Es God bleef. Bundel sjetse mèt verhaolende inslaag en romantiese oetslaag

[p. 58]

[p. 59]

[XIII]

Es 'ne kleine jong get minder klein weurd, wèlt heer neet mie mèt ‘de vroului’ speule en interesseert heer ziech miejer veur z'n vrundsjes. Meh dat bleif neet zoe... dat geit weijer. Op zeker ougenblik wèlt me gein korte brook mie drage. Tege deen tied begint me te twiefele aon Sinterklaos. Daan, op zekere leeftied, begint d'r weer belangstelling te koume veur de meitskes en z'n vrun liet me daan links ligge. Me geit zelf veur Sinterklaos speule, es me iers d'n ooievaar concurrentie heet aongedoon. En es die klein snake get groeter weure, späölt Pa weer mèt treinsjes, trèk heer de korte brook weer aon en geit heer wejjers oplaote op de Pietersberg of heer dondert weer ins 'ne kier in 't water es heer probeert mèt 'n eigegemaak nètsje koeleköpkes te vaange.

Iech geluifde nog aon Sinterklaos wie iech dao bij de berekoul stónd en wie die twie groete jongens us wouwe koume vertèlle tot Pa en Ma Sinterklaos waore. Iech versjrók miech allein mer, meh Jean Hameleers, m'ne vrund oet deen tied, maakde ziech hiel erg giftig. Heer ging nao die groete knölle tou en zag hun rech in 't geziech: ‘Geer mós uuch sjaome um euver 'ne Heilige laster te vertèlle.’ Meh die groete knape zagte nog get euver al die Sinterklaoze bij de Nuij en de Aw Zon en bij de Bazar en al die aander groete winkels boe me versjèllende heilige maander kós zien zitte. Jean wis ouch dao 'n antwoord op: ‘Es God op alle plaotse tegeliek is, zal 'ne groete heilige wie Sinterklaos ouch wel op versjèllende plaotse tegeliek kinne zien.’

Meh e paar daog later waore veer zelf ouch d'rachter gekoume. Jean stónd m'ch nao de sjaol op te wachte.

[p. 60]

Heer trok 'n hiel gewiechtig geziech. ‘Bèr,’ zag heer, ‘die jonges hadde toch geliek: Pa en Ma speule veur Sinterklaos. Wètste... iech vónd gisteremörge e breefke in m'ne sjoon en toen veel miech op tot 't de hand vaan Ma waor. Iech höb 't ins gehawwe neve 't beukske boein ze alle commissiekes opschrijf en 't is ein en dezelfde hand. Iech höb häör gisterenavond direk gezag, tot iech neet mie in Sinterklaos geluifde. Ze heet 't neet óntkind, meh ze heet miech wel gevraog 't neet aon de klein kinder te vertèlle.’ Iech vónd 't fijn, tot Jean miech neet bij de kleiner kinder tèlde.

's Aovends vertèlde iech 't tege Mia. Zie waor noe einmaol m'n awwer zuster en zie mós 't zeker wete. Meh die woord zoe giftig wie 'n kalkoen, want ze vónd 't hiel erg tot zoe'n snótneus wie iech 't al wis, want zie had 't zelf pas e paar weke geleije gehuurd en ze had 't al deen tied veur miech mote verzwiege. Mét Mia höb iech toen mote aofspreke, tot veer 't Pa en Ma neet zouwe laote mèrke, want daan waor veur hun de lol d'r aof.

'n Paar daog later vroog Pa miech, wat iech gere veur miene Sinterklaos zou kriege. Nou, iech had m'ne zin gezat op e filmapparaat. Veer gaove zoe noe en daan veurstèllinge veur de Missie. En daan kóste veer e good filmapparaat hiel good gebruke. Dao móste netuurlik ouch e paar filmkes bij. Pa vónd 't e prachtig idee. Heer zelf had ouch altied e filmapparaat wèlle höbbe. Meh heer vónd wel tot 't get goods mós zien. Met 'ne klómmel zouwe veer jummers gein fatsoenlikke veurstèllinge veur de missie kinne geve.

