Es God bleef. Bundel sjetse mèt verhaolende inslaag en romantiese oetslaag

[p. 29]

[VI]

Dao heet op de stang vaan Pa z'ne fiets wel zeker tien jaore e klein zadelke gezete. Dat gebruukde heer zelde of noets mie in later jaore. Mer dat heet heer ins 'ne kier daorop gesjrouf, wie iech 't op m'n zenuwe had en heer mèt miech nao Sint Cornelis vaan Borghare góng. Dao haolde heer de Pestoer oet de Pastorie en daan gónge veer de kèrk in. De Pestoer hóng zich e breid lint um z'nen hals en pakde e vies beukske, boe-oet heer 'nen hiele boel laos wat geine mins verstónd. Es heer zoe noe en daan opheel en sjuin euver ze brèlke loerde, wis Pa tot heer ‘Amen’ mós zègge. Nao 'n kier of vijf ‘Amen’ waor 't gebed oet. De Pestoer leep mèt us nao boete en Pa gaof häöm geld veur de kèrk. Iech waor weer ins 'ne kier euverleze. Sint Cornelis heet good geholpe. Iech höb vaan deen tied aof geine las mie vaan m'n zenuwe gehad.

Wie kaom iech aon die zenuwe? Iech geluif tot 't mèt Caspar begónne moot zien. Caspar, uzze knech, dee 't zoe vreiselik lollig vónd um us de stupe op 't lief te jaoge. Es eine vaan us euver de gaank of bove euver 't portaol leep, hadste alle kans, tot obbins 'n kasdeur of 'n kelderdeur opegóng en tot dao 'ne have wèlle mèt 'ne sjrieuw nao boete kaom. Soms sjrieuwde heer neet en deeg heer de deur pas ope este al veurbij waors. Meh daan snapde heer d'ch blimsemsgaw bij de hein. In eder geval: iech begós 's nachs te keke in m'ne slaop en daan kóste ze miech neet tot bedare bringe.

Die zusterkes ónder de baoge, mèt hun bewaorsjaol, waore hiel leef begiene, meh iech höb zoe'n idee, tot die streek mèt Zwarte Piet ouch neet good is gewees veur m'n zenuwe. De jong, dee neve miech in de baank zaot,

[p. 30]

had korehalme mètgebrach. Die móste in d'ne mouw steke; daan krope ze nao bove langs d'nen erm op en kaome ze aon d'nen hals weer oet. Tegen d'n tied tot ze aon d'n sjouwer zaote te kriebele, móste d'ch good höbbe um 't neet oet te keke vaan de jeuk en vaan de lol. Dat höb iech ins eine kier te lang geprobeerd. Toen iech 't neet mie hawwe kós, begós iech te kwake vaan de lach. ‘Bèrke Leenders, kom voor de klas staan.’ Iech waor nog te slap um rech te koume. Enfin, die begijn wèlt miech oet de baank koume trèkke. Meh iech zat m'ne voot dweers. Um miech 'ne poet oet te riete, waors ze toch sjeins te christelijk of te zwaak. Ze góng 'n aander zuster debij hole. Mèt twie begiene tege miech kwake; mèt twie begiene aon miech trèkke. Iech lachde noe neet mie, meh keek wel hiel lielik en iech verdomde 't: ze kraoge miech neet veur die klas. De begiene trokke ziech trök. ‘Nou Bèrke, daan moet je het maar zelf weten. Maar ik heb je gewaarschuwd!’ Dao kump obbins oet 'nen hook, oet de loch, of oet 't ruusterke ónder 't bord, 'n akelige, zwoer stum. ‘Ik ben Zwarte Piet. Boe-oe... als dat stoute jongetje niet gauw voor de klas komt staan, zal ik naar beneden komen en hem in de zak stoppe.... Boe-oe.’ De ganse klas sjrikde en beefde. Iech mós wel goon, al höb iech ierlik gezag toen veur d'n ierste kier getwiefeld aon Zwarte Piet. 't Waor miech teväöl doorgestoke kaart. Meh iech had toch floep. Had iech noe mer ins good gejenk veur die klas, daan hadde de begiene m'ch oet compassie weer laote goon zitte. Nein, iech verdomde 't en iech höb de ganse middag veur dat smerig ruusterke gestande.

't Mieste respek hadde veer eigelik veur Sjezeke. In de gooi kamer bij us thoes hóng 'n plaat, boe Sjezeke op

[p. 31]

stónd. Mèt zien linkerhand wees heer op zien hart en vaan de rechterhand staok hier twie vinger op um us te wieze tot veer altied braaf móste zien es veer bij häöm in d'n hiemel wouwe koume. En mét z'n ouge keek heer d'ch rech aon, ofste noe bij de taofel stónds, of bij de kas of bij de deur vaan de winkel.

Iech vroog ins aon Mia: ‘Zou Zjezeke us noe euveral kinne zien?’ Die had 't pas op sjaol gelierd en ze kaom mèt 't gans verhaol: ‘in de kelder zuut heer diech, op de zolder zuut heer diech, op 't huiske zuut heer diech, in de bèdsje zuut heer diech. Jao, al zouwste in 't midde vaan e groet bos kroepe in 'n hiel depe koul, daan zuut heer diech nog!’ Iech vroog of Sjezeke daan ouch door de moer zou kinne kieke. ‘Jao,’ zeet Mia, ‘zelfs in 't oerwoud.’

‘Oerwoud,’ vroog iech, ‘wat is dat noe weer?’

‘Dat is get mèt hiel väöl buim en väöl bieste en mèt missionarisse.’

Toch kós iech 't neet geluive vaan dat kieke door de moer. Iech höb 't geprobeerd. Iers góng iech door de roet vaan de deur nao de winkel kieke. Sjezeke keek miech rech aon. Iech leep door de gaank nao de kamerdeur en doog die inins ope; en jawel huur. Sjezeke keek miech rech aon en staok nog altied die twie vinger op. Toen leep iech op m'n tiene door de gaank nao de steiweeg en iech kroop dao tot ónder de vinster, die vaan de kamer waor; wie iech miech obbins optrok en nao binne loerde, waor Slivvenier weer 't ierste. Heer keek miech streng aon, nog strenger es aanders, es of heer zègge wou: ‘Bèrke, de mós miech neet belazere.’

[p. 32]

Meh iech waor nog neet hielemaol gerösgestèld, want iech had al ins gemèrk tot 't portret vaan Ampa Houben, wat in 'n duuster heukske hóng en wat veer neet zoe good kóste zien, miech ouch altied aonkeek. Iech höb ouch dat probleem mer weer aon Mia veurgelach. Die wis euveral raod op: ‘Ampa zal daan wel heilig zien,’ meinde ze. ‘Heilige kinne ouch alles zien. Ze kinne zelfs door de moer zweve.’ Iech zag: ‘Wat is dat: Zweve?’ Mia mós d'r evekes euver naodinke. ‘Dat is vlege,’ zag ze, ‘zónder vleugels.’ En toen probeerde ze 't miech veur te doen. Meh ze veel ocherm op häör geziech en begós te kriete en Ma, die oet de keuke aon kaom loupe, dach tot iech häör get gedoon had en gaof miech 'n opdonder. En d'n heilige Ampa Houben, dee nóndepie toch miene Petere waors, is neet ins tössebei gekoume!