Es God bleef. Bundel sjetse mèt verhaolende inslaag en romantiese oetslaag

[p. 64]

[XIV]

Sinterklaos waor aon 't reije euver de dake. Veer ginge de lèste nach in en veer kóste neet slaope. Ouch zónder de spanning zou 't lestig zien gewees um 'n oug tou te doen mèt al dat getouver en gerammel op ‘de gooi kamer’, boe Sinterklaos geweend waor te koume. Meh eindelijk vele veer daan toch in slaop en veer woorte pas wakker, wie 't al volop zès december waor. 't Waor wel nog neet klaor daag, meh de wèkker waor aofgeloupe bij Ma en Pa en veer woorte gerope. Ma zag, tot veer us móste hajje, want veer móste netuurlik iers nao de kèrk tou.

Iech geluif neet tot veer väöl bezej hadde vaan wat d'r in de kèrk gebäörde. Meh wie de Paoter aon 't altaar ‘Ite Missa est’ zag, dachte veer ‘Deo Gratias’ en vloge veer nao hoes, boe veer direk nao bove machte: nao de gooi kamer, Pa en Ma mèt de sleutel veurop.

De taofel stónd hielemaol vol: speulgood, pupkes, duuskes, chocolaad, peperkook, appelesene. En op pepèrkes stónd gesjreve veur wee tot zoe'n porsie waor. Obbins zaog iech noe tot Ma die pepèrkes gesjreve mós höbbe, want dat waor häör hand van sjrieve; de ierste lètter hiel groet en daan vaan väör nao achter wie langer wie kleiner.

‘Ao,’ zag Mia, ‘iech höb 'n handwèrkdoes.’

‘Kiek ins, wat 'n sjoen meccanodoes tot iech gekrege höb,’ zag Pol, dee gere klómmelde en hiel erg gelökkig waor mèt zien meccano. En Cielke pakde al 'n prachtige póp oet 'n eve prachtige does en ze lag häör in 't póppeweegske, dat ze 't veurig jaor gekrege had, meh dat noe weer ins sjoen opnuij geverf waor. Lieske waor gans gruuts op de sjaoltas, die ze ouch gevraog had, umtot ze al nao de liersjaol góng. En veur wee waor dee sjoenen

[p. 65]

autoped??? Neet veur miech! Wat waor daan wel veur miech? Op de taofel stónd allein 'nen teleur mèt peperkook, speculaas, 'n chocolade-lètter en appelesene. Iech dorf niks te zègge of te vraoge.

‘Bèr, kom diech ins heij in deen hook kieke,’ zag Pa obbins. Iech stónd veur 'n groete taofel en op die taofel stónd 'n groete zwarte kap. Sjus zoeget wie e nejmesjien, meh daan nog e gans stök groeter en hoeger. En Pa pakde die kap devaan en iech kós m'n ouge neet geluive. Dao stónd 'n apparaat veur m'ch zoe groet en zoe sjoen es iech nog noets gezeen had: e filmapparaat, meh daan 'n ech. Pa pakde de lens devaan en zat ze weer terök. Toen maakde heer 't lampehoes ope: 'ne knaap vaan 'n lamp zaot dao in: ‘Viefhónderd watt!’ zag Pa. En toen zat Pa 'n rol op. Nóndepie, dao kóste wel zeker 'ne film vaan 'n half oor mèt opzètte. Pa trok 'n laoj ope, die ónder 't taofelblaad zaot. ‘Veurziechtig,’ zag heer, ‘want dat is hiel erg brandbaar en es dat in brand vluig kinste 't bijnao neet geblös kriege.’ Dao laoge wel e stök of tien filme. Dao zaot 'ne reuk aon dee iech al direk lekker vónd: 't ruukde nao pupkes en rammeleers en nao speulgoodeendsjes, die op 't water kinne drieve.

Iech wis neet wat iech zègge mós. En Pa, dee mie verbouwereerd geziech zaog, zag: ‘Biste blij demèt Bèr? Noe móste wel good begriepe, tot dit cadeau neet veur diech allein is, meh veur us allemaol. En de maags netuurlik veurluipig ouch neet allein demèt speule, want daan gebäöre d'r óngelökke. Trouwens iech moot iers nog e sjoen sjerm make en daan geve veer koumende zóndag 'n veurstèlling. Dit heij is 'ne nuije film en dee

[p. 66]

hèt “Heintje als voerman”; de res, dat zien aw journale, dat mote veer mer aofwachte wat daobij is....’

Iech vónd 't toch hiel lestig um m'n gedeiltelikke teleurstèlling te verbiete. Alles good en wel: 't waor e prachtig apparaat, meh veurluipig moch iech allein mer denao kieke! Vaan 'n veurstèlling mèt m'n vrundsjes zou netuurlik hielemaol niks koume... wat zou Jean devaan zègge? ‘Dus zóndag Pa, zóndag geve veer 'n veurstèlling?’ rippeteerde iech. ‘Jao Bèr, zóndag, es God bleef.’

Jao, iech waor toch wel erg gruuts op dat sjoen apparaat en iech höb Jean daan ouch gaw debij gehaold um 't häöm te laote zien. Dee waor väöl miejer optimistisch. Heer zeet: ‘Wach mer ins e paar weke, totste 't good kins bedene, daan liet d'ne Pa d'ch wel allein demèt gewere.’ Meh dao had iech neet väöl fiducie in. Jean wis neet wie miene Pa waor.

