Es God bleef. Bundel sjetse mèt verhaolende inslaag en romantiese oetslaag

[p. 75]

[XVI]

In e groet hoes heet me netuurlik 'ne hieleboel werk en me bewaort ouch in de regel väöl te väöl rotsooi. Meh veur de kinder is 't wel 'n prachtige speulplaots. Es iech naogaon, wat veer neet allemaol in dat hoes kóste oetspoke. Veer hadde twie kelders, meh dao kaome veer neet väöl; gelökkig mer, want dao waor 't 'ne riechtige zwijnekraom. In d'n ierste kelder stónte de piekelbek, boe 't spek in gepiekeld woord. Vaan kleinsaofaon hadde ze us gewaarsjouwd, tot veer móste oppasse, tot veer dao neet in vele. Dao hadde veer daan ouch alle respek veur. In d'n twiede kelder laoge de kole, 't aajd hout, de wien en achter en tösse al dee rotsooi zaot Lou, de gesnoje kater, dee zoe sjouw waor, tot heer ziech noets leet zien, behalve es Ma häöm ze sjeutelke mèlk, z'n mèlt of z'n aander ete brach.

Daan hadste bove op 't ierste 't ‘vleiskemerke’. Vreuger woord dao 't vleis geruik, höb iech m'ch laote vertèlle, meh dat gebäörde in uzzen tied neet mie, vaanwege de hinderwèt. Noe waor 't zoe kemerke, boeste vaan allerlei klómmele kós vinde op al de rèkke, die dao stónte; en dat waore 'rs hiel get. Daan hadste weijer op de gaank vaan 't portaol 'n moerkas. Dao zaote miestal allein mer aw lappe en kleijer in. Es 't Carnaval waor vónte veer alles wat veer höbbe móste in die kas. Daan waor d'r nog de kas op de väörkamer, de ‘gooj kamer’. Die kas waor altied aofgeslote. Dat vónte veer hiel erg jaomer, want in die kas woorde de groete ingebónde illustraties bewaord; dao stónd ouch alles vaan de keerskrib en vaan de versering vaan de keersboum. Meh wat us in die kas 't mieste interesseerde dat waore de grote beuk vaan ‘Biltz’ of zoeget. In die beuk stónte alle krengdes besjreve mèt gekleurde printsjes debeij. Veer hadde die

[p. 76]

beuk ins eine kier in us han gehad, wie Ma ze vergete had weg te slete. Toen hadde veer gezeen, wie 'ne naakse groete maan en 'n naakse groete vrouw oetzien. Dat waor netuurlik hiel interessant. Veer loerde altied op de kans um de sleutel vaan die kas te pakke te kriege; meh dat gebäörde practisch noets.

't Sjoenste speulterrein waor wel de zolder. Dao stónd ouch vaan alles. 'n Groet sjokkelpeerd, wat iech vreuger ins gekrege had, meh boe de mot in waor gekoume, 'n ganse awwerwètse marmere waog, e paar aofgedaanke bèdde, matrasse en weet iech wat nog mie. Op de zolder waor ouch de mansarde-kamer, boe de maog sleep. Op dat kemerke höb iech veur d'n ierste kier gehuurd, tot de kinderkes neet vaan d'n ooievaar koume. Meh dat höb iech neet gehuurd vaan Anna, die 't langste bij us gewees is vaan allemaol. Nein, dat vertèlde m'ch ein vaan die totebelle, die veer daonao gehad höbbe: vaan Bets, die vaan de kante vaan Slenake kaom, die zelf zestien jaor waor en neet kós begriepe tot 'ne flinke jong vaan èlf jaor dat nog neet wis. Enfin, iech höb 't miech in geure en kleure laote vertèlle, reken mer!

Daan hadde veer nog de steiweeg, boe Pa zoe klein bitsje wèrkplaots vaan had gemaak. Dao stónd zoeget vaan alles aon gereidsjap en aander klómmele op 'n hiel aw rèk, die noets vaan z'n plaots is gewees en ouch noets woord opgeruimp. Die rek höbbe veer altied in iere gehawwe, want es me get nudig had, wat 't daan ouch waor, op die rèk kós me altied wel get vinde, wat d'rop leek of boe me ziech tenminste mèt kós behelpe. Iech waor stomverbaas tot iech dao op 'ne goojen daag e stök of veer lere voetballe oethaolde, compleet mèt binnebal.

[p. 77]

Ze waore wel haaf verrot vaan 't voch en vaan de sjummel, meh d'r waor toch nog eine bij dee veer höbbe kinne opkallefatere en boe veer mèt höbbe kinne voetballe, al veel heer daan ouch e klein bitteke sjeif oet.

't Waor e prachtig hoes um verbergemenneke te speule en dat dege veer daan ouch hiel dèks. Es me de gooj pläötskes wis, kós me eder kier de pot vrij make. Iech rappeleer m'ch tot iech ins in de moerkas waor gekrope en dao in 'ne körf waor goon zitte. Neet in de beuvenste körf, want es iech mós stoon keek iech zelf altied eve in de kas en in dee körf. Nein, iech waor in d'n underste goon zitte en had de beuvenste weer bovenop miech getrokke. Geine mins, dee miech kós zien zitte..., geine mins, dee op 't krankzinnig idee zou koume um in deen underste körf te kieke. Iech wachde tot ze allemaol gevónde waore. Mia, die stoon mós, probeerde miech oet m'n tent te lokke: ‘Jao iech höb d'ch Bèr,’ zag ze, ‘heij op de vleiskamer achter de rèk.’ Dat waor netuurlik neet woer, meh ze kós 't probere, want op die rèk laog zoeväöl zwijnerij, tot 't altied wel meugelig waor, tot ziech dao eine had weggeduijd. Ze stónd toen vlak bij de kas boe iech in zaot en iech heel m'ch mer zoe stèl meugelik, want dee körf kraakde al es iech allein mer aosem haolde. Obbins geit Mia nao 't vleiskemerke tou, ze waor dus veurbij de moerkas. Es iech noe d'roet spróng, beteikende dat, tot de deur 't portaol veur häör aofsloot en zie neet terök kós loupe um miech aof te tikke. Iech probeerde de beuvenste körf op te duije, meh dat veel neet mèt: dee zaot stevig vas. En krake...! Dao hadste 't al. Mia had 't gekraak gehuurd en kaom aonrenne. ‘Jao,’ zag ze, ‘iech höb d'ch: in de moerkas!’ Meh 'n kat in noed maak raar sprung. Iech waor zoe'n

