Weergaloos

Nietes, welles, nie...,

Ik weet, ik weet, wat jij niet weet, of ook al weet, of wellicht niet helemaal zó, op deze wijze weet. Enfin, wat ik weet dat heb ik dan vast tenminste kunnen vergeten voordat het onweer losbarst. Laad me maar op met je aanwezigheid, vrienden, hoe meer er gebeurt, hoe beter. Binnen tien jaar is het niet meer bij te houden, zou een boek als dit niet meer geschreven kunnen worden, dat kan het nu ook al niet, dit is ook maar een krankzinnige race tegen de tijd, die niemand wint, dan de tijdreiziger, die alles kan stopzetten.

We hebben wat eenvoudige mensen nodig, die gewoonweg hun plicht doen, zich niet op hun kop laten zitten, zich willen inzetten voor een ander, ‘door het vuur’ kunnen gaan voor een ander.

Zo maar, alsof het niets is, wat het inderdaad is: een eenvoudige, doodgewone, dagelijkse plicht. Niet vol te houden? Niet mee te beginnen? Zeker niet om mee op te houden. Want al ervarende, ervaar je wat ik meemaak in dit leerproces, jij bent ook ik, die schrijft voor zichzelf, opmakende wat genoemd zou kunnen worden een balans van inzichten en uitzichten, dóorzichten en vergezichten, anno 1968.

Door het vuur gaan, omdat er géen andere kommunikatie mogelijk is, op deze verschroeide aarde,

[p. 208]

waar dagelijks mensen zich opofferen of laten offeren, ook voor jou. Je kunt maar op éen manier handelen, door bewust te handelen, uit liefde, omdat je wil begrijpen - omdat wat begrepen wordt, goed is.

Door het weergaloze vuur van je eigen gelijk. Door de grond kunnen zinken, en dat doen ook - alsjeblieft: laat je altijd gaan, wanneer het maar nodig is, nu, desnoods, gekonfronteerd met je eigen ontoereikendheid. De hand schudden en je ongelijk bekennen, wat is er verfijnder? Te merken dat je een ander kunt ontmoeten, dat jij zijn waarheid kunt delen, zoals hij de jouwe, dat jullie samen gróter zijn méer zijn dan éen. Waar jij en ik ons, bezighouden met deze zaken zijn wij in een cel beland, waar om de beurt - als een heilige Drieeenheid - de deelgenoten aan het kruis genageld zullen worden, lijdende voor en namens de anderen, je broeders, je zusters. Verenigd ben je méer. Enclaves van zin, in een wereld van waanzin, waarin de angst dagelijks méer slachtoffers zal maken, maar jij niet in paniek zult raken, omdat je de paniek al duizenden malen zult hebben beleefd, en herbeleefd, bij het denken aan vroegere paniek-toestanden.

Laat paniek je huis voorbijgaan. Wat ook gebeuren moge.

Laat de angst geen intrede doen in je leven.

Angst is het wapen van de bestaande orde, die er op uit is jou te doden.

Hoe eerder, door individuele en kollektieve daden, de bestaande orde doorbroken wordt, hoe eerder we de glorierijke dag zullen meemaken, dat alle muren - niet alleen die van Jericho - vallen, en geen steen blijft staan op de andere.

Niets dan ruïnes. Daarop wordt de toekomst⁺ gebouwd. In God's naam, ga niet leven in illusies, laat je niet verdoven door de ‘welvaartstaat’ want

+

[p. 209]

het gaat niet wél met ons.

We moeten honderduizenden malen ‘Nietes’ zeggen, voordat we éen keer kunnen beamen:⁺ welles.

Wel de Wereld, Niet het Westen. Wel het leven.

Niet de angst, die het leven in de weg staat, en de dood in leven houdt.

Weg met de dood: de dood is een bevrijding, een hergeboorte, die je dag in dag uit de jouwe kunt maken. Waarom niet nu?

+