Es God bleef. Bundel sjetse mèt verhaolende inslaag en romantiese oetslaag

[p. 36]

[VIII]

Ampa... dát is 'nen erme mins!’

Dat hoort iech Anna ins tege Caspar zègge. En iech begreep dat neet good. Want bij us op de winkel kaome wel ins vaan die erm lui, die zónder get te vraoge bij de deur bleve stoon, miestal mèt de kop get sjuins nao óndere. Daan pakde Ma vaan achter 't snijmesjien e pekske vaan de stapel pekskes dee dao al gereid laog. Dao zaot e stökske huidvleis in. Dat woord bijnao neet verkoch in deen tied, al waor 't nog zoe lekker. Soms aote veer 't bij de boterham. ‘Deh, noe preuf ins,’ zag Ma daan, ‘dat kriege de bedeleers, umtot de klante 't neet wèlle. De lui vaan alleweil zien stiefgevrete. En lès kump zoene astrante kerel bedele... iech geef häöm e stökske huidvleis en heer goeit 't weer terök op de winkelbaank.... “Huidvleis,” zag heer, “das good veur 'nen hónd!” Zoe'nen däögeneet!’

Ampa zou dus zoenen erme mins zien! Onbegriepelik! En Ama zag sjus zoe dèks, tot ze riek waor. ‘Al bin iech riek, iech blijf einvoudig. Dat seert 'ne mins!’ En soms zag ze debij: ‘Meh es eine vaan m'n kleinkinder priester weurd, daan gaon iech op mèt 'ne lange sleip, want dat is de groetste ier die ze miech kinne geve.’

En Ampa zou dus erm zien! Iech kós 't m'ch neet veurstèlle. Wie iech zoe d'rop begós te lètte, waore d'r toch wel dinger die miech opvele. Beveurbeeld: aander lui die iech kós hadde e wasmesjien en deen erme Ampa stónd m'ch dao edere maondag en soms twie kier in de week aon dat awwerwèts apparaat te zwungele ‘Jezus Maria Jozef’ eine slaag op - ‘Jezus Maria Jozef’ eine slaag neer! En veer hadde bij us thoes e klein meuleke veur de greunte te maole, meh Ama had dat neet en

[p. 37]

daan mós Ampa de greunte mèt 'n hakmets op 'n houte plenkske fien houwe.

Of 't zoe mós zien... veer aote twie kiere achterein bij Ama huidvleis op de boterham! Had iech toen mer m'ne bavvie opein gehawwe.... Iech zag: ‘Ama, huidvleis is dat neet allein veur de erm lui?’ Toen hadste m'ch get mote hure. Slivvenier woord obbenuits aon 't kruus geslage en mós iers nog drei kier d'rónder valle veurtot ze dee sjók te bove waor. En 't ergste waor: wie ze oetgelammenteerd waor zeet Pol, dee toen ouch al mèt moch nao Ama en Ampa: ‘Iech lös dat neet!’ En heer sjoof z'n tleurke weg.

‘Dat had geer vreuger mèt móte make...,’ zag Ama, ‘in d'n tied tot iech nog in de slachterij waor... toen stónte de lui in 'n rij te wachte um aon de beurt te koume es veer huidvleis verkochte. En dao woord get gemaak.... Dee groete ketel, jao dee groete zwarte ketel dee noe nog bij uuch in de kelder steit, dee góng hielemaol vol en daan mós iech nog twie kleinere debij opzètte. Mehhhh, dao kaome ouch de bèste kruije in. Iech goeide neet mèt de möts denao. Us huidvleis waor in de ganse stad bekind. Iech loerde neet op e paar cent es 't góng um de kwaliteit vaan de salpieter of de notemesjaot!’ En daan keek ze ins gruuts nao Ampa. ‘Heh Sjeng?’ zag ze tege häöom. Ampa keek rech veur ziech oet en zag: ‘Jao Nèt.’

Jao, Ama waor mesjien wel riek, meh Ampa waor 'nen erme mins. Heer had noets väöl cent op tes. In die platte portemonnaie vaan häöm zaot koelik e wöllemke. En die had 'r neet ins nudig, want heer roukde nog gei

[p. 38]

sigeerke per daag en daan waor 't nog altied eint vaan Pa. En drinke deeg heer hielemaol neet. 't Is of dee mins noets doors had. Soms es veer 'n wandeling mèt häöm maakde, lepe veer ore achterein in de brandende hits vaan de zomer. Op 't lèste waore veer doedmeuj en daan hadde veer zoenen doors tot veer de peulkes neve de weeg zouwe leegdrinke. Noets höbbe veer vaan häöm gedoon gekrege tot heer us trakteerde op limmenaad. Heer zou us ouch noets op 't tremke zètte es veer dao mèt de tóng op us kneeje vaan Tournebride terök kaome. En es veer zagte: ‘Ampa, draag miech ins,’ daan zag heer: ‘Iech höb 'ne knook in m'nen erm.’ Of heer vertèlde us, tot heer vreuger tot Itteren of Beek mós loupe um de verkes te goon koupe. En daan vertèlde heer tot vreuger de verkes levend gekoch woorte en tot ze daan thoes op de steiweeg woorte vasgelag mèt 'n kètting aon 'nen iezere rink. Nou, dat is woer, want dat höb iech later aon Pa gevraog en dee heet miech nog einen iezere rink geweze, dee achter 'n rèk verborge waor.

Ampa heel ziech gere erm es ze 't op z'ne portemonnaie hadde verzeen. Veer zien ins eine kier mèt häöm nao de kèrmis gewees en geluif noe mer tot veer häöm de kop höbbe vol gezanik um ins op de peerdsjes te mage. Meh veer kraoge nog gei zoerbuneke.

Heer had mer ei zwaak! Op de vrije mert had heer 'n abonnemint. Dao kós heer ore loupe zwerreve. En daan bleef heer altied 't langste kieke bij die kerels, die op 'n hoeg kis gónge stoon en mèt hun rappe tóng en hun gepeperde möpkes de lui wiste vas te hawwe totdat ze begóste oet te pakke wat ze te verkoupe hadde. Geer kint dat wel: daan springe ze vaan die kis aof en pakke

[p. 39]

't fleske of 't metske of 't karvattespengske in e klein stökske dun pepier en hawwe 't d'n ierste de bèste boer, dee nog neet 't bezej heet gehad um eweg te loupe, veur z'n neus: ‘Ja, voor deze meneer, 'n dubbeltje astublieft; wie nog meer, haast u, het zijn de laatste!’ Kiek, deen ierste de bèste erme maan dee ze zoeget in z'n vioel kóste duije, dat waor hiel dèks mienen Ampa!