Es God bleef. Bundel sjetse mèt verhaolende inslaag en romantiese oetslaag

[p. 86]

[XVIII]

Iech mós noe toch zoe langzamerhand ins goon decidere, wat iech eigelik wou weure. Vreuger had iech al ins gedach tot iech tummermaan zou wèlle zien. Meh iech kós nog gei plenkske rech zege of 'ne nagel rech inhouwe. Dat waor dus hiel dudelik. Ouch voolt iech niks veur de slachterij. Want dat waor altied dezelfde vèttige kraom en dao had iech de pes aon gezeen. Pa naom 't miech trouwens hielemaol neet koelik, want dee brave mins had geluif iech alles liever gedoon es slachter gewoorde. Meh jeh, wie heer neet mie wou liere en tege Ama einmaol had gezag: ‘daan kom iech thoes in de slachterij’ toen had heer daomet z'n eige vonnis geteikend, want Ama waor 'n hel taatsj in die dinger.

Meh veer zaote noe in de zèsde klas en ouch op sjaol vónte ze tot veer us ins móste oetspreke. Iech spraok ins mèt m'n bèste vrundsjes dao euver. Dat waore Jean Hameleers en Lou Wassenberg. ‘Wat gaot geer doen es geer euvergaot?’ Ze ginge allebij nao 't gymnasium. ‘Wat gaot geer dao daan liere?’ vroog iech. ‘Iech wèl Pestoer weure,’ zag Jean. ‘En iech Kaplaon,’ zag Lou. Heer waor geweend bij Jean in de buurt te blieve en 't kós häöm niks sjele um gecommandeerd te weure. ‘Nou,’ zag iech, ‘daan vraog iech aon Pa of iech ouch nao 't gymnasium maag, want iech wèl Paoter weure.’ D'n hier Bekkers, dee 'ne hiele brave mins waor en mer vaan ein dink spiet had: tot heer zelf neet geistelikke waor gewore, kraog de traone in z'n ouge wie veer 't häöm ginge vertèlle. ‘Daar heb ik nou altijd op gehoopt,’ zag heer, ‘ik wil jullie wel verklappen, dat ik daar speciaal voor gebeden heb. Jullie zijn zo'n prachtig stel vrienden en jullie zijn zo'n knappe koppen. Ik heb altijd gedacht: als die nou eens alledrie Priester zouden

[p. 87]

worden. Wat zou ik me dan gelukkig voelen!’ En zoe heet heer nog e kerteer laank doorgerateld, dee brave menier Bekkers. 't Is tot heer neet mie leef, aanders zou iech zegeziech wel ins wèlle zien es iech häöm ging vertèlle tot veer mèt z'n dreije noe allemaol getrouwd zien en bijein al e stök of twelf kinder höbbe!

Meh 't enthousiasme vaan d'n hier Bekkers waor nog niks bij dat vaan Ama vergeleke. Dat wèlt zègge: Ama Leenders, want Ama Houben waor neet zoe hevig in die dinger. Wie Ama Houben 't hoort, zag ze: ‘José, de mós 't miech neet koelik numme, meh dat grepke kos d'ch 'nen houp geld en es 't neet euver geit, krijg zoene koejong 't ouch nog hoeg in z'ne bol.’ Meh Ama Leenders dach dao gans aanders euver: ‘Jong, es diech miech die ier wèls aondoen tot iech e kleinkeend veur 't altaor zeen stoon, daan zal iech de studie bekostige. En este good wèls liere op 't gymnasium, daan krijgs tiech vaan miech 'ne sjoene nuije fiets!’ En ze ging 't vertèlle tege ederein dee 't mer hure wou.

Pa zag neet väöl. Heer waor óntroerd, dat zaog iech wel. Meh heer kós nog neet erg d'raon geluive, want heer had zelf ouch ins planne gehad um paoter te weure en heer waor zelfs twie jaor op 'n kossjaol daoveur gewees, meh 't waor op niks oetgeloupe en heer had slachter mote weure.

En wat dach Ma devaan? 't Verwónderde häör niks, want had iech häör neet zoe prachtig wete te truuste toen Lieske gestorreve waor? Ze kreet ins stèllekes in 'ne zakdook en puunde m'ch ins.

