Es God bleef. Bundel sjetse mèt verhaolende inslaag en romantiese oetslaag

[p. 54]

[XII]

Rech bij us tegeneuver in dat klein smal huiske, moot destieds 'n juffrouw Forreau gewoend höbbe. En die juffrouw had 'n kat. Die kat van juffrouw Forreau zaoliger is 'n legendarische kat in us femilie. Es d'r bij us get kepot waor of eweg en es niemand get devaan wis, daan zag Ma altied: ‘Daan heet de kat van juffrouw Forreau zaoliger 't zeker weer gedoon!’ Good begriepe: 't ‘zaoliger’ sleit op 't mins en neet op de kat. Jummers, 'n kat die nao 'n hardnekkig sterfbèd gein rös kin vinde en in de buurt bleif róndspoke en daan ouch nog deit wat ze tijdens häör leve gedoon heet, naomelik alles weg klawwe, kepot make en opvrete... zoe'n bies kin me ónder gein veurwaarde ‘zaoliger’ numme.

Wie dèks höbbe veer 't neet gehuurd?! ‘Wee heet die reziene opgegete (of die appelekouwe, of dee pudding!)? Diech Mia? Diech Bèr? Diech Pol? Geine vaan uuch allemaol? Daan heet de kat van juffrouw Forreau zaoliger 't gedoon!’ Iech dink tot veer allemaol wel ins die kat zien gewees. Iech rappeleer m'ch tenminste tot iech ins e lekker stökske riestevlaoj in m'ne gielis had gehoud. Wie Ma binne kaom, zaog ze direk dat leeg tleurke. Ze kaom rech veur miech stoon en dreigde mèt 'ne vinger: ‘Bèr, diech höbs die vlaoj opgegete, zèk 't noe mer direk!’ Nou, iech stónd d'r neet good veur, want iech had al 'n roej kleur en m'n vinger plakde nog get nao vaan de sókker dee op 't keurske gesmolte waor. Iech zèk in d'n ambras: ‘Nein Ma, ierlik woer! Iech höb 't neet gedoon, meh iech höb wel 'n kat de vinster oet zien springe wie iech de kamer binnekaom. Dat zal de kat vaan juffrouw Forreau wel gewees zien, tunks m'ch.’ Ma rammelde m'ch ins good doorein, meh ze

[p. 55]

kós häöre lach neet hawwe en ze heet 't verhaol deen daag wel tien kiere vertèld.

Pol had ouch nog al ins get te make mèt die kat. Wie heer nog klein waor, e jaor of veer sjat iech, moos heer 's middags nao ze bèdsje tou um te slaope. De kamer vaan us laog aon 't groet platform boe Pa 'n rij potte en kiskes had stoon. Pa waor gek op blomme en heer vónd 't hiel jaomer tot veer gein hoof hadde. Daoveur had heer ziech dat ‘häöfke’ op 't platform gemaak en dao zaot heer ore nao te kieke. Soms moch iech mèt goon um de bluimkes water te geve. En zoe gebäörde 't op 'ne middag tot veer op us tiene nao bove lepe, hiel stèl um Pol neet wakker te make, wie veer obbins bove in de kamer vaan Pol 'ne vreiselikke slaag huurde. ‘Dao vèlt Pol oet ze bèd!’ zag Pa, dee dadelik aon 't ergste moos dinke. ‘Stèl, luuster!’ Gespanne stónte veer te luustere nao 't gebröl, dat bij Pol altied pas nao 'ne hiele langen aonluip kaom. Meh 't bleef stèl, gans stèl. Veer begóste erg óngerös te weurde. ‘Gaw nao bove!’ zag Pa, ‘de koejong zal toch neet z'ne nek gebroke höbbe....’ Meh Pol laog wie 'nen ingel zoe braaf en zoe röstig in ze bèdsje op zien zij en heer haolde aosem. Gans verbouwereerd keke veer in de runte. Op 't ierste oug waor alles in orde. Toen zaoge veer tot op de sjouw 'n leeg plaots waor. Sint Joezep waor pleite. Op de grónd laoge wel nog e paar witte sjölferkes. Iech lag miech op m'ne boek en keek ónder de kas. Gans achteraon tege de moer laog 'ne rómp, 'ne kop mèt baard en al compleet, 'ne losse aureool, 'nen haven erm en nog get scherve.