Dat idee vaan die missie-veurstèllinge waor get vaan

[p. 61]

Jean Hameleers. Ze woorte altied bij häöm thoes gegeve. 't Waor begós mèt e ‘zandtapijt’! Op 'ne gooje zaoterdagmiddag kaom heer miech hole. Iech mós ins koume kieke. Achterin z'nen hoof op 't peedsje had heer 'nen hieleboel witte zand oetgespreid. Vaan gekleurd kriet had heer poejer gemaak en dee had heer ónder de zand gemingd. Mèt e stekske had heer figure in 't zand getrokke. 'nen Ooievaar, 'ne kwakvos, 'n eendsje en e klaverbleedsje vaan veer. Heer waor al aon d'n ooievaar begónne, meh 't veel häöm tege wat 't werk betrof. Es iech häöm get wou helpe, kaom 't mesjien nog op tied klaor om 't te kinne laote zien aon alle kinder oet de buurt tege eine cent entree. Iech vónd 't e leuk werkske en begós direk mèt te hellepe. Veer sjote toen good op. ‘Wat móste mèt die cent doen?’ vroog iech. Iech zaog al ganse tute mèt keneknabbe of krissiekes veur m'ch. ‘Dat geld,’ zag Jean, ‘is veur Paoter Daniëls, dee binnekort nao de Missie geit.’ 't Waor e prachtig doel, meh neettemin: 't waor jammer vaan de snóp. Enfin, mesjien tot toch nog wel e paar cent veur knebkes euversjote.

Dat zandtapijt waor e geweldig succes gewore. Binne drei kerteer waore alle veer de figuurkes mèt kleur opgevöld. Jean góng in 't sjeurke en heer kaom nao boete mèt e stök carton, boe-op mèt groete ónregelmaotige lètters gesjreve waor:

[p. 62]

Nou, 't is aordig drök gewees dee middag. Veer haolde zèsenvieftig cent bijein en veer höbbe nao dee kier noets mie zoe'n gooi recètte gehad, wat veer ouch höbbe oetgehaold.

'n Complete mislökking woord de toneelveurstèlling. Veer hadde op 't terras bij Jean 't toneel opgebouwd. Steul en taofels waore opein gezat en euver dat alles waore deuk gespanne. 't Zaog d'r hiel sjoen oet, dat moot iech zègge. Weijer hadde veer us allemaol e stökske ingestudeerd. Iech had 't lied vaan Boerke Naas en iech weet nog good tot iech rammelde vaan de plaankekoorts, want iech kós 't hielemaol neet good vaan boete. Meh iech höb neet ins hove op te trejje. Want Jean kraog al hielemaol in 't begin 'n óngelök en daomèt veel de ganse veurstèlling in 't water. 't Waor 'ntans drök boete, dat moot iech zègge. D'r zaote toch zeker wel twintig maan op 't weegske neve 't terras. 't Waor 'n prachtige pantomine. Achter de ‘décors’, ónder 'n täöfelke zaot Lou Wassenberg, dee mós soufflere. Heer had 't versje veur ziech ligge, wat Jean mós opzègge. Dee zou naomelik veur zaatlap speule in 't ierste nommer vaan de veurstèlling. Meh Lou kós neet good zien, dao in d'n duuster of heer kós mesjien hielemaol neet good leze... in eder geval Jean kraog niks te hure en heer waor z'nen teks kwiet. Heer had al 'ne kier of drei gezag: ‘Ik heb zode hik... ik ben zo in de olie...’ meh weijer kaom heer neet. Vaan erremooj begós heer dus nog get erger de zaatlap te speule es heer bij de ginneraol rippetitie gedoon had. Heer zwejde en heer sloog mèt erm en bein en obbins, dao verluis heer z'n evewiech en vèlt door de roet vaan de kamer. 't Waor noe wel neet zoe versjrikkelik erg, want heer had allein mer

[p. 63]

e wundsje aon z'nen doum, meh 't bloojde flink en veer hadde us allemaol hiel erg versjrik. Trouwens de roet waor gans kepot en 't waor dao op 't terras levensgevaarlik mèt al die sjerreve. Veer höbbe dus de veurstèlling mer aofgelas en 't publiek gevraog of ze ins 'nen aandere kier veur 't zelfde geld wouwe terökkoume. Meh veer höbbe noets 'n nuij veurstèlling gegeven en dat höbbe us gaste dus nog altied te good.

Nao dee middag lapte veer us miejer tou op filmveurstèllinge. Paul Theunissen had 'ne klómmel vaan 'n apparaat. Iech geluif tot heer dao 'n gewoen lamp in had zitte. Me kós de kamer nog zoe good verduustere, vaan 't beeld op 't wit lake kós me koelik get zien. 't Beeld bleef trouwens ouch neet sjoen vas stoon; 't trilde hiel erg en eder ougenblik verspróng 't en daan wis geine vaan us, wie 't weer rech getrokke mós weure. Nein, mèt alle respek veur 't apparaat vaan Paul, 'n serieus missie-veurstèlling kós me neet demèt verzörrege. Jean waor daan ouch hiel erg blij wie iech häöm vertèlde, tot iech e filmapparaat aon Sinterklaos had gevraog en tot Pa miech gezag had: ‘daan moot 't wel get goods zien!’