Es God bleef. Bundel sjetse mèt verhaolende inslaag en romantiese oetslaag

[p. 81]

[XVII]

Dat waor in de zèsde klas, tot euze gooje hier Bekkers kraank woord en heer vervaange mós weure. Veer wiste neet of 't lang zou dore, want menier Bekkers mós in observatie. In eder geval kraoge veer zoelang 'ne zekere menier Weustenberg. 't Waor 'ne ganse jonge mins, mèt e klein zwart knievelke en zwarte kraoläögskes. Heer had moderne ideeë en heer waor gek op meziek. ‘Muziek, dat is mijn hartstocht,’ zag heer al in de ierste lès. Veer begrepe neet wat heer daomèt bedoelde, want veer wiste vaan hartstochte allein nog mer tot 't hiel slech waor.

Menier Weustenberg vónd 't erg tot veer gein solfège hadde gehad. ‘Hoe is het mogelijk?’ zag heer en heer trok e geziech of heer had mote hure tot veer de taofels vaan vermenigvuldiging nog móste liere. Enfin, heer zou us dat wel ins eve bijbringe. Heer had 'n viool en dao zou heer vaanmiddag op speule. Veer keke us ins aon ónderein. ‘Dat is nog ins 'ne fijne vent,’ waor de conclusie.

Veer kraoge ouch nuij potloejer, want mèt die aofgeknawwelde stökskes hout, die veer noe hadde, kós me jummers gei fetsoenlik werk make. Heer sjikde dus 'ne jong de klas oet mèt e breefke veur de porteer en dee jong kaom werechtig nog gein vief minute later terök mèt 'n groete does potloejer. Veer kraoge allemaol zoe prachtig fónkelnuij broen potloed. Iech pak dat vaan miech vas en iech dink: ‘Laot 'ch noe oppasse tot iech 't good in iere haw: neet d'rop knawwele, neet demèt in d'n oere of in d'n neus peutere’. Mèt tot iech die gedachte krijg, zeen iech tot iech 't potloed al bijnao in m'ne mónd gestoke höb. Um 't 'n rösplaots te geve parkeer iech 't dus mèt de botte achterkant tege m'n bove-lip.

[p. 82]

En op datzelfde momint kiek d'n hier Weustenberg nao miech en zeet heer triomfantelik: ‘Kijk! Daar hebben we allemaal 'n mooi nieuw potlood gekrege en daar zal Leenders 't eventjes inwijden en ermee in z'n neus gaan peuteren.’ De ganse klas schaterde 't oet en iech kraog 'n kleur tot achter m'n oere.

Meh Jean dee neve miech zaot en miene bèste vrund waor, had gezeen tot iech 't neet in m'n neus had gestoke. Dee lachde neet en dee gromde veur ziechzelf: ‘Wat 'ne patser!’ Jean z'ne Pa waor lieraar op de H.B.S. en Jean leet ziech neet zoe gaw op z'ne kop zitte door 'nen ónderwijzer!

Evekes later hadde veer aardrijkskunde. Heer vertèlde get euver de wereldstad Roermond. Dat waor de stad boe d'n hier Weustenberg waor gebore en getoge en in die stad hadde ze de groetste eiermijn vaan Europa. En - ram daobovenop - dao vraog heer miech: ‘Leenders, wat is een eiermijn?’ Geer kint miech geluive of geer wèlt of neet, meh iech wis verrèkde good tot 'n eiermijn gein gewoen mijn waor. Meh iech voolt tot dee knaap miech 'ne poet oet wou riete en iech waor gans vaan m'ne sus aof. Op zoe'n mominte zèg iech altied de stomste dinger. Iech dink nog: ‘Laot iech noe oppasse, laot iech dat noe neet zègge....’ Meh sjus daomet zag iech 't: ‘Dat is waar ze de eierkolen uit de grond halen.’

‘Dacht ik 't niet?’ zag Weustenberg. Heer keek mèt dat lachend knievelke vaan links nao rechts es of heer zègge wou: ‘Zie je wel, dat ik weet wat voor vlees ik in de kuip heb!’ Meh Jean woord noe pas good giftig. Dee stampde miech tege m'n sjene en zag: ‘Nóndedsjou! Zèk daan ouch niks. De zuus toch tot heer diech moot höbbe.’

