Den lvst-hof van de christelicke zielen
(1600)–Jacobus Viverius–
Auteursrechtvrij
[pagina 129]
| |
Op de wijse, van den Vijftighsten Psalm Davids.
DE Groote God in sijne Maiesteyt
Sit op den throon van sijne Heerlickheyt,
Becleedt met vier, Met toren straf omgordt:
Want den Dorsvloer met vier ghesuyvert word't.
Verschijnt voor mij, O Wereld en u' landen:
De sonde moet in torens vier verbranden.
2. Ghij Netels, die mijn leden hebt ghepijnt;
Ghij Distels scherp, voor mijn ghericht verdwijnt:
Mijn bloedt mijn bloedt hangt aen u blaeren noch:
Du Aquetis, bist vol van bloedigh soch !
Nu wordet ghij te saem int vier ghesmeten:
Die God's Lam bijt, wordt van God's straf ghebeten.
3. Siet ! al het bloedt dat ghij wel hebt ghestort
Versamelt is, een groote Zee het wort.
De beenen droogh, die worden eene stat:
De traenen sout, die worden eenen pat:
De suchten droef een Nieuwe lucht voorbringhen:
Druck baeret vreught; het claeghen doet ons singhen.
4. Nochtans en salt met u soo niet vergaen:
Door boosheydt groot hebt ghij dit al ghedaen:
Ghij woudet Christ in sijne Leden weerdt
Vytroeyen gaer van't aenschijn van de eerdt:
Op uwen cop is nu de straf ghecomen.
Wee op elck een, die wee aendoet den vromen.
5. Du Seven boom, verander dijnen schijn:
Hoe wel dat groen en hoogh dijn tacken zijn,
Daer schuylt een draeck in dij met haeren Nest,
Die Zielkens swack doet sterven van Ziel's pest.
Al langh ghenoegh hebb' ick den nest gheleden:
Des dwaesheyds nest, die wordt verbrandet heden.
6. Ick ken dij wel, O Wolf in het schaepskleet;
Dijn valscheydt groot ick maer te wel en weet.
Nu vliedt van mij te saem naer't helsche perck
Die van de sond ghemaecket hebt u werck !
Ick ken u niet ! Voort, voort; niet veel te praeten.
Die God verlaet, dien wordt van God verlaeten.
7. Maer du, Mijn Kerck, Mijn Tortel duyve soet.
Com laet ons gaen int Lust-hof, vreughdes Vloet:
Daer sal den traen van dij ghewasschen zijn;
Daer salstu sien altijdt God's 'soet aenschijn;
| |
[pagina 130]
| |
Daer sullen wij in vreughden zijn te samen !
Die dat begheert, die segh; Het zij soo Amen.
L I. De Verdoemenisse.
De Hel heeft haeren mondt seer leelick opghedaen,
Om de verwesen schaer in haeren balgh t'ontfaen.
De Draecke spuwet vier dat eeuwigh eeuwigh brandet.
Daer weenet s'werelds vreught: de nijdt daer seer knerstandet:
D'oncuysscheydt niet en heeft, daer sij het vier met blust,
Dat in haer herte brandt: den helschen hondt haer cust.
Het gierigh herte boos daer niet en heeft te schraepen.
De Luyaerts connen daer noch nacht noch dagh niet slaepen.
De Moorders worden daer tien duysent mael vermoort,
En sij en sterven niet. Elck lijdet rechtevoort
Naer sijnes sondes aerdt, En roepet t'allen stonden:
De mensch' is wel vervloeckt die sich begheeft tot sonden !
L I I. Het eeuwighe Leven.
Den Bruydegom die heeft sijn Lieve Bruydt ghebracht
In s'Hemels Lust-hof schoon: Daer en is gheenen nacht:
O God daer is een Son die lustigh daer in schijnet.
Des Lammes Aenschijn soet des Kerckes hert ontpijnet.
O Heunigh suycker soet ! O soete, soete, Vreught:
O Blijden, blijden, dagh ! O grooten loon der Deught !
Hoe blijde is ons hert ! hoe lachen onse tonghen !
Hoe wel hebtstu verdient den Lof van ons ghesonghen !
Voorwaer des Werelds vreught is eene Tragedi'.
Maer Christen lijden nut is eene Comedi' !
Naer schijn-vreught wordet druck, naer droefheydt vreught gegeven:
De sonde doodet ons; doch Christi doodt doet Leven.
Besluyt.
DIt Dicht schreef ick, O God, tot dijner eer,
Om dat elck een dij soude loven seer.
O God, mijn hert dij lovet, al is't jongh:
Mijn Kele heesch aen dijnen Lof haer songh:
Nu hangh ick op mijn Harp van dij ghegheven.
Neem mijn ghedicht, en gheef mij t'eeuwigh Leven.
3. Maer, ghij die leeft of singhet dit Ghedicht,
Looft God den Heer die kinders jongh verlicht.
Looft God, Looft God, Ghij Enghels in God's Rijck,
Looft God, Looft God, ghij Goede al ghelijck;
En roept met mij; God's Goedtheydt noyt vercleynde !
O God's Ghenaedt heeft noch Beghin, noch
EYNDE.
|
|