'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 137]

13

't Begós noe pas good te regen en de staank woort d'r neet beter op; aon beidskante woort de poort aofgeslote mèt e gordijn vaan water. Weijerop in de Sint Bernardusstraot zaog 'r 'n jong koppel jatse mèt 'ne jas euver hunne kop. Dao, in 'ne café, had 'r zitte zoepe op dee lèsten daag vaan dee lèste Carnaval.

Zitte zoepe, jao! Dat is neet de meneer um Carnaval te viere; meh heer waos daan ouch noets 'ne gooje Vastelaovesgek gewees.

Op Vriedag zou de boot vertrèkke nao Australië. 'n Groete kis mèt meubelkes en bèddegood waos al weg. 't Hoes waos zoe good es leeg.

Miep had z'ch opgepak mèt de kinder en waos nao Holland vertrokke um vaan häör femilie aofsjeid te numme. Charles bleef achter um de lèste zake aof te handele en te probere die paar klómmele, boe ze nog geine kuiper veur gevónde hadde, aon de maan te bringe.

Op dinsdagmörge waore lui gewees, die 't fietske vaan Beppie en 't dreiwielerke vaan Peter kaome ophole. Dat waos de aofspraok gewees; zoe hadde de kinder nog tot 't lèste demèt kinne speule.

Charles had z'ch die snuutskes vaan z'n snake veur de geis gehaold: die waore bedreuf tot dat speulgood mós achterblieve. Veur 'nen appel en 'n ei hadde ze 't verpats.

Mèt de cent nog in z'n han, zat 'r z'ch op de vinsterbaank - d'r waos geine stool mie - en keek mistruustig nao boete. Dao waore e paar maakes op straot: kinder vaan de naobers. Die hadde plezeer; heer zaot heij z'n hart op te vrete.

Zouste d'ch daan neet bedrinke?

Zoe waos 'r terech gekoume in 'ne café aon de Sint Bernar-

[p. 138]

dusstraot, 'n plaots boe 'r aanders noets kaom, want 'r wou geine bekinde tegekoume. Heer had drei glazer beer inins genome, um neet trök te hove mèt al die gaste aon d'n teek. Aon e täöfelke zaot 'r in d'n hook bij de vinster.

Dao koum weer 'n struip masker binne: 'ne kleine slinger vaan veer manskerels en achteraon 'n vrow. Ze zónge e mestreechs Carnavalsleedsje vaan noe bars bars bars bars de bom, meh 't klónk neet mestreechs en ze wiste trouwens gein aander wäörd. Hollenders dus!

Drei vaan de manskerels doge 'nen aonval op d'n teek, de veerde maan en de vrow zeukde nao e pläötske. Dao waos nog eine stool vrij bij 't täöfelke vaan Charles. De maan gebierde vaan: gaank mer vas zitte, iech zeuk nog get steul debij.

Ze droog gei maske, meh waos gesjmink mèt väöl wit en groete lippe, wie 'ne clown, al had ze häör neus ouch wit gelaote. Pas wie ze zaot en Charles aonkeek, zaog heer häör ouge. Ze waore liechbroen, bijnao amber vaan kleur, mèt geelgreun vlekskes.

Heer voolt 'n steek in z'n hart: heer zaot tegeneuver Penny! Ouch zie sjrók, want evekes zaog 'r - ónder al dee sjmink - ‘de paraaf der pijn’.

‘Dag Penny’, zag 'r en staok z'n hand oet euver de taofel. Ze pakde die en zag: ‘Dag Charles’ en wis dus nog ziene naom. Ze lete die han neet los, meh wiste gein vaan twieje wat noe te zègge.

Mèt groete tederheid naome z'n ouge bezit vaan häör geziech. 't Waos nog altied sjoen mèt 'n gaof neus, 'ne volle mónd en daan die ouge. Ze straolde; dat kós heer good mèrke. Heer wees op ein vaan die vol glazer en ze zag: ‘Merci’, meh drónk pas wie heer z'n eige glaas had opgehawwe en ‘Santé’ zag.

