|
| |
| |
| |
J.P.V. Goliath Trevr-spel. Op het Veroveren van 'sHertoghen-Bossche.
Eerste handel.
ACHIS met sijn Heyr, de Philisteen.
STrijdbare Philisteen, stoutmoed'ghe Oorloghs-Helden,
Die vaek voor 'tVaderlandt uw' lijf te pande stelden,
En met uw' dapperheyd den Ioden hebb't vertsaegd,
En dik den killen kóórts haer op het lijf ghejaegd,
Ia haer hebb't onder 'tjok van mijne heerschappije
Ghedreven, datse haer daer onder alle vlijen
Wel mosten teghens dank, u lieden is bekend,
Dat, tsint vvy 'tIoodsche Volk na onsen hand ghevvend
Door Wapens hadden, vvy met voorsicht en om reden
Het gantsch Iudaea deur verbod uyt roepen deden,
Dat gheenen Israëlijt, of Isra'lijts ghenoot,
Mits ik haer vvrevel kend', op straffe van de dóód,
En hóóghste onghenaed, sich oyd vervord'ren soudde,
| |
| |
Spies, Slagswaerd, Schild, oft Dagg' in Wapenkas te houden,
Oft eenighe gheweyr te berghen binnens huys:
En op dat immers niet 'thard-nekkighe ghespuys
Aen een'gherhande slagh van Wapens sou gheraken,
Om ons daermede oyd vveer nieuvve moeyt te maken,
Soo hadden vvy vvel strengh op lijfstraf mee verboon,
Dat gheene Smit in 'tLand van Israel ter vvoon
Soudd' trekken, om aldaer sijn Ambacht te handteeren:
Dus vvas de laffe Ióód ghedvvonghen, soo vvanneeren
Hy Kouter, Gaffel, Bijl, of Seyssen of Houvveel,
Te scherpen metten vijl oft Slijpsteen, of gheheel
Van nieuvvs te maken hadd, den Philisteen te vanden,
En 'tgheld te gunnen aen den volke onser Landen.
Dees vvett, ghelijk ghy vveet, ghehoorsaem d'Isralijt
En stip ghehouden heeft, tot dat de Benjamijt,
De lompe Soon van Kis, die lodsighe sleep-lenden
Nu ruym tvvee Iaer gele'en (de Hemel moet hem schenden
Tot 'tVorstendom quansuys van haer is uytgekipt,
Waer deur sy vvanen, niet alleen, dat sy ontslipt
Nu onsen Scepter zijn, sulx dat sy nu met vveyg'ren
En onghehoorsaemheyd ook teghen ons opsteyg'ren,
Maer durven (trilt ô Sonn, en ghy ghesternte duyk
Diep in den Ocean met uvv' vergulde pruyk!)
My ook ten strijd, ja self ten vyer en svvaerd ontseggen.
En aen mijn Króón, ô tróts! haer diefsche handen leggen.
Só Mannen, gaet só vóórt verbasterde Hebreen,
Tergt vry ten straf en vvraek den Vorst der Philisteen,
En vvilt uvv' aerdsche Gód vry na de óóghen steken.
Het sal u suer ghenoegh nóch komen op te breken,
En meer dan al te vroeg het vvorden sal uvv' beurt.
Hier over u Monarch niet al te seer en steurt:
Want 'tzijn der Ióden óud en aenghevvende parten,
Den al te goeden Vorst tot hardigheyd te tarten.
So langh de Coningh van het noyd-beregend Land
| |
| |
Dit kriegeligh ghespuys in tóóm hil, en an band
De rekels leydd', sy nóyd sijn Gódtheyt an en bastten:
Soo langh de Nijlsche Vórst haer schóuderen belastte
Met draghten, daer de Iood al hijghend' onder kucht,
En haer het Metsel-vverck deedd' bouwen in de lucht,
En sonder arbeyds-lóón Zee-diepe Graften graven,
En dagh op dagh haer vverk verdubbelde, de Slaven
Nóyd sloeghen after uyt, maer hielden staegh haer still,
En bóóghen met demoedt haer onder sijnen vvil.