Pa dee neve miech op de grónd waor gekrope zag: ‘Aha, noe snap iech 't.’ En heer keek ins euver z'n sjouwer nao Pol dee nog altied eve röstig laog te snörreke.

[p. 56]

‘Pol, sliepste?’ vroog Pa.

Eve waor 't stèl. Toen hoorte veer 'n hiel klein stumke zègge: ‘Jao Pa!’

't Beeld waor toch kepot. Pa heet häöm mer laote slaope.

Pol had ouch ins vief cent gevónde: aon de wei vaan Calvarie. Dat waor 'n groete wei, die bij 't hospitaol huurde. En umtot dat hospitaol ‘Calvariënberg’ hèdde, numde veer die wei: ‘de wei vaan Calvarie’. Meh die kwestie vaan die cent zaot zoe: Pol had veur Ma 'ne kilo sókker mote hole bij Merie Sijns, die veer Merie de Sjroepstek numde. Deezelfde middag had Pol 'ne geweldig dikke knap in ziene mónd en in z'n brookes-tes zaoten 'rs nog twie. ‘Boe kumpste aon die knabbe?’ vroog Ma. ‘Gekoch,’ zag Pol. Heer kós dat woord haos neet zègge, want dee knap zaot 'm lielik in de weeg. ‘Wat koste die knabbe?’ vroog Pa, dee ouch debij stónd. ‘Eine cent per stök,’ zag Pol. Heer pakde iers de knab oet z'ne mónd, leet 'm zien en staok 'm toen weer terök in dee bavvie. ‘Boe kumpste aon die cent?’ vroog Ma. ‘Gevónde,’ zag Pol. ‘Boe?’ zag Pa. Pol vertrok gein spier. ‘Aon de wei vaan Calvarie,’ zag heer.

Es 't zóndagsmiddags good weer waor en es Pa en Ma neet al te meuj waore, gónge veer get wandele. In deen tied maakde veer gein groete tochte mer bleve veer zoe bitsje in de buurt vaan de bere, 't hertekamp en de eendsjes. Dee zóndag nao dat verhaol mèt die knabbe, waor 't prachtig weer. Veer gónge op stap. Iers kaome veer aon de wei vaan Calvarie. ‘Pol,’ zag Pa, ‘kom diech ins heij, wies miech ins aon boe die cent laoge.’ Pol góng mèt häöm nao 't hèk en wees e pläötske aon vlak bij e päölke. ‘Dus heij laoge drei losse cent?’

[p. 57]

vroog Pa. ‘Jao Pa,’ zag Pol, ‘twie laoge 'rs heij en d'n derde laog dao.’ Heer wees 't gans secuur aon.

Wie veer de bere gezeen en gevoord hadde, begós Pa e verhäölke te vertèlle euver 'ne jong dee geloge had en dee mèt die zwarte leuge op ze zielke euver de leugebrök had mote goon. Netuurlik waor 't brökske ingezak en de jong waor in 't water gevalle en verdrónke. Ondertösse wandelde veer hiel röstig in de riechting vaan 't hertekamp. Veer kóste 't brökske euver de Jeker al zien ligge. Pol begós te kriete. Heer had boekpijn, zag heer en heer wou nao hoes tou. ‘Dat is good,’ zag Pa, ‘daan pakke veer de kortste weeg: heij de brök euver nao de herte tou en daan bij de Pieterstraot weer de brök euver nao de Zwingelepöt... daan zien veer zoe thoes.’

Pol bleef obbins stoon; veer waore al vlak bij dat brökske gekoume. ‘Iech höb die cent neet gevónde,’ sjrieuwde heer, ‘iech had ze euvergehawwe vaan de cent veur de sókker.’ Heer had 'n geweldige kleur gekrege. Bès meugelik tot heer op dat momint ech kraank waor!

Wat iech noets begrepe höb, is tot Pa neet door die brök zakde, want heer wis hiel good tot dat neet de kortste weeg nao hoes waor!