Versamelde gedigte

Laetitia
'n Lied van my beminde

'n Lied van frisse maagdeskoon,

Blou oë waarin die hemel woon,
Van lokke wat met songoud gloei,
Van wange waarop rose bloei;
'n Mond waar soentjies lonk en lag.
Op lippe roos en warm en sag,
Van hande vlug en wit en fyn,
Bekoorlikheid in elke lyn;
Van skelme kykies op en neer
'n Glimlag van ons liewe Heer!
Lieftalligheid van Godsgena,

Laetitia Dulcissima!

'n Blye lied van blyste dag,

Die son breek deur die wolke-rag;
Die orrel speel 'n jubeltoon;
Daar kom 'n koningin te skoon:
My bruid, my skat, in wit gewaad!
'n Sluier oor haar lief gelaat.
Ons kniel tesaam voor Gods altaar
En liefde en trou sweer ons mekaar;
Dan blomgestrooi, musiekgeluid!
Was ooit so 'n dag, was ooit so 'n bruid?
'k Staar in verbeelding haar nog na

Laetitia Bellissima!

[p. 60]

 

Van kleine Moedertjie 'n lied!

 

Die grote wonder was geskied;

 

Met oë stralend van geluk,

 

Haar eerst'ling aan haar hart gedruk.

 

So teer as Onse Liewe Vrou

 

Die Heiland spraakloos het aanskou,

 

Kon sy net kyk - niks anders doen

 

As telkens die klein handjies soen.

 

‘Is jy ook bly?’ vra sy bewoë,

 

Misterie, wonder in haar oë.

 

‘My hart kan sy geluk nie dra;

 

Laetitia Carissima!’

 

 

 

'n Lied van marmer-wit gesig,

 

Van dierb're oë sonder lig;

 

Die liewe lippe bleek en kil;

 

Die warme hart vir ewig stil;

 

Die hande op haar bors gekruis,

 

Vir lange rus in laaste huis;

 

Madonna-lelies op haar skoot,

 

O, kalme Skoonheid van die dood!

 

Die Heer het menig' ligpaleis

 

En daarheen sal haar siele rys

 

En daarheen volg my liefde haar na;

 

Laetitia Beatifica!