Es God bleef. Bundel sjetse mèt verhaolende inslaag en romantiese oetslaag

[p. 102]

[p. 103]

[XXII]

Figuurlik gesproke had iech miech wel veur miene kop kinne sjete, wie iech op sjaol op de speulplaots obbins door twie vaan die sjieke jungskes woord aongehawwe en wie ze tege miech zagte: ‘Zo slager, moet je vandaag geen vlees uitbrenge? Waar is je mandje?’ Die rotzakke hadde netuurlik gezeen tot iech zaoterdags kemissiekes mós róndbringe. Daan waor 't altied hiel erg drök en daan mós Pa wied weg nao Wolder tou en nao Smeermaos, boe veer e paar klante hadde zitte en daan móste Pol en iech de kemissiekes in de stad bezörrege, want nao Caspar hadde veer geine nuije knech genómme. Pol vónd dat gaaroet neet erg. Heer waor erg populair bij de lui en es heer mèt 't vleis kaom, daan waor 't altied: ‘Zo dag menneke, kom mer gaw binne en zèt d'ch lekker werm bij de kachel, daan zal iech 't vleis wel evekes naokieke.’ En daan zat heer ziech in de compenij en daan vroge ze häöm: ‘En Pol, wètste nog e paar moppe?!’ Heer had altied wel nuij moppe in veurraod. 't Waore rechte en sjeive en soms hiel erg sjuinse. Die begreep 'r zelf mer half, mer heer wis ze toch altied good veur te drage. En de lui lachde z'ch kepot es ze häöm zoeget hoorte vertèlle, want heer waor erg klein veur ziene leeftied en trouwens... heer waor väöls te jónk veur de moppe die heer tapde. Es heer daan weg ging, kraog heer altied royaol ‘drinkgeld’! Pol zaot altied beter in zien cent es iech. Heer kós snóppe wat heer wou en iech mós altied bij häöm bedele um e knepke vaan vijf of zoeget, want iech kraog in deen tied mer 'n döbbelsje zóndagscent en dat vónd Ma nog te väöl.

Noe waor 't beroerde tot Pol bij us deftige klante neet moch koume, want dao had heer ouch al ins zoe sjoen

[p. 104]

verhaol geprobeerd en dat waor dao neet good oetgevalle. Die deftige klante kaome dus veur mien rekening. En dat waor veur miech 'n complete ramp. Vaan die lui kraogste noets of te nimmer 'ne cent teväöl. Deftige lui zien altied principieel tegenstander vaan fooie of vaan ‘drinkgeld’. Die wèlle de smeerlapperij neet in de hand wèrreke. Versjèllende vaan die deftige klante hadde jonges op 't gymnasium of op de H.B.S. Die knape hadde 't dus oet de ierste hand tot iech mèt vleis langs de deur ging! En 't ergste bij die deftige lui waor nog wel, tot ze neet kóste gewene aon de gedachte tot iech die kalfslepkes of dat stökske ossenhaos in mien han nao hun tou had gedrage. Nein, dat mós netsjes in e körfde gelag weurde en mèt 't körfke weure aongereik. En zoe leep iech dus hielemaol veur gek... dat wèl zègge: veur e bepaold soort lui luip me al gaw veur gek.

Jao, iech had miech wel veur m'ne kop kinne sjete. Meh 't waor toch gans per óngelök tot iech dat keugelke leet óntploffe in de lès vaan d'n Oehoe. D'n Oehoe waor 'ne gezèllige lieraar en heer vertèlde gere 'n gooj mop t'rwèlle vaan de gooje geis in de klas. Nou, iech zit m'ch dao ins ónder de lès vaan d'n Oehoe te peutere in get wat op e flobèrtkeugelke leek. 't Keugelke waor al d'roet en wat iech veur miech had ligge waor allein 't hulske mèt de polver, dee wie 'ne gestolde dröppel op de bojem zaot. Iech had 't dink gevónde op 't voetbalveld. Mèt de botte punt vaan 'ne passer probeerde iech de polver d'roet te sjore. Paaftigg! 'n Groete vlam vlak veur m'n ouge en 'ne geweldige damp. En ederein zoe wit wie e pasgesteve beddelake! D'n Oehoe neet minder es de res. En heer mer razele vaan: ‘wat is d'r in hemelsnaam gebeurd!’ Iech zaog alles in 'ne grijze

[p. 105]

nievel. Iech zag: ‘Ik kan u niet meer goed zien, 't is allemaal grijs wat ik zie....’