[p. 78]

kat op dat momint en iech spróng mèt körf en al nao väöre, zoetot de deur vaan de moerkas opevloog en iech mèt die twie körf nao boete rolde. Die erm Mia kreeg de kasdeur tege häöre kop. En aon 't jenke.... Neet veur die öts, die ze op häöre kop had gekrege... dat waor mer comedie... nein, vaanwege 't dreuvig feit, tot ze mèt al häör meujte en pijn mós aonzien tot iech de pot vrij maakde. En dat waor al d'n derde kier in suksessie.

Um nog eve op dee steiweeg terök te koume: dat waor ouch zoe klein bitteke uzzen dierentuin. Dao stónd uzzen aquarium mèt goudvèsse. Dat wèlt zègge: dao begós 't mèt. Goudvèsse en 'n paar veugelkes in e kuike, dat höbbe veer altied wel gehad. Die goudvèsse zaote in 'ne sjoene bak mèt witte zand en 'n peurtsje vaan krejje en cemint, dat Pa zelf had gemaak. Dao kóste veer ore nao stoon kieke op 'ne regenechtige daag. En Caspar, uzze knech, dee dat zaog, belaofde tot heer us wel hónderd vèskes mèt zou bringe. Veer waore benuijd.

Op 'ne mörrege kaom heer aondrage mèt 'ne groeten ummer. Daorin zaote mesjien wel doezend vaan die hiel klein sjitskes vaan vèskes. 'nen Hieleboel dreve bovenop 't water. Die waore kepot. Caspar sjöpde die devaan mèt 'ne sjoemlepel. De res zatte veer in 't aquarium. Deezelfde middag nog waor e gans regimint nao d'n hassemedije en ouch de volgende daog waore nog hiel get lieke. Meh d'r waore 'rs toch e stök of twintig die veer dedoor haolde. In 't begin hadste meujte um ze te zien, zoe klein en zoe doorziechtig waore ze. Meh veer voorde ze good mèt hiel fien gewreve besjute en nao e paar weke kós me toch al good zien tot 't vèskes waore. Meh vreug of laat woorte de vèskes vergete; daan woort de

[p. 79]

bak gans greun en smerig zoetot 't water begós te stinke en al de bieskes die drin zaote kepot ginge.

Veer brachte alles mèt nao hoes, wat veer vónte aon bieste. Mösje, merels, koeleköpkes, sallemanders, hagedisse, goudslengskes en eine kier: 'ne kwakvos. Dee kwakker had iech gevaange in 'n wei in de buurt vaan Canne. 't Bies waor al half oetgedruug wie veer thoeskaome, meh 't waor aanders geine kleine. Heer waor gries en beige mèt broun vlekke. Veer dorreve häöm neet te laote zien, want daan zouwe veer häöm mesjien mote terökbringe. Meh veer wiste ouch neet good boe veer 'm móste laote. Toen kraog Pol e prach-idee. Aon de moer op de steiweeg hónge jummers altied vaan die leeg vogele-kuikes. Veer pakde eint aof mèt 'ne stek. Jaomer genóg veel 't op de grónd en 't drinkbekske vloog netuurlik aon sjerreve. Neet erg: niemand had 't nog gemèrk: gaw al die sjerreve in d'n drekbak. 't Deurke ope gemaak, d'n erme kwakker d'rin gezat dee haos door z'n kneeje zakde, get graas d'rin gegoeid en 't kuike mèt dee stek weer aon dezelfde nagel aon de moer gehaange. ‘Es heer good geweend is,’ zag Pol, ‘geit heer mesjien wel kwake.’ Dat zou geweldig zien: 'ne kwakvos in e vogele-kuike dee kwaakde.

Veurtot veer nao bèd ginge, nog gaw eve nao de steiweeg um nao de nuije zenger te kieke. Meh veer kraoge neet de kans um 't kuike aof te pakke, want Pa kaom ins kieke, wat veer waore aon 't oetspoke. Veer zagte, tot veer 'ne bal zeukde. ‘Mörrege is nog 'nen daag,’ zag Pa, ‘noe moot geer nao bèd.’ Veer hoorte häöm evekes later tege Ma zègge: ‘Die jonges höbbe weer get; iech zou wel ins wèlle weite wat 't is.’

[p. 80]

Heer zou 't gaw genóg hure. 's Aovends hadde ze visite vaan Tant Fien en Tant Truus. Die kaome luustere nao de radio, dee Pa zelf gemaak had. 't Waor werm weer en de deure nao de gaank stónte allemaol ope. Obbins kump m'ch dao get nao binne gesprónge (Heer moot door dat look vaan 't drinkbekske nao boete zien gekrope!). Ze hadde nog mer koelik gezeen wat 't waor of Tant Truus stónd bove op de taofel en Tant Fien had 't al in häör brook gedoon. Pa heet d'n erme kwakker bij z'n kladde gepak en häöm mèt eine tramp nao d'n euverkant vaan de straot gestamp. Veer höbbe häöm noets hure kwake.