Maer also haest de Vórst sijn hand begon te lichten,
En van haer nekken deedd' aftillen 'tsvvaer ghewichte,
Des mors'gen tichelvvercks, sy, als een vveel'ge Ruyn
Met Haver al te veel op Stall ghetoefd, en duyn
Van't alte gróót ghemak, strax steldden 't op het hóllen,
En deedden buyten spoor terstond den dissel róllen,
Daer Dagon en natuer haer hadde aan ghejukt.
Dus raed ik u mijn Heer, dat ghy 't ghebit hun drukt
Nóch stijver in den bek, en om haer meer te temmen,
Doet haer den muylprang op den neus noch dichter klemmen,
Dat sy 'tschuymbekken en het steyg'ren leeren af.
Sloegt ghyse metten roe dus lang, Heer Coning, straf
Met scherpe dóórnen haer vóórdaen en schorpioenen,
En leert op só een wijs' haer recht gaen in haer schoenen.
De dert'le Iood, mijn Heer (gelooft) niet anders schort,
Dan dat hy niet ghenoegh met harde spooren vvord
Bere'en, en niet genoegh met spitsroe afgehóuwen.
Doet haer tot driemael toe wel heerlijk 'sdaegs oftóuwen,
Ghy sult bevinden, datse niet só hard van bek
Zijn sullen, nócht só lós den tóóm slaen in den nek.
Hadd' Nahas, die wel eer den Staf van Ammon swaydde,
Wanneer hy Iabes Stadt in Gileäd beleydde,
En sijne Vesting nu genoeghsaem hadd' in dvvang,
Geen uytstel nócht beraed van seven dagen lang,
Den afghematte Ioon uyt medely gegeven,
| |
| |
Maer met een fors gemoedt 'tbeleg glad deurgedreven,
De Iabesiter vvaer sijn rechter óógh al quijdt
Gheweest, en Saul hadd' den Ioden doen ter tijdt,
Deur 'tstukken-houwen van het koppel jonghe óssen,
Niet opgherókkend, om van Iabes hem te bóssen,
Hy hadd' sijn Legher in drie hóópen niet ghedeylt,
Nócht daer me 's Ammonijts slaghóórden deurgekeylt,
Ia Nahas hadde zelf den neerlaegh niet ghekreghen,
Nócht só sijn gantsche Heyr verstroyd waer op de wegen,
Dat gheen tvvee Mannen daer van bleven by malkaer.
So verre Amalek, in plaets van dat hy haer
Voor desen, só vvanneer sy schier van dorst versmachtten
Tot Mass' en Meriba, daer sy haer Legher bragtten
Uyt der Woestijne Sin, den vvegh hadd' toeghestópt,
Met dapperheyd na eysch hadd' op d'Hebreen geklópt,
Sy soudden nu onlanghs niet door 's verleyders hieten,
(Den Samuel ik meen) den dappr' Amalekiten,
Om dien oorsaek alleen, strijd hebben aenghedaen,
En ghy Prins Agag soudd' nóch vvesen onghevaen,
Uw' Rif, daer an sijn hand d'aertschvvichelaer bemorste,
Dat Sauls Vingren self ontvvyen niet en dorstten
Soudd' van den snellen voet en 'tonvertsaeghde hóófd
Só lelijk niet gheknót, nócht mids zijn deurghekloofd,
Maer ghy soud' vromer Held misschien noch 'tlicht aenschouwen.
So uwe Majesteyt haer had in tóóm ghehouwen,
Aertschveldheer ('kbid' u mijn vrypostigheyd verschóón)
Doen in Spelonken van verbaesdheyt sich de Ioon,
En op Steenrótsen, nóch niet langh verle'en, verstaken,
Als m' in ons Leger hóórd' veel duysend Wiellen kraken,
En só veel Ruyters en Voetknechten vvy nu ree
Al hadden, als het zand aen d'Oever van de Zee,
So dat de Vyandt self te Gilgal seven daghen
Lagh in der muyten, en den kans met ons niet vvaghen
En dorst, hoevvel dat vvy, zijnd' driederley gehóópt,
| |
| |
De eene Ophras straet, en Sauls Landen stróópt,
En d'ander Bethoron, met róven en met ruyten,
De derdd' 't dal Seboim, tot daer het komt te stuyten
Tot aen den Woesteny, met plonderen vervvoestt',
De dólle Ionathan en hadd' met zijn verroest
Gevveyr, geen tvvintig man van ons' strijdbaere Helden
(ô gruwel-daed) vermóórd op eenes Akkers Velde,
En' onse Leger vvas niet door het blóót gherucht
Van zijne slachting doen ghetogen op de vlucht,
Nocht' vvy en vvaren door de weyrelóóse Slaven
Van Michmas niet vervolgd tot aen den Stadt Bethaven,
En' Iuda sou nu só niet d'hóórnen steken óp.
