Es God bleef. Bundel sjetse mèt verhaolende inslaag en romantiese oetslaag

[p. 40]

[IX]

Loup ins gaw nao de kepotte vaas en hool m'ch vijf sigare,’ zag Pa tege miech. En iech in ein vaart devaan door mèt de twie wöllemkes stief in m'n hand. 't Sigarewinkelke vaan juffrouw Bellefroid waor aon d'n euverkant vaan de straot, e klein bitsje hoegerop. Pa hoofde neet bang te zien tot iech mèt de verkierde ligare terökkaom, want juffrouw Bellefroid kós ze merk. Heer hoofde ouch neet bang te zien tot iech ónder 'nen auto of ónder 'n kaar zou koume, want op zoe'ne röstige zóndagmiddag kaome huugstens e paar boeresjeeskes veurbij en de kans tot zoe'ne rare kwiebus mèt 'nen automobiel langs kaom, bij ús langs, waor neet erg groet. Trouwens dat verkier vaan die daog hoorste al 'n half oor vaan teveure aonkoume.

Juffrouw Bellefroid waor hiel knap en slaank. Ze waor ouch vruntelik veur ederein dee dao in de winkel kaom. 't Waor häör niks te väöl um e stök of twintig kiskes oet de rèkke te pakke en ope te breke es d'n ein of aandere boeremins z'n käös neet good kós make. Zoe waor 't ouch dee middag. D'r stónte drei jong boere in de winkel; vaan de kante vaan Tóngere of dao in de buurt sjat iech, want die kaome hiel väöl bij us langs. Die boeremanslui hadde sjijns gedach: ‘V'r zien d'r jao toch in Mesjtriech, v'r goon d'r jao ins 'n goow Hollendse sigaar koupe!’ En zoe stónte ze dao bij juffrouw Bellefroid, die vruntelik en behölpzaam achter de winkelbaank stónd aof te wachte wat de hiere beleefde. D'r stónte zeker al tien kiskes ope veur hun en dao waore ganse veerse bij, die nog noets waore ope gewees, en nog wiste ze neet wat ze zouwe doen. ‘Wat zien dát veur ein?’, zag eine vaan de kerels en heer wees op 'n kis die op de bovenste plaank stónd. De juffrouw pakde

[p. 41]

weer häör trepke en zat 't tege 't aongeweze vak. ‘Zien ze dat, menier?’ vroog ze en pakde 'n kis oet de rij. ‘Nein,’ zag de kerel, ‘d'r moot wiejer nao links rieke!’ 't Trepke stónd verkierd meh juffrouw Bellefroid heel z'ch good vas mèt ein hand en boog euver d'n tóp vaan 't trepke. Ze stónd noe nog mer mèt ei bein op d'n trej, 't aander had ze opgestoke um häör evewiech te hawwe. En die kerels hadde lol obbins. ‘Pas d'r mer op,’ zag eine, ‘tot d'r neet valt.’ En mer lache jonges! Toen zag 'nen aandere: ‘Hoej, 't zou zund zien vaan zoe'n aardige pul.’ Toen de juffrouw mèt 't kiske weer ónder waor, zaog iech tot ze 'ne ganse roeje kop had gekrege. Mèt 'ne plumeau veegde ze de stöb vaan 't kiske. Ze duijde 't mets ónder d'n dèksel en snooj 't aon drei kante ope. Toen staok ze 't mets ónder d'n dèksel aon de väörkant, boe 't negelke zaot en ze wipde d'n dèksel mèt negelke en al op. En toen sloog ze de prachtig gekleurde schötblajer um. Dao laoge de sigare in 't gelid. ‘'n Prachtige sigaar,’ zag ze tege de boerehiere, ‘die kump 'n döbbelsje!’ Ze had nog altied 'n roei kleur. De hiere kóste nog neet decidere.