Caspar, dee neet lang mie knech bij us zou zien, want

[p. 88]

heer góng euver e paar weke op 't staolfebrik wèrke, zag tot heer 't mer 'n sjan vónd tot 'n flinke jonge kerel op 'n sjaol de fijne menier ging oethaange en z'ne Pa mer leet doorsappele in die slachterij.

En Truda, die toen maog bij us waor en die zelf vónd tot ze op de filmster Lien Deijers leek, begreep neet wat 'ne knappe jonge jong d'raon vónd um in 't kloester weg te kroepe. En wie Pa dat hoort, waor dee zoe giftig, tot heer Truda de deur zou höbbe oetgestamp es Ma häöm neet aon ze verstand had wete te bringe, tot dat daan de vijfde maog zou zien op veer maond tied.

Mia, Pol en de aandere thoes hadde gein meining. Es ze ierlik hun meining hadde mage zègge, hadde ze mesjien wel gezag: ‘Bèr stèlt ziech mer e bitteke aon.’ En mesjien hadde ze nog geliek ouch. In eder geval: m'n bèste vrun gónge nao 't gymnasium en iech moch mèt hun mètgoon. En es iech dao good zou kere kraog iech 'ne sjoene fónkelnuije fiets.

Noe höbbe veer, wat de steun vaan Ama betröf, allemaol zwoer pech gehad. Want sjus in deen tied, tot iech nao 't gymnasium zou goon, hadde d'r groete veranderinge plaots in 't leve vaan Ama en Ampa. 't Waor mèt Ampa zien herseverkalking wie langer wie erger gewore. Ama kós häöm neet mie allein laote en mós häöm in alles controlere, want heer had 't al 'ne kier klaorgespäöld um in zien ónderbrook nao de kèrk te goon en es heer de kans kreeg góng heer in alle mèsse twie of drei kiere te communie. Dao mós get aon gedoon weure. Enfin, iers trokke Ama en Ampa daan mer in bij Tant Els, die vlak bij häör in de buurt woende. Meh dao gaof 't ouch niks, want Tant Els waor neet sterk en kós dat ónmeuge-

[p. 89]

lik volhawwe. Toen zaot d'r niks aanders op es tot Ama en Ampa in e pension veur aw lui terech kaome. En umtot ze in Mestreech neet kóste vinde, wat ze zeukde, zien ze nao e pension in Meerssen gegaange. Dao hadde ze 't hiel good. Ze woorte prachtig verzörg en 't ete waor lekker. Dao kós Ama daan ouch neet euver klaoge, meh ‘me moot 'nen awwe boum neet mie euverplante’ zag ze edere kier tot veer bij häör koume, ‘want daan geit heer kepot’.

Noe had Ama wel gezag, tot ze mien studie zou betaole, meh mèt al deen elend dee häör zelf euverkoume waor, wou Pa liever neet op de körref stoete. En Pa betaolde dus mer alles zellef, de studie en de beuk. En de fiets höb iech twiedehands gekoch vaan 't geld wat nog op me spaorbaankbeukske stónd vaan m'n ierste heilige Communie. Dat waor per slot vaan rekening toch nog 't geld vaan Ama.

Mèt Ama waor 't nog gaw aofgeloupe. D'n awwe boum, dee noets get mankeerde, woord neet good 'nen aovend en d'n daag denao waor häör tóng gaans laam en kós ze neet mie spreke. Ze had ouch hielemaol gein mach in häör han en kós neet sjrieve, wat ze us te vertèlle had. Dat heet toen zoe'nen daag of drei gedoord. Toen heet ze häöre lèste aosem oetgebloze en iech waor daobij. Iers had ze ziech nog eve rech getrokke en op miech geweze en geprobeerd get te zègge. Meh wat 't daan ouch gewees is, wat ze wou zègge: Slivveneer heet 't häör neet vergund um die wäörd oet te spreke. En zoe bin iech devaan gespaord gebleve um aon e sterfbèd dinger te belaove, die iech later neet zou kinne woer make!