Dat steekt my, Helden, noch wel schendig inden krópp,
En' is óók d'óórsaek, daer ik 't óórlóg om hervatte.
Leen my den Blixem-schicht, Iupijn, ik sal doen spatten
Dit muytende gheboeft de vonken om den kópp,
Dat haer van bangigheyd aen elcken hayr een dróp
Van koude svveet niet, maer van róóder bloed sal hangen.
Wilt my, ô Thyoneu' uw' Leeuvve-Klayuvven langen,
Daer me ghy Phlegra neept, doen Rhaecus met sijn Rót
Het Rijk bestormen quam van 'sHemels Dondergódt:
'k Sal dit ghedrochte niet doen onder Aetna róllen
By Mimas en Typhaeus, maer met suysebóllen,
In't diepst haer van de Hell, en in Cocytus Poel,
By Pluto storten ne'er, met ijsselijck krioel.
Help Dagon, Dagon help, dees' Gódvergheten Guyten
En opgheblasen hóóp, my haren hóóghmoed stuyten:
'Tis 'tselfde schuym, vviens Gódt te Asdód in de Stadt
Voor sijnen Guychel kist, u op u aensicht plat
Tot tweemael tuym'len deed', en in den heyl'gen Tempel
Uvv' armen en uvv' hóófd deed' róllen op den drempel,
En u ten hóón en spijt uvv' allerheyl'ghste romp
Van maxel en van stal ontblóód, ghelijck een stomp
Deedd in't ghesichte van een yeder daer vertóghen.
| |
| |
Wat daegd ghy, Vórstenpronk, tót hulp tóch uyt de hóóghe
Onsterffelijke go'on, daer ghy vvanneer't u lust
Alleen den hóóghen brand van desen óórlógh bluscht.
Rep maer uvv' dappre vuyst, ghy sult de vvoeste reusen
Met uvv' vuysthamer pan en bekkeneel verkneusen,
'Klaet dees sprinkhanen staen. Is Achis niet die gheen,
Die 'tgantsche aerderijk doet dav'ren met sijn treen?
Is Achis niet die gheen, voor vviens opslaende blikken
De Hemelsvveten moeten trillende verschrikken?
Is Achis niet die geen, vviens bulderende stemm'
Den schóórstensvvarten Dis en Rhadamanthus, klem
Van sweet, dat haer de angst en schrik uyt 'taensicht parste,
Uyt Ach'rons naere kólk dwingt met een barst uyt barsten?
Is Achis niet die geen, voor vvien Neptunus svvicht,
En op vviens bremmen hy sijn hólle baren licht
Nu hemelhóógh tot aen de veelgeverw'de vvolken,
En dan die plóts vveer ne'er stort tot in Stygis kolken?
Wie soudd, aertsch-Cappiteyn ter vverld dan sijn só stóut,
Dat hy maer teghens u eens kikken durven soudd?
Dees hand vol laffe Ióón, dees ofgheslóófde slaven,
Die van kindsbenen op niet anders tóch, dan graven
En met den Spa omgaen, en hebben oyd gheleerd,
En noyd en schouvvdden aen 'tgeflikker van een svveerd,
Ia nauvv'lijx vveten, hoes' een lemmer sullen vaten.