‘Dag Bèrke,’ zag ze obbins tege miech. ‘Kin iech diech mesjien al hellepe. Vief sigeerkes veur Pa zeker, he?’ Iech knikde vaan jao. 't Merk vaan Pa stónd neet wied oet de buurt en 't kiske waor al haaf leeg. Meh ze maakde 't eve veurziechtig ope of 't e nuij kiske waor en mèt eve väöl zörreg vawde ze de schötblajer um veur tot ze 't tuutsje pakde; evekes in dat tuutsje bloze zoetot 't ope stónd en met die slaanke vinger vaan häör die sigare hiel dificiel vasgepak en in 't tuutsje gestoke. ‘Heij Bèrke,’ zag ze en ze gaof 't m'ch zoe in m'n han, tot iech de sigare neet kepot kós duije. Iech gaof m'n

[p. 42]

twie wöllemkes. Die vele rinkelend in de laoj en iech kraog 'n döbbelsje terök. ‘Mèt tien, heh Bèrke?’ zag de juffrouw. ‘Dag jong!’

Iech vónd dat 'n leef juffrouw, die juffrouw Bellefroid en iech waor altied e bitteke gesjokkeerd es Pa of Ma häör de ‘Kepotte Vaas’ numde. 't Sjijnt tot ze Pa ins 'n haaf oor aon de klets had gehawwe, of nog langer. Wie heer thoes kaom, had Ma gezag: ‘Meh Sjèf, boe hingste oet in Godsjuzzekesnaom!? Iech kin neet veuroet mèt me werrek es d'r geine is um eve op de winkel te passe!’ En toen had Pa vertèld tot juffrouw Bellefroid häöm zoelang had bezok mèt e verhaol. ‘Boe ging dat daan euver, tot dat zoe lang mós dore?’ vroog Ma. ‘Euver 'n kepotte vaas en nog get miejer vaan dee flawwe köl!’ zag Pa.

't Waor 'ne prachtige zomersen daag. De straot waor werm, de loch waor werm, 't leech waor werm. Al in 't winkelke bij juffrouw Bellefroid had iech geveuld, wie 't leech alles oppótsde en sjoener maakde. Dao hóng in die zaak 'ne lekkere reuk vaan toubak en sigare en mèt dat zonleech, dat mèt e paar sjuin straole door de zijkant vaan de kiekoet veel, waor 't sjus ofste dat leech kós ruke of totste de reuk kós zien.

En boete waor 't nog sjoender. De loch waor deepblauw, de hoezer aon de zonkant hadde 'ne gouwe sjien. Hoeg in de loch vloog 'n koppel doeve. Iech hoort hun vleugels zoeve door de loch. Daan hoort iech nog hiel zach 't roekoewe vaan de doeve op 't plat vaan menier Raomekers. En wied eweg, mesjien wel in de buurt vaan Wolder, 't gerammel vaan 'n kaar op de weeg. Weijer niks. Gein beweging, gei geluid. 't Waor zoe vreemp tot

[p. 43]

iech toen bleef stèl stoon midden op de straot mèt in m'n rechterhand 't tuutsje mèt de vijf sigare en in m'n linkerhand dat döbbelsje. 't Waor jummers es of 't leve stèl stónd... es of de deur vaan d'n hiemel ope waor... es of iech Slivvenier hiel stèllekes kós hure lache. Iech had m'n ouge ope, meh iech zaog gein hoezer of gein straot mie. Iech zaog allein nog e gekleurd leech. En iech hoord allein dat lache vaan die doeve of vaan Slivvenier, dat stónd m'ch eins, want lache waor 't. En iech voolt deep in m'ne rök e werm tintelend geveul nao bove kroepe. Dat greujde en dat woord erger en 't kroop langs m'ne nek en m'nen hals nog hoeger, nao m'n oere, m'n ouge en iech woord d'r compleet duzelig vaan, meh zoe plezerig duzelig tot iech zou wèlle lache en kriete tegeliek.

De winkeldeur bij juffrouw Bellefroid góng ope. De drei boeremanslui kaome lachentere de straot op. Wat e spektakel maakde die kerels met z'n dreie. Iech leep door nao hoes mèt m'n sigare en m'n döbbelsje. Pa stónd aon de deur. ‘Wat waorste dao aon 't druime?’ zag heer. ‘Iech höb d'ch twie kier gerope en de bleefs mer stoon dao midde in de straot!’ Iech had 'm ech neet gehuurd. Trouwens, Pa waor neet koed op m'ch en Ma lachde ins, wie heer 't häör vertèlde. ‘Nou,’ zag ze, ‘dat druime heet heer vaan geine vreemde!!’