Wat mós iech doen de res vaan deen daag? Iech probeerde Pol te hellepe mèt zien Meccano. Meh Pol kós mien hölp misse wie tandpijn en 't doorde daan ouch neet lang of veer hadde ruizing en Pol begós te jenke. En toen Pa bove waor gekoume en miech 'n pats had gegeve en gezag had, tot veer zóndag neet mèt d'n Optica (zoe hèdde 't mesjien) zouwe speule, umtot iech zoe gemein waor veur me klein breurke... toen bin iech nao bove gegaange en dao höb iech op me bèd ligge beuke, mesjien wel 'n oor laank. Toen is Ma nao bove gekoume um miech te truuste: Pa zou nog vaanaovend aon dat sjerm beginne en zóndag zou die veurstèlling doorgoon... es God bleef!

[p. 67]

Dee volgende zóndag stónd alles gereid. D'n Optica, dee op 't portaol mós stoon, umtot 't beeld aanders neet groet genóg zou weure; de steul veur 't publiek, want d'r waore nog e stök of veer nónkes en tantes gekoume; 't sjerm hóng tege de vinster, 't sjerm mèt dee sjoene rand, boe Pa e paar aw gordijne veur vermassacreerd had en boeveur heer hoegloupende ruizing had gehad mèt Ma; d'n ummer mèt water veur de brand, want iech geluif tot Pa d'r zeker vaan waor tot veer brand zouwe kriege... iech höb nog noets zoe'n zenuwpees gezeen! De hiere mochte neet rouke; dat waor levensgevaarlik. Es d'r brand kaom, zoe vertèlde Pa, zouwe veer door de vinsters nao boete mote springe - in Godsnaom - de straot op, want mèt deen Optica op 't portaol zaote veer wie ratte in de val!

‘Heintje als Voerman’ waor 't ierste stök. Dat ging good. 't Waor 'ne komische film mèt väöl gebroke potte en panne en 't publiek kós 't humoristische vaan dit geval good waardere. De kwaliteit vaan de veurstèlling waor prima. 't Beeld waor mer drei kiere versprónge, meh me kós 't op dit apparaat weer gemekelik rechtrèkke. Nao e minuut of tien zou de res koume. Meh dao höbbe veer neet väöl vaan gezeen, want al in de ierste minuut vaan 't stök journaal, veurtot veer good en wel wiste wat 't zaakske mós veurstèlle, sprong get in 't apparaat. En toen zaoge veer allein nog mer striepe euver 't beeld loupe. Pa dorf 't neet stop te zètte, want daan zou de film te heit weure en daan zouwe veer vas en zeker brand kriege - daoveur hadde ze häöm sjus zoe streng gewaarsjouwd - en dus höbbe veer e kerteer laank nao die striepe zitte kieke. Toen waor de rol op en de lol waor euver, veur Pa, veur de gaste en ouch veur

[p. 68]

miech. ‘D'r is e buitsje aofgebroke,’ zag Pa, ‘en iech geluif tot dat gelas moot weure.’ De deskundige nónkes kaome debij. Ze kóste 't neet d'reuver eins weurde of 't gelas of gesoldeerd mós weure. Ze zagte wel allemaol tot dee sjoenen Optica 'ne vergölde klómmel waor en toen woord Pa hiel erg giftig.

't Buitsje is trouwens noets gelas gewoorde. 't Waor al te dèks gelas gewees en 't kós sjijns ouch neet weurde vervaange. En Pa had geine zin um nog ins 'nen twiede kier water en blood te zweite bij zoe'n veurstèlling. Heer leet us zien wie gevaarlik tot 't waor: e klein stökske film in de kachel... ppffoemm!... Geleutige, wat 'n steekvlam. Veer höbbe noets mèt die filme dörreve speule. Iech hoord Ma zègge: ‘Sjèf, de höbs d'ch veur viefentwintig gölde in d'ne nek laote kieke. Hadste mer nao miech geluusterd! Wat heet zoe keend dao aon!’

Vaan dee sjoene stevige stäönder heet Pa later twie prachtige salontäöfelkes gemaak. Dat waor hiel gemekelik: me kós die twie stökke zoe vaanein zege. Zoe'n twie sjoen eike täöfelkes kin me allewijl neet veur viefentwintig gölde kriege. 't Waor dus toch nog e kuipke gewees. En d'n Optica zelf? D'r is jaore later ins 'ne Missionaris bij us thoes op bezeuk gekoume. Dee vroog of veer neet get wouwe bijdrage aon 't filmapparaat wat heer wou koupe um filmveurstèllinge te geve veur de zwartjes vaan Afrika. Want me moot die zielkes mèt moderne middele probere te winne veur Slivvenier, neetwoer!? Toen höbbe ze häöm mienen Optica mètgegeve, mèt 't buitsje, wat nog altied gelas mós weure, mèt ‘Heintje als voerman’ en mèt al die stökke journaal oet negentienhónderdviefentwintig. Dat buitsje kaom wel in orde,

[p. 69]

zag heer, ze hadde op hunne missiepos 'ne broeder missionaris dee dao hiel hendig in waor.

Komp geer dus oets in de buurt vaan Portugees Oost Africa en huurt geer dao iemand in 't mestreechs hiel erg vloke... gaot daan nao binne en tien tege ein tot geer dao 'n apparaat zeet stoon, e sjoen groet apparaat, zoeget wie 'n awwerwèts nejmesjien, mèt 'n groete zwarte kap. Op de kap steit mèt gouwe lètters te leze: Optica!