Komt Ioden, vvilt u eerst eens onderrechten laten,
Hoe datmen 'tblanke stael van leer gird, en dat rukt
Ter schede uyt, en hoe d'Helm word op 'thóófd gedrukt,
En hoemen den pantsier moet om de lenden ghespen,
En komt dan laffe Ioon, ghy blóód' en lompe vvespen,
En trótst den liefsten broer van 'sóórlógs-vader Mars,
Van kindsbeen opgevoed mids onder het gheknars
Van Waep'nen, en 'tgebarst van svvaerden en helmetten,
En 'tdreunende gheschal der dond'rende trompetten.
Cieraed mijns Ridderschaps, 'tis lang genoeg gevlayd:
| |
| |
Mijn ziedentheet gemoed, dat rechtevoort my leyd,
Te bor'len inden borst, en' besig is met peynsen,
Hoe het der Muyters sond' deur vvraeks-zeef best sal kleynsen,
Daer me is niet vermaekt. De Veldheer is vernoegd,
vvanneer hy, hebbende sijn best in't krijd ghesvvoegd,
En van het vale stóf der hoeven vvel bekrosen,
Sich door de dapperheyd sijns Leghers siet versposen,
En niet met vvóórden, daer hy omme is aen,
Sijn helden stukken hóórd uytbrommen en sijn daen.
En soomen immers toch sijn feyten vvil uytschaet'ren,
Dat die men deur de lucht doe met Basuynen klaet'ren
Van verre, daer de held niet in persoon is by.
Uvv' daden sijn soo gróót Aerts-Maerschalk, dat, so wy
Die in vergetelheyds hoek souden vvillen stóppen,
De veug'len vande lucht self die met volle króppen,
Om haer roemrughtigheyd nóch soudden schreewen uyt.
Dóch nademael dat u dat yd'le lóf ghetuyt
Niet vvel in d'óóren klinkt, nócht ghy daer in vermaken
Schept, grootvermoghend Vórst, só sullen vvy dit staken,
En met ghehóórsaem óór en staegh bereyde hert
Toeluysteren, en doen 'tgeen ons bevolen vverd
Hoe sal ik dese uw' genegentheyd vergelden?
Hier me, mijn Heer, dat ghy ons voor uw' Slaven kend,
En dit in ons' ghedacht vaek met uw' tonghe prent,
Dat met ghestaefden eed vvy svvoeren op u hulden,
Dat all ons' diensten zijn maer opgeleyde schulden,
Die vvy, afleggen niet en konnen immermeer.
'Tsoud' onbeleeftheyd zijn, so 'k Prinsen liet die eer,
Die my althans geschied, uyt mijn geheugen slippen,
Eer sal my Atropos des levens draed af knippen,
Eer sal d'Azure Lucht de Dolfijn met sijn staert
Deursnyen, eer de Wolf zijn voor het Lam vervaerd,
| |
| |
Eer ik de deughden van mijn dappere Soldaten,
Sy zijn óók, vviese zijn, sal onvergolden laten.
Maer vvie van vromer feyt sal brenghen 'tminste blijk,
Sal 'k, als een dankbaer Vórst, vergelden rijkelijk;
Dus yeder vvil hem maer een óórloghsman vertóónen.
Laet sien; vvaer zijn vvy hier?
Ioden uyt 'tgheslacht van Iuda, vvelke stamm'
Den Edomijten dees Landpalen eerst ontnam,
Wier Coningh Iosua vermóórdde sonder reden.
Een yeder dan sijn beurt. So sal ik Saul mede
Haer opghevvorpen Vorst, krijgh ik hem by den kópp'
Doen gheven tot een vvraek vveer van het selfde sópp'
Het past den Vórsten best der Vorsten dóód te vvreeken.
Mijn Heer ik vinde best hier 'tLegher op te breeken,
En tusschen Socho en Aseka dat te slaen,
In't de Vórsten só verstaen,
Ik ben daer in te vre'en. Het Heyr haer vvakker reppe,
Dat ons de vyand niet den vvegh en onderscheppe.
Krijghsluyden veer' ghenoegh; een yeder houde stal,
Slae hier de Tenten neer, en laet dit ruyme dal
Vry legghen, datmen hier, of ons de vyand pordde,
En overquam, het volk mag stellen in slagorden,
En op dees vvijde ruymt den vyand lev'ren slagh.
