Es God bleef. Bundel sjetse mèt verhaolende inslaag en romantiese oetslaag

[p. 70]

[p. 71]

[XV]

Mesjien moot 't zoe zien, tot 'ne mins in ze leve vaan die episodes mètmaak, tot heer d'n eine slaag nao d'n aandere krijg. Bij us waor dat obbins hiel erg. Op 'ne mörrege kump Pa bij us de slaopkamer binne, wat heer aanders bekans noets deeg. ‘Jeanke is zoe erg kraank gewoorde tot heer noets mie beter kin weure,’ zag heer mèt zoe'n raar stum tot veer iers dachte tot heer flawweköl maakde. Meh wie veer Pa ze geziech zaoge begrepe veer tot heer kreet en tot Jeanke doed waor.

Jeanke waor pas ein jaor aajd. Heer had nog gein groete rol in us leve. 't Waor e breurke... eindelik nao 'n hiel struip vaan vroului eindelik weer ins e breurke. 't Waor e leef menneke. Gistere hadde veer häöm nog zien zitte in 't kuupke: pódelnaaks. Heer had zitte pletsje in 't water... heer had aon dat dingske zitte trèkke boe heer neet aon moch koume en boeveur Ma häöm veurziechtig 'n tikske op z'n vingerkes had gegeve. En heer had neet gekrete meh ins hiel vruntelik gelache en 't weer geprobeerd. En noe waor heer doed, gestorreve aon de stuupkes, wie d'n dokter vertèlde. Heer mós begraove weure. En Pa, dee vaan us allemaol 'nen hieleboel foto's had - die maakde heer zellef - had nog noets 'ne foto gemaak vaan Jeanke. Dat vónte Pa en Ma hiel erg. Um toch get vaan häöm te höbbe, lete ze toen 'ne foto make vaan 't liekske, dat mèt e blauw neuske en mèt akelige vlekskes op de wange in 't weegske laog.

Wekelaank waor 't erg stèl in hoes. De radio späölde neet. Pa luusterde allein zoe noe en daan nao 't weerberiech. Eine kier zaog iech Pa en Ma mèt de erm umein geslage. Ze stónte allebeij te kriete. Ma zag: ‘Heer waor toch zoe leef menneke.’ En Pa zag: ‘Iech weet 't José,

[p. 72]

iech weet 't.’ Toen bin iech de kamer oetgeloupe, want e klein keend kin 't verdreet vaan groete lui gaaroet neet verdrage.

Meh 't ergste leid kaom nog. Lieske woord kraank. Lieske waor 'ne kier gevalle bij de trepkes vaan de Sjezwietekèrk, umtot ze dao obbins zoe erg duzelig waor gewoorde. Mèt 'ne smak waor ze tege de grónd geslage. 'n Paar daog later kraog ze hiel erge koppijn. Ze kreet aon ei stök door en kós neet ete en alles wat ze aot mós ze direk weer euvergeve.

D'n dokter kaom en dee sjöddelde mèt de kop. Heer haolde nog 'n aanderen dokter debij en toen woord 'ne specialis geconsulteerd. Lieske mós nao Calvarie. Veer höbbe hiel väöl en hiel vurig gebèjd, meh ze woord neet beter. Mèt alle lui oet de ganse naobersjap doge veer ederen aovend bèjweeg nao Slevrouw Sterre der Zee, meh veer woorte neet verhuurd. 't Woord wie langer wie erger. Umtot ze toch de leeftied had kraog ze op häör bèdsje häör ierste Heilige Communie. 't Zou tegeliekertied häör lèste Communie zien, want e paar daog later waor ze doed. Pa en Ma zien debij gewees. Wie 'n ingelke waor ze gestorreve.

Vaan häör had Pa versjèllende foto's. Veur 't doedsprintsje heet heer eint oetgezeuk boe ze vruntelik op lachde. Iech höb Pa naoderhand geholpe mèt fotografere in de mansarde-kamer. Heer maakde 'n sjoen vergroeting vaan dat portrètsje. Zoe heel heer ziech bezig en dat deeg häöm good.

Ma had e paar haorlokke aofgesnoje; 't waor prachtig golvend, goudblónd haor. Die bewaorde ze in 'n does mèt nog e paar strikke en die does lag ze weg in 'n laoj, boe ze ouch de sjaoltas, die nog noets ech gebruuk waor,

[p. 73]

bewaorde en 'n póp. Ins zaot Ma stèllekes veur ziechzelf te kriete op de slaopkamer. Toen bin iech nao häör tougegaange en höb get gebazeld euver ‘Lieske is noe in d'n hiemel en die zal veur us bèjje, tot 't us good geit en tot veer allemaol braaf zalle blieve’ en dat heet Ma toen hiel erg getruus. Iech begreep dat neet good, want iech höb allein mer get naovertèld vaan wat iech zelf in die daog opvóng vaan wat de lui vertèlde en menier Kaplaon en d'n ónderwijzer op sjaol. Toch vónd iech 't fijn, tot 't Ma good deeg.

Veer zien toen allemaol bij d'n dokter gewees, want Lieske waor sjijns aon 'n bacil doedgegaange en noe mós d'n dokter kieke of veer gein krengde hadde. Meh veer waore gelökkig allemaol gezónd. Allein Cielke mós nog ins terök koume veur 'n foto, want die had e vlekske op de long gehad. Meh ouch dat waor alweer sjoen geneze.

En wie veer dachte: noe kin us niks mie gebäöre, toen woord Pol obbins hiel erg kraank. Heer kraog 'n dik geziech en ganse klein uigskes en heer laog te razele vaan de koorts. Umtot uzzen eigen dokter op vakantie waor, höbbe veer d'n dokter vaan de geneeskundige diens gaw debij gehaold. Dee zaog al direk tot Pol nao Calvarie mós. Heer had 'n vergiftiging vaan de nere.

Weer woord gebèjd tot de stökke d'raof vloge. Weer góng de ganse naobersjap ederen aovend nao Slevrouw. Veer doge de bèjweeg, veer kaome weer terök in de kapel en daan bèjde veer nog 'ne ganse litaneij. Ondertösse laog Pol mèt stupe. Tien daog aon ei stök waors heer stekeblind. Veer dachte: ‘Ouch al geneus heer, daan hèlt geer toch get devaan euver’. Meh veer bleve

[p. 74]

bèjje. En op 'ne goojen daag kós heer weer zien en toen woord heer langzaam meh zeker hielemaol beter. Slevrouw had häöm gered.

Op 'ne mörrege dee gans sjoen en klaor waor, droog Pa häöm oet d'n auto, de winkel binne. Veer hadde häöm al deen tied neet gezeen en veer zaote nao häöm te kieke of 't e wereldwónder waor. Heer vónd 't mer klein bij us in de kamer. En heer mer opsjöppe euver al de ströppestreke wat ze hadde oetgehaold op de zaol in Calvariënberg. Pa en Ma móste ouch demèt lache. Jao, Pol kós noe wel e pötsje breke. Pol waor haverweeg 't graaf terökgekoume en heer lierde us weer lache nao al die maonde vaan elend.