Dee maan, die mèt e paar steul kaom aonzètte, zaog die twie

[p. 139]

en drejde z'ch um en zeukde z'n kammeraode op aon d'n teek.

Die keke ins um en gebierde tegenein vaan: laot mer zitte, dat zit good!

‘Hoe gaat 't met je in Visé?’, vroog heer; meh 'r wachde neet op antwoord en vertèlde tot 'r dat vaan de medam vaan Chez Etienne had gehuurd. Dat wis ze al, zag ze, want ze waos mèt Nuijjaor nog dao gewees. Ze wis alles: ouch tot 'r getroud waos en kinder had.

‘Ik heb je nooit kunnen vergeten’, zag heer.

Toen betrok häör geziech en ze zag: ‘Dat is dom van je Charles’ en begós 'm oet te lègge, tot me z'ch nets aon 't verleije moot ophaange. Want 'n vrouw is e raar weze, dao kin me noets staot op make. Wie 'n vröch is ze, 'n peer of 'n perzik, die op e gegeve ougenblik riep is en daan - meh dat wèt toch ederein! - 't sjuste momint heet um gesjèld en gegete te weure.

Dat momint had zie toen gehad op dee fijne zomerdaag. Ze had geveuld tot 'r get in de loch zaot, in 't zonneleech. Toen waos heer gekoume en vaanaof 't ierste geziech had ze gewete tot ze häöm wou höbbe en tot ze z'ch aon häöm wou geve, veurtot ze z'ch weer plat mós lègge veur d'n eine of aandere vuilak, dee z'ch thoes neet kós laote goon bij z'n vrow; of dee get spaarts wou umtot'r vaan jóngsaofaon verpruts waos. Ze had al direk begrepe, tot 'r neet genóg geld had, meh dat had ze zjus fijn gevónde, want dan hoofde ze z'ch gein hoor te veule.

Wat had ze dat sympathiek gevónde tot 'r zich had veurgestèld. Zoeget deit allein 'nen hiele ónsjöldige mins in zoe'n gelegenheid.

Nein, zie had ouch häöm noets vergete, al waos 't allein um wat z'ch naoderhand had aofgespäöld. ‘Want je weet nog niet alles!’ zag ze.

[p. 140]

Dee maan oet de Friture (Antoine hèdde 'r) had häör al opgebeld wie Charles de klink vaan de deur nog in z'n hand had. Dee wou 'r eve zègge, tot 'r 'ne klant had gesjik en op de gebrukelikke commissie rekende. Naoderhand had 'r neet wèlle geluive tot 't geine klant waos (zoe had zie 't ónder wäörd gebrach) want dee jong had häöm nao 'n adres gevraog en daomèt basta!

Ouch Josephine (die zwarte) had z'ch demèt bemeujd en had 't mèt Antoine gehawwe. 't Waos weer 'ns 'n rel gewore en Etienne had z'ch bekans geklop mèt dee sjlemiel en ze waore doedsvijande gewore, allewel ze vreuger wel ins e keertsje lagte. Toen waos d'r 'ne razzia gewees en de politie had proces verbaal opgemaak, dat netuurlik 'n zwoer boete zou oplievere. E paar daog later waos 't daan toch knókke gewore tösse die twie manskerels en daoveur waos Etienne in de bajes gekoume, want heer waos d'n aonvaller gewees en heer verdomde 't aon deen Antoine (dee verraojer!) ouch mer eine centime sjaojvergeujing te betaole.

Noe begreep Charles daan ouch tot die Medam in Belsj Eijsde häöm gevraog had op te etappe, veurtot Etienne de kans kraog um dee beröchte Charles te treffe.

