Es veer 't allemaol gehad hadde, woord de koep en de kómp nao de bijkeuke gedrage en oetgesjöd. De taofel woord aofgeveeg mèt 'ne sjotelsplak. Op de plaots, op die sjoen houte, witgesjoorde taofel, boe veer iers mèt us batse gezete hadde, woord noe 't broed en 't euvergebleve soppevleis gesnoje. Of dat smaakde!
Owee, es eine 'nen hap in z'ne mónd staok veur tot veer gebèjd hadde. Daan sjote häör ouge vuur en vlam. ‘Dao! Dao begint weer eine te ete. Wie 'n bies!’ Jao, 'n bies, dat waor veur Ama alles wat neet dougde. Es veer 'n ónnöttig woord zagte, es veer aon de aandere get lete zien ondertösse tot veer us ‘vaan óndere’ móste wasse, es veer us begaojd hadde mèt modder of mèt taar... daan waore veer 'n bies... niks mie of minder es 'n bies.
't Waor neet altied soppevleis wat veer op us broed bij Ama krege. Soms waor 't ouch sjroep. En in de winter kraoge veer dèks pere oet d'n eige hoof. Dat waor pas lekker. Ama en Ampa hadde in hunnen hoof bijna niks aanders es perebuim en deen tuin waor good besjöt. Iech kin miech neet ei seizoen herinnere, tot ze te weinig pere hadde. Ampa plökde ze zelf en heer lag daovaan 'n deil in de kelder en 'n aander deil op die leeg kamers in dat hiel groet hoes, bove örgens op 't twiede of op 't derde, of op de zolder. Iech geluif haos, tot ze dat groet hoes hadde veur de pere lekker zach en sjoen geel te laote weure. Zoe'n peer, in sjijfkes gesnoje bij de boterham, dat smaak!
Nao 't ete mochte veer nog eve speule. Väöl speulgood waor d'r neet bij Ama. 'n Blokkedoes, boe ze hiel erg zuinig op waor; 'n does mèt wel hónderd versjèllende
Auteursrechtelijk beschermd
