Versamelde gedigte

[p. 145]

Rose van herinnering
en ander gedigte

[p. 147]

Deel 1

Die rose van herinnering

Wees jy, my lied,

Vir my 'n goue kelk

Waarin met bloesems onverwelk

Die donkerrooie roos van my verdriet
Nog een te kort, te skone uur

Van smartelik' geluk

- Die tyd ontruk -

Sal duur.

Wees jy 'n kostelike vaas waarin

Nog liefd'rik word bewaar

Elk arm' verwelkte blaar

Deur my weleer geliefkoos en bemin;
Dat wie ook al hierna verby mag gaan,

Beswymend sal ontwaar

Die soete allegaar

En weet: Hier - eenmaal - het 'n roos gestaan.

Wees jy, my lied, die urn van edelsteen

Waarin die kosb're as,

Wat eenmaal skoonheid was,

Deur my nog steeds bewaak word en beween
Totdat die bittersoet geheuenis

Van diepe liefde en leed

Vergaan is en vergeet,

En wie die roos bemin het ... nie meer is.

[p. 148]

 

Wees jy, my lied, 'n snaar so fyn,

 

Van louter goud, klinkklaar en rein,

 

Waarop my dank

 

Vir elke wonderdag

 

Van lewe, liefde en lag -

 

Die sending en die seëning:

 

Die rose van herinnering -

 

Sal tril en sterwe met jou laaste klank!