Een Maerschalk in den krijg te nauvv niet toesien magh.
SAUL, IONATHAN, met eenighe der Joden.
Nu sie ik inderdaed, dat 'tgheen de vvaere lippen,
Des sienders Samuels, doen ik de heyl'ghe slippen
Zijns priesterlijke kleeds verscheurdde met mijn hand,
Verkondigdden, om dat ik Agag niet verbandd',
| |
| |
Maer hem en 'tvette Vee uyt goede meningh spaerdde,
Dien ik, uyt Gods bevel en 'sPriesters mond, den swaerde
Al toegedoemd, behoord had gantsch te roeyen uyt,
My door des Heeren onveranderlijk besluyt
Komt dreyghen, en vervvis sal op den schedel druypen.
Sal Heer, een ander my het rijke onderkruypen,
En vvringhen uyt den vuyst den gulden Scepter-staf,
Ofbóssen naer uvv' vvóórd van 'sConinghs zetel af,
Só laet het tóch niet sijn de Batse Philistenen,
Dien onbesneden hoop, sy soudden lichtlijk meenen
Dat Dagon, 'tdóóde blók, door góddelijke kraght
In spijt des lev'nden Góds sulk heyl haer hadd gewracht,
Of dat de sterkte van haer onbeschofte schonken,
Van opgheblasen tróts en hovaerdije dronken,
De zuylen van 'tPalleys der Ioon hadd' onderdelft,
En sich een open vvegh tot 'tVorstendom ghevvelft.
Verrijst ô Iosua, vvilt 'tkoud ghebeent verreppen,
En doet Israels Heyr eens nieuvve adem scheppen,
Ghelijk ghy deed, doen Gód de svvalpende Iordaen,
Op d'aentócht van uw' Heyr deed als twe mueren staen,
En door 'svolks veld-geschrey de Hemel-hóóge toornen
Van Iericho, ghelijk als met des stormbox hóórnen
Ne'erblixemde, so dat daer onder mennigh Ziel,
Verpletterd deur den val, mors-dóód, ter aerden viel.
Wreekt u aen dit ghedrócht, ghelijk ghy u gevvroken
Aen Enaks kind'ren hebt, breekts' als den nek gebroken
Ghy Canans Vórsten hebt, dien ghy, tot vijfmael ses
En eenen toe, vervvorgd hebt met uvv staele mes.
Ah! dat d'Held Gedeon moght uyt het graf opkijken,
En 'tLemmer deur den nek van dese honden strijken!
Só soudden vvy vvelhaest van desen bloed'gen strijd,
Daer ons komt Achis mee bestoken, sijn bevrijd.
Maer laes! vvat is het? al mijn klagten zijn verlooren:
Gód heeft sijn óór gestópt, en vvil mijn stem niet hóóren.
| |
| |
'Tis met mijn Coningrijk en leven al gedaen.
In droeve ballingschap sal Iuda moeten gaen
Of onder 'tbloedig Iók der harde Philistijnen,
Gekluysterd en geboeyd, in slavernije quijnen.
Ah! Hemel! is dit sulk een schrikkelijke daed,
Dat ghy so gróóten straf my op den halse laed,
Om dat uyt goedigheyd ik Agags my liet jam'ren,
En' op des Volks versoek u dacht de vetste lam'ren
En beste runderen, uyt goede mening toe
Te wijen en op uw' Outaers te óff'ren.
Mijn Vader, vvilt ghy u gaen tegen God versetten?
Ghy u verseker an den prikkel sult verpletten.
Wy vveten, vvat het eerst hóógdragende Geslacht
Der menschen, dat den tóórn uyt enkle vvrevel vvracht
In't Landt van Sinear, van Gód is vvedervaren.
Heeft hy niet haren tael, doen sy vast besig vvaren
In't klutsen van 'tGhebouw, vviens steyl opgaende spits
Ten Hemel reyken sou, in duysenden gesplitst,
En yeder Werkman met een vremde tong doen spreken,
Só dat hier deur selfs most 'tGetimmer blijven steken?
