'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 187]

10

Ze had zien breve gekrege en 't waos mer e gelök tot 'r veurzeen had, tot ze die iers neet had wèlle leze, want ze waos ech giftig gewees: iers vaanwege dat stèlzwiege, zjus wie ze zoe deeg in de pöt zaot, later vaanwege dat ‘idiote brutale verzoek’ um 't weefgetow trök te sjikke, ein vaan de wienige dinger die ze oet dat hoes in Visé had mage mètnumme. Meh noe had ze 't allemaol deep laote bezinke en ze begreep tot 'r neet aanders had kinne doen; ze waos neet giftig mie, allein had ze väöl compassie mèt 'm.

Veurwat had ze daan neet ieder gesjreve? Och, ze wis jummers toch neet good wat ze kós doen in zoe'n situatie. Ze had 't zelf ouch zoe vreiselik drök gehad. En d'r waore groete ‘troubles’ gewees mèt de meitskes, d'n twierling, die in de lestige jaore waore gekoume (‘drugs’ sjreef ze tösse häökskes); meh noe waore ze, gelökkig, weer op 't rechte paad. Häör eige leve had de nudige ups en downs gekind, meh ze moch neet klaoge; ze had gooj vrun, die 'r geweldig hadde geholpe en 'r toch de vrijheid lete. Op ein vaan häör reize waos ze zelfs zoe wied gekoume es Bali en ze had toen euverwoge um door te reize nao Australië, um häöm op te zeuke. Meh ze wis neet in wat veur e parkèt ze häöm daomèt zou bringe en had 'r dus mer vaan aofgezeen.

Wie ze pas thoes waos vaan 'r lèste reis, waos ze obbins kraank gewore. Iers wiste ze 't neet, meh op St. Annadal hadde ze de oerzaak gevónde en häör 'n 'Opération Totale gegeve. Dao waos 'n ernstige complicatie bijgekoume en 'r leve had aon e zije dräödsje gehaange. Stèl d'ch veur: op 'nen aovend waos ze vreug in slaop gevalle mèt e tablètsje. Toen kraog ze de volgende droum:

Ze waos in 'ne trein, dee gans leeg (op häör nao) op weeg waos nao 'n ónbekinde bestumming. Zie had mer ein gedachte:

[p. 188]

iech moot die aonsleting hole.... iech maag die aonsleting neet misse! Ze stónd op en wandelde langzaam vaan wagon tot wagon, totdat ze gans bij 't ind kaom, op 't achterbalcon, boe ze z'ch vasheel aon de reling. D'n trein góng langzaam rije en ze zaog e station nadere. Pas wie d'n trein gans stèl stónd zaog ze Amersfoort op 't bördsje stoon.

Dao stónd 'ne maan op 't verlaote perron: 'ne grijze maan in e gries pak. Dee winkde häör mèt z'ne vinger.

Obbins kraog ze de sjrik te pakke, want ze dach: dat is m'ne Pa, en iech weet wat 'r mèt dat winke bedoelt. En ze sjrieuwde 't oet: Nein, nein, iech wèl neet! Iech moot die aonsleting nog hole!

Toen woort ze wakker en kaom tot 't bezej tot ze z'ch mèt häör twie han vasheel aon 't kopstök vaan 't bèd. Ze kós gein loch kriege: dao zaot get in häör keel. Verpleegsters kaome aonrenne. Die zatte häör rech en klopde op 're rök en eindelik..... 't stökske sjoot los. Oej, wat had ze dat angstig gevónde.

't Waos 'n embolie, zagte de dokters en ze kraog middesijn deveur.

De breef góng weijer euver wie sjoen Mestreech waos......

Meh Charles zaog de res neet, want deen droum waos toch wel zoe'n dudelikke aonwijzing tot veur Penny en häöm d'n tied waos gekoume.... Tot ze dat zelf neet had begrepe!

Had ze die aofspraok vaan op 't Veldekeplein vergete? Heer had d'r nog euver gesjreve? Of verbeelde 'r z'ch dat noe? Had 'r z'ch daan alles verbeeld?

Dee grijze mins op dat gans verlaote perron.... dat waos neet haöre Pa..... dat waos heerzelf! En zie gans allein in dee lege trein..... dat langzaam wandele nao 't ind vaan d'n trein..... 't achterbalcon! Netuurlik had heer grijs haore gekrege nao mie es vieftien jaor. Desties had 'r al de nudige grijs striepe gehad. Boerum had ze z'ch laote aofsjrikke vaan de echte meining vaan deen droum?

[p. 189]

Heer kós neet tot bedare koume en nog deezelfden daag sjreef 'r twie breve. 'r Begós mèt 'ne breef aon Penny, meh 'r voolt tot 'r iers deen aandere mós sjrieve.

En dus begós 'r aon 'ne breef veur Miep en sjreef tot 'r noe tot 't besluut waos gekoume, dat ze móste sjeije.

Veer höbbe 't al zoe dèks d'reuver gehad en v'r zien 't in principe allang eins euver de veurwaarde; es zie z'ch dao aon wou hawwe, zou 'r de zaak aon 't rolle bringe. Heer vertèlde wijer wat 'r vaan plan waos: z'nen tied oetwèrke en daan trök nao Mestreech goon, Penny opzeuke en probere mèt häör get nuijts op te bouwe.

Pas wie 'r dee breef op de bös had gegoejd voolt 'r z'ch in staot mèt Penny weijer te goon.

't Woort 'ne lange breef, boe in 'r alles oet lag, al z'n kaarte op taofel. 't Waos d'n dapperste breef dee 'r oets gesjreve had, zag 'r. Of ze noe ezzebleef zoe good wou zien en 'm neet op heite kole laote zitte. Sjik m'ch gaw 'ne breef, bedelde 'r, of nog beter: sjik 'ne tèllegram, mèt allein mer ei wäördsje: ‘Yes’ of ‘No’ of ‘Maybe’.

Nao sjus ein week laog d'n tèllgram in de bös. Heer Laos: ‘Not yes stop not no stop letter follows’.

H'r wis dus nog niks, want 'r begreep ónmiddellik tot ze bang waos, tot 'r z'ch vaan kant zou make.

Nao 'n week waos d'r nog geine breef. 'r Góng 't weekind in en wis neet wie 'r dedoor mós koume. Nao twie weke waos de breef d'r nog neet. 't Zelfde leedsje, 't zelfde refrein.

Op de lèsten daag vaan de derde week, kraog 'r tegeliek mèt de breef 'n cassètte vaan Penny.

'r Laos de breef en begreep tot 't ‘No’ waos, veurluipig tenminste.

Van ermooi zat 'r 't bendsje op (d'n troespries, dach 'r) en toen de leedsjes en veural de wäörd vaan de songs tot 'm begóste door te dringe, woort 'r hielemaol gek.

[p. 190]

Dat waore allein mer oetnudiginge vaan ‘Love me now’ en ‘Put on the saddle and ride me’ en ‘Lovers are always welcome when time goes by’.

Vreuger had 'r ins ne vrund gehad, dee mèt ze meitske góng wandele en op 'ne stèlle weeg zag ze: ‘Heij Jeu, pak m'ch, num m'ch’. Jeu waos zoe heit gewoorde wie e peerd, wie e peerd! Me zou 't 'm mote hure zègge. Noe waos Charles zoe heit, veural bij dat leesje vaan ‘ride me now!’