Es God bleef. Bundel sjetse mèt verhaolende inslaag en romantiese oetslaag

[p. 107]

[XXIII]

Alle meitskes, die bij de Ursulinen op de H.B.S. zaote, móste 'n blauw blouse drage en 'nen dónkerblauwe ‘overgooier’. Ze leke dus allemaol 'n bitteke op ein este ze vaan wied zaogs aonkoume. Bij eder blauw bluuske, dat iech op 'ne fiets zoag zitte, dach iech: ‘Dat is Corrie!’ En daan klopde m'n hart e bitteke helder.

's Mörregens zaog iech häör neet, want zie móste um kerteer veur nege op sjaol zien en veer móste al um ach oor in de kapel zitte veur de Mès. Este te laat kaoms woorste opgesjreve. Daan móste veer nao sjaoltied twintig minute strafwerk make. Este neet kaoms, daan woorste ouch opgesjreve en este gein gooj reije hads, kosde d'ch dat d'n vrije goonsdag- of zaoterdagmiddag! Jao, ze maakde wel braaf jonges vaan us, dat moot iech zègge! Meh later höb iech dao get op gevónde. Iech woord mèssendener bij de zusterkes vaan de Capucijnestraot. Noe mós iech nog vreuger opstoon, want die Mès begós al um haaf ach. Dat waor neet erg: noe waor iech tenminste m'nen eige baas. Es iech ins te laat kaom, daan had de Zuster Kösteres de wien en 't water al gereid gezat op 't altaar veur de Paoter en daan zaot zie zelf mèt 't belke aon 't zij-altaor. 't Gebäörde gelökkig neet zoe dèks tot iech te laat kaom. En 't fijnste waor wel tot iech daan nao hoes kós um te ete en tege haaf nege op weeg nao sjaol kós goon, want daan had iech alweer 'ne kans mie um Corrie tege te koume. 's Middags es iech nao hoes ging, kaom iech häör miestal tege. En wie ging 't 's middags, es iech weer terök nao sjaol ging? Dat hóng devaan aof of veer op tied hadde kinne ete. Miestal waor Ma erg laat daomèt en daan mós iech 't inslókke. Daan mós iech mèt m'ne volle maog ouch nog renne um op tied te koume en daan had iech practisch

[p. 108]

geine kans mie um Corrie nog te zien. Nao de middaglèsse zaoge veer us zelde, want us sjaole ginge neet op dezelfde tied oet en die vroului bleve miestal get bijein róndhaange es de lès oet waor.

Noe zou me ziech zwoer vergisse es me meinde tot veer us hartelik goojendaag zagte es veer us tegekaome. Nein, veer zaoge us wel al deen tied tot veer us naderde, zie op häöre fiets, iech te voot op de stóp; meh es veer us passeerde loerde veer miestal allebei 'nen aandere kant oet. Wis zie 't wel vaan miech tot iech vaan häör heel?? Dèks höb iech miech gekweld mèt de gedachte tot Corrie niks um miech gaof en tot ze verleef waor op 'nen aandere jong: ein vaan die deur, sjieke kerelsjes, die bij us op sjaol zaote en die iech neet oet kós stoon. Iech had häör ins eine kier zien stoon praote en gekke met 'nen tróp meitskes en e paar vaan die knölle, wie ze terök kaome vaan 't hockeyveld. Bah, dat waor op de koup tou de misselikste sport, die iech kós. Tot ze miech daan mer voetbalie gaove!

Dao waor mer eine jong dee 't oets gewete heet tot iech zoe gek waor op die Corrie Renkens. En dee moch 't wel wete, want heer had 't zwoer te pakke vaan Ella Schiepers, de hartsvriendin vaan Corrie. Veer höbbe gezwore, tot veer 't noets vaan ein zouwe verraoje. 't Waor op us sjaol 'n riechtige sjan es eine ziech opheel mèt eine vaan die Ursuline-geite, wie ze die meitskes numde. 't Waor trouwens ten strengste verboje um mèt de meitskes te loupe, zoelang este bij us op sjaol zaots. Dee getrappeerd woord mós bij d'n Awwe koume en dee maakde korte mètte mèt zoeget: ofwel direk 'ne koumaof d'raon make of aanders 'ne stamp ónder d'n vot. En

[p. 109]

daan mochste nog vaan gelök spreke este op de Openbaar sjaol e pläötske kós kriege, want aanders kóste nao 'n kossjaol of nao de Mulo.