Nao dat oetveurig verslaag waos al 't beer op, meh d'n doors nog neet. Heer stèlde veur nao 'nen aandere petik te goon, want hei j waos 't aordig vasgeloupe. Penny vónd 't good en zwejde nao de aandere vaan häör gezèlsjap en reep ‘tot straks’. E paar hoezer weijer voonte ze 'ne café boe ze zoe mer kóste zitte en nog bedeend weure ouch.

Toen leet ze Charles vertèlle wat dee allemaol had mètgemaak. Waos heer nog altied ‘écrivain dans un bureau’?

Jaozeker, meh wach ins: ze mós 'm oetlègge boeveur tot ze häöm dèstieds ‘mijn kleine dichter’ had geneump. ‘Straks’, belaofde ze.

[p. 141]

Wel, Charles begós mèt hiel deep te zöchte, want die emigratie hóng 'm noe euver de kop wie 't zweerd vaan Damocles, zjus noe 'r Penny weer gevoonde had. Dat waos 'm toch zoe mechtig en trouwens zoeväöl beer op 'ne neuchtere maog... die paar ónnuzel cent vaan 't speulgood vaan de kinder... dat 'r neet allein verpats had, meh noe ouch nog - zoegezag - zaot te verzoepe... wel 't doorde neet lang of 'r had 'm zitte. Ouch Penny begós get wazig en sentimenteel te weure vaan al die herinneringe.

‘En daan gaon 'ch eweg vaan de sjoenste stad vaan de ganse wereld...’ zag 'r en trok 'ne groete baog mèt z'nen erm um dee wereld aon te geve (en stoetde haos häör glaas um). Heer had 't in 't mestreechs gezag. ‘Versta je dat, Penny?’ Ze knikde, meh dat waos 'm neet genóg. ‘Nein’, zag 'r, ‘dat kinste neet verstoon, me leveke, dat kinste neet... Wach mer, kom mer ins boete.’

En zie mèt hun twieje, hun twie zate kónte, de straot op. En waos 't neet of ze vloge euver die kinderköpkes en die stóppe vaan de Hèlstraot?

Heer brach 'r veur de Hèlpoort en wees naobove: ‘Kijk daar’, zag 'r ‘eeuwen kijken op ons neer!’

En toen de trappe op vaan Slevrouwewal en 'r wees nao de kenaar en 't Bastion vaan de Vief Köp en nao de Maos dao in de veerte en die sjoen aw brök.

Weer trok 'r häör de trappe aof, noe achter de Hélpoort um nao 't Paoter Vinkteurensje. Heer zag: ‘Ik zal je meer laten zien! Kom maar eens mee!’

Wie 'n kat kleddere 'r langs de brokkelige moer naobove, zoetot 'r door e sjeetgaat naobinne kós stappe in dat torekemerke en Penny kroop achter 'm aon, esof ze noets get aanders gedoon had.

Zoe stoonte ze dao door die sjeetgater nao boete te kieke: in de riechting vaan Sint Pieter mèt de berg, in de riechting

[p. 142]

vaan de stad mèt al z'n tores.

De traone lepe 'm langs de wange, want heer had die stad nog noets zoe sjoen gezeen.

‘Dat moet ik allemaal verlaten, Penny, lieve Penny, mag ik huilen alsjeblieft?’

‘Charles, mijn jongen’, zag ze en pakde 'm vas, ‘jij bent nog altijd mijn kleine dichter!’ en puunde häöm mèt 'ne gölzige mónd en ze preufde traone en draank... 'ne gevierlikke aphrodisiac...

Veurtot ze 't wiste, laoge ze obbein, inein, dao in de stöb en d'n doevestrónt en allerlei óngeciefer.

Die aw stein vaan die aw mör róntelum en de sjummel op de mör en de stalaktiete, die dao hónge, die hadde al zoeväöl zöchte mètgemaak, en gekerm, en gekreun, door de ieuwe... die hadde gezwege... die zwege ouch noe ouch noe ouch noe.

[p. 143]