Den lvst-hof van de christelicke zielen
(1600)–Jacobus Viverius–
AuteursrechtvrijX. De Minnaer leert hoe hij schrijvet.Al waere ick sonder Ooghen, noch soude ick Verclaeringhe bij brenghen, nu dijne Bruyne Ooghskens op mij sien. T'ghen de Sonne in de wereld is, dat is de Wijsheydt in mijn herte. Twee vaste grondt steenen zijn onder het tweede deel Ga naar margenoot+ gheleydt; Den eersten, Dat God alle dinghen uyt niet heeft gheschaepen [Dat hij selve niet en is] Den tweeden, Dat God alle dinghen heerschet [Ende niet ledigh daer boven en is, Ghelijck de Epicurische swijnen gheeren souden sien] Daer uyt spruytet Ga naar margenoot+ den lof, Dat Belgia [Nederlandt] ende met eenen alle Landen, Haeren Schepper ende Heerscher behoorde te kennen. Maer hoe sij hem kennet, Daer-neme ick haer eyghen herte op tot ghetuyghe. Nu, Twee dinghen zijn van noode, dat eenen Medecijn de wonde ontdecke; Daer naer, de salve daer op legghe: Ghenese [in Godes Naeme] Ghenese ! Daer toe strecket al ons kijven, vermaenen, straffen. Soo wordet sij voor ons ontblootet: Bespotte ick haer ? Och laci ! Ick bringhe terstondt den Oppersten Medecijn, [Die haer hadde ghetrouwet] Die beghint haer eerst lievelick te straffen; Daer naer, te vertroosten. Daer keert het wiel, sij wordt verlosset. Maer, wat verlossinghen dat God doet; De Sonde Wasset wederom: wordt Ghestraffet. Het welcke wij wel ghevoelen. |
|