Daerna doe Sodoms Vólk aen sonden sich beslabdd',
En t'elkens misdaeds wond met nag'len versch opkrabdd',
Só dat des etters stank ten Hemel quam opstijgen,
En Gód den vuylen lucht ter neusgat in te krijgen,
Heeft hy niet flucx de Ste'en van 'tGodvergeten Land
Met sijnen tóórts gheset in kolen, 'tvvelk noch brand
Tot huyden desen dagh, só dat de nare dampen
Van róók en sin ook nu nóch uytblusschen 'sHemels lampen?
Ghevvisselijk. Hierom mijn Vader, 'k bidd' aenblaft
Den hóóghen Gódheyd niet, dat s' u niet me'e so straft;
Maer laet ons in Góds naem van leer den Sabel trekken,
Wie vveet wat heyl hy ons nóch huyden sal verstrekken.
Ons heyl? ô neen, mijn Soon, geweken is Góds Geest,
| |
| |
Die mijner armen kragt voor desen is ghevveest,
En my de Sathan komt met toeghesloten ving'ren
Op't kinnebakken slaen, en om de óóren sling'ren,
Daer toe so is haer Heyr vvel helfte groter, dan
Het ons', sy hebben vvel tien teghen eenen Man.
Ghód is an mennigt van Krijgsluyden niet gebonden.
Heeft hy niet Midian door Gedeon verslonden,
Dat voor hem als het sand der zee aen d'oever lag,
Met driemael honderd man schier sonder stóót of slag?
Dat vvas een ander tijd, die hadd bevel van Ghode,
En 'sHemels trouvve was deur 'tvlies hem aengebóden:
Maer ik nocht van bevel nocht hulpe niet en vveet,
Iae hoe'k den Heere doe, deur 'tpriesterlijke kleed
Den Ephod vragen, of ik sal ten strijde trekken,
Of niet, hy spraeklóós my geen antwoord vvil verstrekken.
Ik vveet niet vvat 'k sal doen, ik ben mijn raed ten end,
Wat sal ik, Ionathan, beginnen? Zoone, vvend
Ghy tóch een middel veur, of laet ons daet'lijk vlieden.
Ik sal niet vlien, al sou 'k alleen het hóófd haer bieden
Met mijnen Schildknaep. Nóch de moed my niet ontsakt,
Nócht mijne dapperheyd só is in my versvvakt,
Dat ik het Ioodsche volk, daer Ghód 'tverbond me vestte,
Dien onbesneden hóóp so reukeloos ten besten
Sou geven, neen, ik sal vve'er liever Bozez tóp
En Sennes Steeneklipp' met hand en voeten óp
Nóch sevenreysen met mijn Wapendrager klav'ren,
En onder d'onbesne'en doen sijnen Slagsweyrd dav'ren,
So dat geen tvvintigh Man, maer duysend, jae noch meer
Vyanden storten voor mijn voeten sullen neer.
Praet van geen duysenden, mijn zoone, ne'er te storten,
Dat vvy maer deese reys het óórlóg mogten schorten
Met tegenvveyr, en maer beschermings-wijse gaen.
Is 't nu, Heer Koning met die moedigheyd gedaen,
Daer ghy Ghóds vyand plaght me zelver te bestoken,
| |
| |
En' meer dan twintigmael hem hebt den nek gebroken?
Waer is uvv' Krijgsmans hert, uvv' onvertsaegde arm,
Daer ghy 't ontschede stael me plegt te maken vvarm,
En sat van 'svyands bloed? Waer zijn die strijdb're handen,
Daer ghy den tayen pees' me onverschrokken spandde,
En uw' geveyrde schicht op 'svyands borst só lóstt',
Dat spinnevoetend hy sijn ziel uytbraken most?
Hebt ghy niet Moab, die als mut verstroyd hier lagen,
Rondom ons' Landen heen, vaek inden vlucht geslagen,
En' 't lemmer deur den nek van Ammon niet geveegd,
En' vanden Edomijt ons' Vaderland geleegd?
