Es God bleef. Bundel sjetse mèt verhaolende inslaag en romantiese oetslaag

[p. 15]

[III]

Es Ampa d'r neet waor of es heer geinen tied had um ziech mèt miech te occupere, zaot iech altied 't liefste bij Ma achter de winkelbaank. Ze had ziech dao 'n houte vluurke laote lègge en dat waor ouch wel nudig, want in 'ne slachterswinkel moot 't altied kaajd zien. Veural in winterdaag kreigste daan iespiegele vaan veu este orelaank op 'ne steine vloer moos stoon. Iech zaot daan in 'n heukske tösse 't keske vaan d'n èllentrik, boe ouch de zwoer gewiechte veur de baskuul stónte, en de winkelbaank, die aon d'n achterkant sjuifdeure had en boeïn 't vleispepier en de tuutsjes bewaord woorte. Iech ammezeerde m'ch dao mèt e potloed en e stökske pepier. Iech waor altied aon 't sjrieve! Menier Renkes, dee 'n vleisgrosseerderij had en eder week e paar kier bij us kaom, zag daan ouch dèks: ‘Dat Bèrke vaan uuch, dat weurd vas 'ne sjrijver!’

Meh in de regel wiste de lui, die bij us op de winkel kaome, neet ins, tot iech dao achter die winkelbaank zaot, want iech waor hiel erg röstig, sjus zoe stèl wie Ampa, dee ouch bekans noets get zag. Toch waor 't gek, tot veer twieë us ónderein altied zoe good kóste opdrejje. Es Ampa 't meug waor miech peerdsje te laote rije vroog iech häöm altied: ‘Ampa, teiken ins e bajke!’ Dao waos heer hiel good in, meh heer doog 't neet dèks. Ampa waor vaan boerelui. Heer waor pas mèt de slachterij begónne, wie heer mèt de dochter vaan 'ne gerinnomeerde slachter trouwde. Veur deen tied had heer allein mer boerewerk gedoon. En heer waos boer gebleve. Es heer 'n mop vertèlde waor 't 'n echte boeremop. Es heer veur miech e peerd teikende, waor dat 'n ech boerepeerd met flinke dikke batse. Heer teikende ouch altied 'ne ruiter d'rop, mèt 'n sjoen möts en op die

[p. 16]

möts 'n pluim. Es iech vroog: ‘Ampa, wie hèt dee maan?’, daan zag heer altied: ‘Keubeke.’

't Waor ouch 'ne brave mins deen Ampa vaan us. Heer lierde miech 't ónzevader en 't weesgegroet en e kruiske make en alle sjeetgebedsjes die heer kós; en dat waore 'rs nogal get. Soms zaot heer stèllekes get te bèjje in 'n duuster heukske vaan de kamer. Daan had heer in zien han 'nen hiele lange roezekrans, dee tot op de grónd sleipde. Dee waor väöl langer es dee vaan Ma of dee vaan Pa. ‘Dat is 'nen echte roezekrans,’ had Pa m'ch ins gezag, ‘die veer höbbe zien neet ech, dat zien mer rozehoedjes.’ Iech dach totste de Pa vaan iemes z'ne Pa moos zien um aon zoene roezekrans te koume.

D'r waore trouwens wel miejer zake boe iech zoe m'n eige idee euver had. Zoe zèk iech ins tege Ma, wie iech bij häör achter de winkelbaank zaot: ‘Ma, iech höb jeuk aon miene soons.’

‘Wat zèkste Bèrke,’ zeet Ma, ‘boe höbste jeuk?’

‘Hei Ma,’ zag iech en iech wees op m'ne navel. ‘Aon m'ne soons.’

‘Meh jong,’ zeet Ma. ‘wie kumpste debij um dao soons tege te zègge?’

Iech maakde häör 't kruus veur. ‘Kiek,’ zag iech, ‘veer zègge toch altied: in naam des vaders en des zoons....’

In us femilie is naoderhand noets mie euver navel gesproke. Bij us hèt dat ‘soons’!

In deen tied hadde Pa en Ma hiel get leid aanders! Iers waor Ampa Houben, miene Petere, gestorve. Ma waor toen in verwachting vaan Pol. Ze kraog 't op häör

[p. 17]

[p. 18]

zenuwe en kós 'nen hielen tied neet wèrreke. Ederen daag mós ze 'n lang wandeling make. Daan kaom Tant Lie häör hole. Tant Lie waor gein echte Tant vaan us, meh dat wiste veer toen neet. Dat waor 'n echte lollige; ze doog Ma en Pa altied hiel erg lache mèt häör fratse en häör verhaole en es Ma terök kaom vaan de wandeling lepe häör dèks nog de traone euver de wange vaan 't sjatere, wat ze gedoon had ónderweeg. Jao, die Tant Lie heet häör ech de bovenop geholpe. Tot Ma naoderhand noets mie euverspanne is gewees, höb iech noets kinne begriepe. Want 't leid begós toen pas. Pa kraog 't aon de blinnen derm mèt boekvliesóntsteking! 'n Paar daog waor 't d'rop of d'rónder! De jonge Pol kraog 't aon de neerkes en wie 'r daovaan begós op te knappe kraoge Mia en Pol same exceem. Bij Mia doorde dat 'n haaf jaor. Bij d'n erme Pol bekans 'n haaf leve! Mia en iech kraoge diphterie. Iech heel 'n krengde aon de klere devaan euver, boe iech 'n haaf jaor mèt gesappeld höb. In deen tössentied mós Pa nog ins nao 't hospitaol veur 'n operatie en dat doorde in deen tied toch altied nog 'nen daag of tien. En dat mèt zoe'n drökke zaak!

De lui bij us op straot zagte: ‘Dao is geine stein dee vèlt of zie kriege 'm op z'ch.’ Meh diezelfde lui hollepe us good dedoor. D'n eine nao d'n aandere kaom vraoge of ze soms get kóste hellepe. Of ze kaome mèt gooje raod of mèt 'n krachtige medicijn. Of ze hadde gehuurd vaan 'n heilig menneke in Gellick of in Gölpen, dee mèt zalf vaan kruije en mèt bèjje de lui beter maakde, veural vaan exceem! En hiel dèks brachte ze us rillekwieë vaan lui, die wel nog neet heilig waore verklaord, meh die zaote te wachte op de gelegenheid um veur 'nen erme sappeleer e sjoen, dudelik, proper wónder te doen, zoe-

[p. 19]

tot ze wel heilig verklaord zouwe kinne weure. Dao waor daan es regel wel e beukske bij mèt de gebèjje veur 'ne noveen en e printsje vaan de brave mins. 't Is 'n sjan tot 'ch 't moot zègge, meh miech heet 't noets väöl gehollepe. Dat waor ouch neet te verwachte, want es ze miech zoe'n rillekwie opspangde, zaot iech dao altied aon te peutere, sjus zoelang totdat 't stökske stof vaan 't kloesterhabijt, of wat 't daan ouch waor, örgens op de grónd terech kaom en neet mie te vinde waor. Iech höb dao al get steeg veur gekrege. Iech waor um zoe te zègge 'n marteleer veur 't gelouf vaan de braaf lui bij us oet de buurt.