'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 191]

11

Wat hadde ze 't toch good gehad, drei weke geleije toen heer häör nao Schiphol had gebrach en ze e paar daog in de buurt vaan Amsterdam hadde róndgehaange. 't Sjoenste momint waos wel die wandeling in de duine en langs 't strand.

Dao waore mer hiel wienig lui in de vreuge zóndagmörge. Toch waos 't zoe lekker in de zon, dat Penny häöre weije mantel had gespreid in 'n duinpan, zoetot ze besjöt tege de keule wind get hadde kinne röste en zon opvaange.

Hoeg in de blauw loch woorte twie striepe getrokke door e vleegmesjien. ‘Dat is op weg naar Hamburg’, zag Penny; dat wis ze; dao waos ze hiel knap in.

Daan tösse dat vleegmesjien en hunzelf vloge mieuwe mèt rappe vleugels, die zèlvere rendsjes hadde en soms alle kleure vaan de regebaog.

Alles hiel stèl róntelum, allein 'ne lieuwerik, hoeg en iel.... of waos 't get aanders?

Eine kier, eine kier mer, de stumme vaan 'ne maan en 'n vrow, örgens achter 't graas en de struuk, en 't geboenker vaan 'ne voetval tege de grónd, boenke-boenke-boenk. Of waos 't zien hart?

Es ze hun ouge tou dege, zaoge ze sjoen kleure: roed en lila en deep deepblauw. Heer waos in slaop gevalle en druimde get, meh wis neet wat; bij 't wakker weure reikde z'n hand nao 't glaas op 't nachkeske, want z'ne mónd waos druug. Meh 't waos neet nach en dao waos gei keske, allein Penny, die mèt zien stom snoets mós lache en zag: ‘ik heb nog wat op de plank’ en 'm evekes leet zoeke aon 'n tepelke; dat vónd ze zelf ouch zoe lekker.

Toen ze trök reje langs de noe zoe drök gewore verkiersweeg, hadde ze 'n cassètte opgezat vaan e fluitconcert vaan Carl Philip Emmanuel Bach, gespäöld door James Galway.

[p. 192]

Jao, wat waos 't fijn um get mèt Penny te doen, mesjien wel umtot 't ónregelmaotig waos, allein zoe noe en daan.

Wie had 'r z'ch dat veurgestèld dèstieds, toen heer häör had wèlle höbbe en zoe doedóngelökkig zaot te wachte op deen inkele breef, um de paar maond (soms nog langer), boe heer toch noets weijer mèt kaom, noets wijzer vaan woort? Had heer nog altied dat idee vaan get te wèlle vaange en mèt nao hoes te sleipe; 't in 'ne glaze bak te zètte of op te slete in 'n kow.... totdat 't 'm góng vervele?

Noe wis 'r tot Penny, wie dat däölke vaan vreuger, 't deurke zou ope stoete en wegvlege, veur altied!

Waos 't neet typerend, tot ze noets genóg kraog vaan dat verhaol euver de witte Kaketoe? In Australië es 'r góng vèsse in die prachtige wèl riviere, kaom 'r dèks 'ne groete zwerm vaan die sjoen veugel tege. Die zaote op 't veld of soms in de buim en me kós ze vaan wiedaof hure, umtot ze aon ei stök door krijse.

Ins had 'r zoe'n struip hure euvertrèkke, meh heer had neet opgekeke, want 'r zaot achter 'ne groete forel aon; totdat 'r obbins hiel dudelik ónder al dat gekrijs 'ne vogel huurt rope: ‘Kopje Krauwe, Kopje Krauwe’. En jao huur, dao sukkelde eine achter dee groete zwerm aon.