'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 76]

15

Charles verzat z'ch e bitsje en brach z'n hand nao z'ne nek, umtot 'r dao pijn had. Door mèt z'ne kop nao links en nao rechs te drejje en 'm zoe wied meugelik nao achter te wringe, probeerde 'r die spiere get los te make.

Ze hadde 'm al ins gezag: ‘Veurwat geiste neet nao 'ne Physio-Therapeut?’ Meh 'r wis tot 't beter zou weure es 'r e keteerke plat op de grónd laog mèt 'nen handdook opgerold ónder z'ne röggestraank.

H'r maakde dao plaots veur, zoetot 'r neet te wied vaan d'n heerd hoofde te ligge. D'n dappere mós sjuive mèt z'ne körf. ‘Erme jong’, zag 'r, ‘höbste d'n bel nog aon?’

En dee kater häöm mer stèllekes biete in z'n hand, want 'r laog noe zoe lekker werm.

‘Däögeneet!’, zag Charles, ‘laot m'ch noe eve debij, zoetot 'ch d'ch d'n decoratie kin aofpakke.’

Dee kater waos zoe good in 't vaange vaan veldmuis, veugelkes en soms zelfs 'ne jonge knien, tot ze häöm e bendsje mèt e belke hadde gekoch. 't Had wienig geholpe en Charles had 'n groeter bel mètgebrach mèt es gevolg tot 'r twie of drei daog gei veugelke te graze kós kriege, wel nog 'n moes; daonao waos 'r resistent gewore en Charles had Tant Yvonne veurgestèld um 'm te decorere mèt 'n medaille veur verdeenste. ‘Daan geit 't vaanzelf wel euver’, zag 'r, ‘want nao veer of vijf vaan die lauwere kin 'r z'ne kop neet mie lufte!’

Toen waos 't Veto oetgesproke, want ze waos 't al neet eins gewees mèt die groete bel.

E paar daog geleije had 'r 't gepresteerd um op einen daag drei veugelkes te vaange plus 'nen tamelik zwoere knien. Veur pampes had 'r gelege op de mat; 'r kós neet mie boezjere, zelfs neet wie Charles mèt 't mèlksjeutelke had gerammeld.

[p. 77]

Heer lag d'n opgerolde handdook op de grónd en drappeerde z'chzelf veurziechtig mèt z'ne röggegraot dao euver. 't Waos gein gemekelikke ligging, meh 't deeg 'm good.

Vreuger, es Pa z'n haore snooj en heer mèt 'ne sjolk veur op 'ne stool zaot en de han vaan Pa op z'ne kop voolt (zelfs es Pa 'm óngedöldig bij z'n bef pakde um dee kop rech te zètte, want dee zakde altied nao väöre), jao vreuger had 'r dat zoe fijn gevónde: dat gevriemel aon z'n haore, dat vasgepak weure, dat stèl zitte en mer kieke wie de krolle op de sjolk en op de grónd rolde, dat jeuke van de klein häörkes in z'nen hals - tot sjevraoje vaan genot häöm langs dee röggegraot op en neer sjote!

Daan wis 'r: iech haw vaan Pa en heer hèlt vaan miech, al zeet 'r nog zoe giftig: ‘Haw dee kop toch stèl, koejong!’

Heer had 't altied manjefiek gevónde get mèt Pa te mage doen: nao de plentsjes loere, de veugelkes verzörge, 'n breujkas make veur cactusre, wat daan ouch.

Pa maakde ouch foto's en had 'nen awwerwètse plate-camera dee 'r nog gaw in Aoke had gekoch, wie de mark kelderde. Heer óntwikkelde de plate zelf in glaze bekskes en fixeerde ze en zat ze te speule in 'ne speciaal daoveur gemaakde, hiel ingenieuze bak.

Later, es ze druug waore, woorte die plate opgelaoje mèt aofdrökpepier in lieskes mèt klemure. In d'n duuster vaan de moerkas op 't portaol móste die opgelaoje weure, meh daan kóste ze op de steiweeg in 't leech ligge; soms ach, ouch wel ins tien menute.

‘Vreuger doorde zoeget 'n half oor’, zag Pa, ‘toen waos 't pepier nog neet zoe “snel”!’

Die aofdrökke hoofde neet óntwikkeld te weure, allein gefixeerd en gespeuld; meh dat mós wel good gebäöre, aanders kraog me later geel vlekke.

[p. 78]

Mieljaar! Wat waos dat toch in z'n memorie geëts: deen eine kier toen 'r mèt Pa op 't mansarde-kemerke had gezete, bij dat roed leech, toen Pa 'n vergruting had gemaak vaan 't köpke vaan Truuske, 't zusterke dat gestorve waos.

