Es God bleef. Bundel sjetse mèt verhaolende inslaag en romantiese oetslaag

[p. 20]

[IV]

Luuster ins Pol, iech geluif tot iech bove 't nuij kènneke huur kriete!’ Iech stónd aon Pol ze bèdsje te rammele, zoetot heer obbins wakker woord en metein begós te greine. Heer had 's mörgens noets gooj zin en iech geluif tot dat kaom, umtot heer zoe gaw es heer wakker woord, z'nen elend besefde. Heer zaot in deen tied vaan ónder tot bove vol puiste en oetslaag en ze móste häöm's aovends cartonne mansjètte aondoen. Aanders kretsde heer ziech z'n erm en bein en zienen hals gans ope.

't Dróng dus neet door tot Pol, meh dat waor trouwens e bitsje väöl gevraog, want heer waor toen nog gein twie jaor! Meh iech waor 'rs ruim drei en iech waor gans oetgelaote. De zuster, die miech ederen daag kaom verzörrege, had miech al weke en weke geleije gezag, tot iech mer good mós bèjje veur e nuij breurke of zusterke. En noe waor 't daan sjijns gekoume. Dao waor tenminste bove op de kamer vaan Pa en Ma get hiel kleins aon 't kriete. Dat hoort iech hiel duidelijk. Iech hoopde tot 't e zusterke zou zien, want vaan breurkes wie Pol, die de gansen daag jenkde, had iech mien tuut vol.

Nao 'nen hiele lange tied kaome zwoer stappe d'n trap aof. Pa? Nein, neet Pa allein. D'r waor nog iemand aanders bij. Iech hoort ze tegenein praote. Iech dorf de deur vaan de kamer neet ope te doen um Pa te vraoge of 't 'n nuij breurke of 'n nuij zusterke waor. Ze gónge nao ónder. En dat kènneke bleef mer kriete. Pol waor weer in slaop gevalle; dee kuimde zoe noe en daan e bitsje. Eindelijk hoort iech de stappe vaan Pa weer nao bove koume. Weer wou heer veurbij loupe, nao bove tou. Meh iech reep hiel hel en toen kaom heer nao binne.

[p. 21]

Heer had e ketelke mèt werm water bij z'ch. Iech zaog tot Pa gekrete had; heer had roei ouge en z'n lippe trilde. Iech had 't noets ieder mètgemaak - toen nog neet - meh iech wis op dat momint hiel zeker tot heer gekrete had. En toch waors heer neet bedreuf. ‘Bèrke, de höbs e nuij zusterke gekrege,’ zag heer en heer puunde miech. ‘Meh, de mós good veur Ma bèjje, want die is obbins kraank gewore en ze is hiel zwaak.’

't Nuij zusterke hèdde Lieske en 't waor 'n hiel sjoen kènneke. Dat wis Mia m'ch te vertèlle, die al nao de bewaorsjaol góng en ziech zelf moch aonkleije. Ze had 't kènneke evekes mage zien en Ma waor zoe bleik! Die had tege häör gelache en gezag, tot 't neet zoe erg waor en tot ze wel gaw beter zou zien.

Iech mós in bèd blieve ligge. Anna, de maog, brach miech iers e sneike broed en 'n eike en e glaas mèlk. Um tien oor kaom de zuster. Zuster Allecoq! Dao waors iech gek op. Die kaom m'ch wasse, me bèdsje opmake, verhäölkes vertèlle en zègge tot iech toch veural good mós ete es iech nog ins oets beter wou weure. En daan duijde ze miech zach op m'nen hals, boe 't gans dik waor vaan de klere. ‘Hier,’ zag ze, ‘dit moet allemaal weer mooi dun worden, maar dan moet je goed eten!’ Iech doog m'n bès, meh iech kreeg soms gein hepke door m'n keel en dèks gebäörde 't, tot Mia trök kaom oet de bewaorsjaol en tot iech dao nog zaot mèt e versawweld eike. Dat waor get um mistruustig vaan te weure en Ma kós hielemaol neet de tege. Daoveur had ze zuster Allecoq laote koume, die väöl mie gedöld mèt miech had. De zuster zörgde wel deveur, tot iech gooj zin had. Ze haolde alle meugelikke grepjes mèt miech oet. Iech had

[p. 22]

in deen tied sjoen krolle. ‘Kom hier,’ zag ze daan, ‘ik zal je een strik in je haar make, dan ben je geen Bèrke meer, maar Bernardine; dat vind ik 'n veel mooiere naam.’

Jao, iech waor ech gek op zuster Allecoq. 'ne Kier zag ze tege Ma: ‘Foei, die stoute Bèrke, die wil me alsmaar kusjes geve!’ Iech kin m'ch neet väöl mie devaan rappelere. Allein vraog iech miech aof, wie iech 't zou höbbe mote klaorspeule mèt die kopkleppe, die de begijnsjes in deen tied droge.

't Heet wel 'n haaf jaor gedoord veurtot iech eindelik waor opgeknap vaan die klere. Toen waor ouch veur miech d'n tied aongebroke um nao de bewaorsjaol te goon. In dee zelfden tied begós 't Ma te drök te weure mèt al die ape euver de vloer. Ze waor daan ouch hiel blij, tot Ama aonbooj um us op goonsdag- en zaoterdagmiddag te verzörrege. Direk nao de sjaol gónge veer daonao tou. Veer aote dao en dat ete waor gans aanders es thoes. Hiel dèks aote veer sop mèt eerappele en greunte daoin fien gemaak en daan daobij soppevleis en e klein unneke. Ampa pakde ziech 'nen hiele boel unnekes en e paar dikke komkommers. Daan aot heer wie 'ne sjeurendeerser. Es Ama häöm vroog: ‘Wie vinste 't Sjeng?’, daan zag heer altied: ‘Köstelik Nèt.’

Daan zaot Ama hiel gruuts te kieke es of ze wou zègge: ‘Iech bin nog ins 'n gooj hoesvrouw.’ Trouwens, dat zag ze dèks genóg vaan ziechzelf. ‘Bij miech is altied alles eve proper,’ zag ze; ‘In mien hoes vinste gein zwijnerij! De kins alle keskes ope make en alle laoje ope trèkke. Iech zèk mer zoe: opgeruimp is netjes!’

[p. 23]

Ze waor ouch hielemaol neet gruuts of get vaan deen aard! ‘Iech maak m'ch neet op wie de gekke medamme, die alles aon hun vot haange! Meh dao kin ouch geine mins get vaan miech zègge. Iech bin proper op miechzelf. Es iech oet moot veur e kemissieke, al is 't mer veur ónder aon de straot... of es iech eve nao de kèrk gaon, daan gaon iech altied eve mèt 'ne nate punt vaan 'nen handdook door me geziech!’