[p. 83]

[p. 84]

Weustenberg dach tot heer e nuij slachoffer had gevónde: ‘Jij daar, naast die slimme Leenders, 's kijken hoe jij ook weer heet... o ja, Hameleers: zeg jij het maar eens wat 'n eiermijn is.’ Meh Jean trok e gans verbaas geziech. ‘Dat weet ik niet, meneer, dat hebben we nog niet gehad!’ Nein mer, die waor prachtig. Jean Hameleers, de knapste vaan de klas zag tot heer 't neet wis en tot veer 't nog noets gehad hadde!

‘Is hier iemand anders, die 't wel weet?’ vroog Weustenberg. Of 't noe kaom tot de res ziech had laote intimidere door Jean, iech weet 't neet, meh geine staok z'ne vinger op. En Jean had lol. ‘Deh,’ zag heer, ‘noe kreig heer z'n streke thoes. Straks weit nog geine boe Roermund lig!’

's Middags begós dus de solfège. Dao laog al 'n vioolkis op de lèsseneer vaan menier Weustenberg en heer had al, veurtot veer in de klas waore, 'ne notebalk op 't bord getrokke mèt 'ne solsleutel en note vaan do tot en mèt do. Toen heer 't us had oetgelag en 't de nudige kiere had veurgezónge, mós de ganse klas mètbölleke: dooo - reee - miii - faaa - soll - laaa - siii - dooo. En terök! 't Doorde neet lang of veer kóste us ierste solfège-lès. Toen drèjde heer 't bord um en dao stónd e gans leedsje op. Meh dao mós iers de viool aon te pas koume.

‘Eerst even stemmen,’ zag Weustenberg. Heer haolde 'ne klómmel oet z'n tes - e soort forsjèt met twie tan - en houde daomèt op ziene lèsseneer. Toen stumde heer zien viool en wie dat allemaol gebäörd waor, begós heer 't leedsje te speule, wat dao op 't bord stónd. Veer waore gans verbaas toen veer huurde, tot dat leedsje niks ganders waor es: ‘Klein vogelijn op groene tak, wat zingt

[p. 85]

ge een lustig lied.’ ‘Nou zal ik het nog één keer spele,’ zag heer, ‘en dan moeten jullie proberen 't mee te neurieën. De woorden leer ik jullie straks wel.’ Dao wou al eine z'ne vinger opsteke um te zègge, tot veer 't al lang kóste, meh Jean houde dee knaap z'n hand neer en zag: ‘Haw d'n moul. Heer zal 't wel mèrreke.’ Veer zatte'n us sjrap en veer neuriede zoe hel tot heer koelik mèt zie vioolgesjraom de bovenoet kaom. Of 't noe daovaan kaom, iech weet 't neet, meh d'n twiede kier kaom heer neet weijer es de ‘groenen tak’, want toen knapde 'm 'n snaor.

Noe hadde veer pas lol, Jean en iech. Veer hadde us al d'n hiele tied zitte opstange, wie heer ziech zaot te vermaore op die verdölde maoje-kis mèt dat ‘vogelijn’. Veer höbbe daan ouch mèt väöl plezeer gezeen, tot 't häöm neet wou lökke 'n nuij snaar op te zètte, wat heer ouch probeerde. ‘Ik zal de volgende keer wel verder gaan,’ zag heer. Meh heer heet die viool toch neet mie mètgebrach in die twie weke, tot veer de ier hadde d'n hier Weustenberg veur de klas te höbbe. En veer waore hiel blij wie nao die twie weke d'n hier Bekkers weer veur de klas kaom te stoon. D'n hier Weustenberg had z'n populariteit vaan d'n ierste daag al gaw verlore, want de jonges hadde al hiel gaw in de gate, tot 't 'n hatelik stök sjagrijn waor. Veur Jean en veur miech waor 't mer e groet gelök, tot menier Bekkers terök kaom, want veer hadde gezwore tot veer 't ieskaajd zouwe verdomme en geine steek zouwe oetvoere, zoelang es dee ‘patser’ veur de klas stónd.