Heer had daoveur gei speciaal apparaat gehad, meh dee platecamera gebruuk, ingeboud in 'n kis mèt 'n lamp.

Toen op de witte taofel dat geziech (bijnao levensgroet!) woort geprojecteerd: dat negatief geziechske vaan 't doed keend, waos 't zjus of ze 'ne geis zaoge.

En Pa mer lielikke wäörd gebruke, umtot 'r 't neet sjerp kós kriege. Veur Charles had 't sjerp genóg geleke.

Toch had ederein de foto erg sjoen gevónde, want niemand wou geluive tot Pa 't zelf had gemaak. Daan zag Charles gans gruuts: ‘Jewel’ Pa heet 't zelf gemaak, want iech höb 'm nog geholpe!’

Es me dao euver begint nao te dinke, zien d'r toch hiel gei dinger, die me z'ch rappeleert. Pa had väöl mèt häöm gedoon. Heer had 'm mètgenome nao 't voetballe, nao M.V.V. in d'n tied wie de ‘gekke Zeguers’ nog back späölde. Ins had dee van die ploats 'ne goal gemaak mèt 'ne sjeut esof dee bal oet e kenon kaom! Niemand kós z'n ouge geluive en zeker neet dee keeper aon d'n aandere kant, dee de bal zaog aonkoume en dach: ins zal 'r toch mote lande. Es 't nèt 'm neet gestop had, waos 't mesjien wel d'n ierste satteliet gewore.

Pa góng ouch sjaatste mèt 'm in Heugem, in Hier, op 't kestiel vaan Borghare; eine kier in 'ne strenge winter op de kenaar en ouch ins op 't Julianakanaal, wie ze dat nog aon 't graove waore.

Ze hadde gewandeld same en later gefiets en Pa had häöm hiel väöl bijgebrach euver 't versjèl tösse soorte vaan plante en bieste en ouch 't versjèl tösse mennekes en vruikes bij fazante en patrijze en zelfs bij herte. Meh toen waos 'r neet

[p. 79]

weijer gekoume daan 't gewei.

Ins wie Charles op 'n tamelik verwèlderd perkske wees en zag, tot 't eigelik väöl sjoener waos daan al die verzörgde struukskes sjoen op e rijke, had Pa gezag: ‘Wie mie verwèldering in de parke, wie mie oetspattinge!’

Es Charles dat woord huurde mós 'r altied dinke: Wee zou dat höbbe oetgevónde? Dach dee mins boe iech aon dink? Dao waos toch wel get rotzooi gewees dèstieds mèt 'n ganse struip jonges, die sjijns get te doen hadde mèt eine vaan de groete zengers: 'ne bariton mèt 'n prachtige stum en sjoen broun ouge mèt vaan die lang plumpe.

Ins had 'r Charles aongesproke op straot (heer wis nog zjus boe!): ‘Veurwat kumpste m'ch neet ins opzeuke? Iech höb 'n flat, gans veur m'chzelf, fijn plate, sjoen sjèlderije! De kins ouch e gleeske drinke, e sigrètsje rouke.’ Zoe'n vruntelikke broun ouge, mèt 'n óndeugende tinteling.

‘De wèts noe boe 'ch woen.... kom mer ins gaw.... doen huur!’ Heer had 't thoes aon Ma vertèld, meh die had de kop gefróns en 'm doen belaove tot 'r zoeget noets, meh daan ouch noets zou doen.

Later, wie al die präötsjes rónd gónge euver dee mins (ze hadde 'm opgepak en 'r zou wel zoeväöl jaore kriegel) spraok heer mèt ein vaan de jonges, die 'r wel ins in de compenei vaan dee maan gezeen had. Vaan dat gesprek woort 'r neet väöl wijzer. ‘Bis mer blij totste gein idee devaan höbs!’, had dee gezag.

Toch, e jaor later of zoeget, wie d'r geröchte lepe euver 'ne paoter dee heer zelf gekind had, begreep 'r mie devaan. H'r had ins e beukske mote trökbringe veur Pa, dee 't geliend had um get mie euver waterplante te wete te koume. Dee paoter had 'm lang aongekeke en 'n hand op z'ne knee gelag: ‘Draag jij nog 'n korte broek? Daar ben je nu toch te groot voor, nietwaar?’

[p. 80]

Charles had die hand langs z'n brookspiep nao bove veule kroepe en waos gaw opgestande.

‘Je zegt er thuis maar niets van, nietwaar beste jongen?’ zag dee mins en 'r kraog 'n kleur.... ‘van.... dat ik eve gevoeld heb!’

Charles knikde en had ouch niks devaan gezag. Pas later, wie die präötsjes rónd ginge. Pa slikde ins toen en zag tot v'r mèt zoe'ne mins compassie mote höbbe.