Dee jong, dee 't zoe zwoer te pakke had vaan Ella Schiepers, is jaorenlang m'n bèste vrund gewees. Mesjien waor 't tegeliekertied ouch wel m'n slechste vrund. Want veer waore slechte studente en veer vónge vaan alles aon, wat neet dougde. Harie - zoe hèdde m'ne nuije vrund - woende aon de rand vaan de stad. Vlak bij häöm tegeneuver leepste langs e klein weegske 't veld in. De jonges en de meitskes vaan die buurt hadde zoe soort club ónderein. Op hunne vrije zaoterdag- en goonsdagmiddag trokke ze dèks same d'rop oet. Daan ginge ze salamanders vaange of stekelbeerskes in de koul, of ze ginge wejjers oplaote, of ze ginge 'n hut bouwe in 't bos, of ze ginge op ratte goeje met stein langs 't water, of ze ginge zwumme.... Soms ginge ze speule tösse de huijberg op 't veld. Daan späölde ze ‘wie haalt mij uit de put’ of pandverbeure of zoe get op d'n aard en daan woord dat 'n kwestie vaan muilkes geve. Ella Schiepers woende in die buurt, meh toen ze einmaol bij de Ursulinen op de H.B.S. zaot, kós ze dao netuurlik neet mie aon mètdoen. Harie vónd dat hiel jaomer, want heer had vreuger al ins mèt Ella in 'nen huiberg gezete en dao kaom heer mer neet euver oetgepraot: ‘Nóndepie, die meid kin lekker duije!’ zag heer.

Heer leet miech ins e book zien, wat heer gevónde had op 't stort; dat waor vlak bij de koul boe veer de salamanders en de stekelbeerskes vónge. Dat book waor 'ne geïllustreerde catalogus vaan 'n veiling vaan aw stökke, ónder andere 'n collectie sjèlderije. Dao wanre 'ne hiele-

[p. 110]

boel vies printsjes bij. ‘Slapende Venus’; ‘Amor en Psyche’ en ‘Nymphen door Saters bespied’ en nog 'nen hieleboel aandere. Iech had Harie gevraog of iech 't ins mèt nao hoes moch numme, meh heer had 't zelf nog nudig; zoe zag heer. Op zekere middag vertèlt heer miech tot heer 't aon Ella had laote zien en die had 't weer doorgegeve aon Corrie Renkens. Iech snapde neet wie heer 't dorf. ‘Sjaompste d'ch neet?’ vroog iech. ‘Veur wat,’ zag Harie, ‘iech höb gezag, tot iech 't vaan diech gekrege höb!’ Potverdomme, dat waor 'n gemein streek! ‘En wat zagte de meitskes devaan?’ vroog iech. ‘Nou, Ella vónd 't hiel sjoen sjèlderije,’ zag Harie, ‘meh die Corrie vaan diech, dat is ouch 'n preutse totebel! Die woord giftig, toen ze 't zaog en die heet gezag, tot 't häör hiel erg vaan diech waor tegegevalle!’ Iech had de smeerlap wel kinne vermaore. Zoe'nen huicheleer. Meh wach mer, iech zou häöm nog wel kriege. Iech maakde vaan dees gelegenheid gebruuk um 't book nog ins te vraoge. Noe moch iech 't vaan häöm mètnumme. Thoes duijde iech 't weg tösse al m'n lierbeuk. Meh iech waor nogal slordig vaan aard. Op 'nen aovend tot iech weer ins had zitte neuze in dat book, mós iech obbins nao ónder tou en toen vergaot iech 't op te ruime. Mét tot iech terök nao bove gaon, huur iech Ma bove op mien kamer. Wat mós iech doen? Wegloupe? Nein, dach iech, iech kin beter direk nao bove goon. Ma had 't book al in häör hand en 'ne kop wie vuur en vlam. Iech wachde de störm neet aof. Iech zag: ‘Dao Ma, dat heet Harie op straot gevónde. Snap geer noe, tot de lui zoeget kinne laote slingere!’ Meh Ma had m'ch wel door. Ze zeet: ‘Geer zeet ónnötte, diech en Harie en iech wèl neet mie höbbe totste mèt dee jong umgeis! En dat book, dat vluig in de kachel!’