Heer sjikde 'ne jonge mèt miech nao boete, nao de speulplaots um m'n ouge oet te wasre bij de kraon. Meh wat iech speulde mèt dat water, iech kraog dee nievel neet oet m'n ouge. Toen ging dee jong nog evekes nao binne tou um te vraoge wat veer noe doen móste en wie heer terök kaom brach heer miech nao de ouge-kliniek, die vlak bij us sjaol waor. Iech woord direk gehollepe. 't Deeg neet ins väöl pijn. ‘D'r zit wat roet op je ogen, maar dat halen we er wel uit,’ zag d'n ougarts. Iech kraog get dröppelkes op m'n rechteroug en dao kós iech al direk e stök beter mèt zien en op mien linker oug kaom 'ne sjoene lap te zitte, zoene zwarte lap, geer wèt wel, zoeget wat de zierovers altied drage. Dat waor m'ch toch wel get erg ermeutig. Iech hoofde pas euver twie daog terök te koume en iech bin die twie daog lekker thoes gebleve.

Wie iech terök kaom in de Ougekliniek zag d'n dokter, tot alles sjoen geneze waor. ‘Kun je weer eve goed zien als vroeger,’ vroog heer. Iech wis 't neet. Iech meinde, tot mien ouge neet mie zoe good waore. ‘Wacht maar,’ zag d'n ougarts, ‘we zullen meteen eens kijken of je geen bril nodig hebt.’ En jawel huur: iech had 't plakke. ‘Bijziende!’ Iech dach aon al de möpkes, die iech al ins geleze had euver ‘bijziende oude heertjes’. Meh d'n dokter stèlde m'ch gerös. Dat waor hiel normaal bij studente, zag heer, en 't waor neet erg, want iech zou mèt dees ouge - es 't neet erger woord - hielemaol neet weure aofgekäörd veur militairen deens.

Iech kraog dus, um mèt Olterdissen te spreke: 'ne brèl met de bijnaom: ‘de Sjele’.

[p. 106]

Iech vónd 't toch wel zoe erg, tot ze miech op sjaol veur ‘slachtersjong’ oetsjelde, tot iech Ma vroog of iech in 't vervolg gein kemissiekes mie hoofde te doen. Meh Ma en Pa woorte allebei hiel erg koed en Ma zag: ‘Bommeke heet nog geliek gehad, wie ze zag: dat geit d'ch 'nen houp geld koste en este neet oppas krijg heer 't ouch nog hoeg in z'ne bol.’ En dus zweeg iech mer wieselik en trok zaoterdags mèt dat dörfke ónder m'nen erm door de stad. Iech probeerde altied te wachte tot 't duuster waor, want daan had iech minder kans um gezeen te weurde.

D'r waor mer ein plaots boe iech wel ins 'n döbbelsje of vief cent kraog en dat vónd iech 't ergste vaan allemaol. Want dat waor bij de femilie Renkens. Jules Renkens zaot bij miech in de klas en weer waore ouch same op 't zaankkoer vaan de congregatie. 's Zóndagsmörreges nao de congregatie góng iech mèt nao zien hoes tou. Daan ginge veer sjake of sjoelbakke. En iech waor harstikke verleef op zie zuster Corrie. Wie gere tot iech ouch dao in hoes kaom um 'ne blik vaan häör op te vaange of twie wäörd te wissele... iech stónd edere zaoterdag doedsangste oet tot juffrouw Corrie zou ope doen en miech dao zou zien stoon mèt me körfke. Toch is miech dat eine kier gebäörd. Ze waor pas in 't bad gewees en ze had nate vlechte langs häöre kop haange en ze had 'ne kimono of zoeget aon. ‘Deh,’ zag ze, ‘noe zuug wie iech oetzeen. Meh dao is niemand aanders in hoes, want ze zien allemaol nao de bèjweg tou.... Kom evekes binne stoon, daan gaon iech dat döbbelsje hole, wat Ma gereid heet gelag in de keuke.’

Ze waor um op te vrete, ierlik, meh iech bin hiel hel weggerend!