En most niet Sobaes Vórst, wiens Heyr men onlangs krielen
Gelijk sprinkhanen sag, veld-vlugtig zijne hielen
U laten sien, en' hebt ghy niet den Philisteen
Dees' dagen só verstroyd, datter geen tvvee by een
En bleven, hoevvel hy met Waghens quam anrotsen
Tot dertig duysend toe, en dachte ons te motsen
Deur 't payrdevólk, dat hy tot sesmael duysend toe
Behalven 't tallelóós voetvólk hadd monsterd, doe
Hy voor Bethaven lag en' opwaerts vvas getrokken.
Ghód had den vyand zelf het krijgsmans hert verschrokken.
Dat 's waer, en hy haer noch wel 'thert verschrikken kan.
Hy is dezelfde Ghód, daer 's gheen verand'ring an
Hem, jae geen schaduvv van verand'ring oyd bevonden.
Dus laet ons trekken op: Ghód sal vervvis dees' honden
Ons gheven inden hand, en vvy dees' onbesneen
Den ghoddeloosen romp te pletter sullen treen.
D'Held Abner heeft gelijk: dus laet ons, 'kbidd u, vader
Met 'tlemmer inden vuyst den vyand trekken nader,
Die ons nu trótsen komt, en' soo 'tgeruchte seyd,
Gelegerd en beschanst aen 't eynd van Damin leyd.
Wel, als 't dan só moet zijn, só den basuyn doet steken,
Op dat het Ioodsche volk, dat elders is gevveken,
Uyt haer schuylhokken kom, en op een nieuvve vveer
| |
| |
Versameld vvorden mag tot een behoorlijk Heyr.
De Helden volgen my. Hier na vvy sullen seggen,
Ter vvelcker plaetse vvy het Legher sullen leggen.
| |
Rey der Iodinnen.
DE Heyd'nen sijn in tot uw' erff ghedrongen,
Zy hebben, Heer dijn Heyligdom besprongen,
'T beloofde Land zy dreygen af te loopen,
Jerusalem te maken tot steenhoopen,
En' all' de Steden van 't
Jn lichten brand te stellen,
Te morss'len en te vellen.
Zy sweeren, Ghód, dat zy de dóó lichamen
Van uwe vólk en' dienaren alt'same,
Verwinnen zyz', in huspot sullen hakken,
En' tot een aes 's luchts vogelen voorsmakken,
En' dat het vleyssch van dijn
Tot voedsel voorghesteld,
Zy roemen, dat het bloed, dat zy vergieten
Hier sullen, zy als water sullen vlieten
Doen, om en om Ierusalem zijn mueren,
Dat wy een smaed sijn sullen onsen bueren,
Ons' grensen sijn geseten,
| |
| |
Hoe langh sal Heer, uw' onghenade dueren?
Sult gh' eeuwigh dan vergramt zijn? Sal als vuere
Uw' grimmicheyt en ijver dijner wrake
In eeuwigheyd ghestadigh staen en blaken!
Veel liever stort en spreyd
Heen over d'Heyd'nen t'saeme,
Dat niet an-roept uw' naeme.
Want elk van haer, op't heftighste ghebeten,
Den Iakob dreyghd met huyd en hayr te vreten,
Elk snorkt en pocht, dat hy sijn lust'ge woningh
Sal met een lust verwoesten óón verschóningh.
Die wy voor deesen de'en.
Wilt Heer niet sijn ghedachtigh:
Maer ons uw' gunstghenaed
Te moet haest comen laet:
Want wy zijn heel amachtigh.
O God ons heyls wilt in dees nood ons helpen,
En deese mael toch onsen kommer stelpen,
Om d'eerlijkheyd uw's heyl'ghen naemes wille,
Verlóst ons, over onse sonden stillen
Het Heydensch Volk gaen segghen,
Wilt d'Heyd'nen liever 't lót
Der wraek voor óóghen legghen.
Voor uw' aenschijn laet comen 't overbanghe
Ghesucht, van die nu sitten als ghevangen,
En wilt ons door de macht uw's arms behouden,
Die anders toeghewijd den dóód zijn sóuden.
Wilt sevenvoud den smaed,
Dien ons buert op u laedd'
| |
| |
Haer in den schóót vergellen,
Uw' roem haer Stam vertellen.
|
|
Auteursrechtvrij