Es God bleef. Bundel sjetse mèt verhaolende inslaag en romantiese oetslaag

[p. 11]

[II]

Regelmaotig um de twintig maond kaom dus e kènneke debeij in us hoeshawwe. Nao miech kaom Pol; toen Lieske, die later gestorve is; toen Cielke, die mèt d'n helm is gebore; toen Anneke; toen woord 't tied tot d'r weer ins e breurke kaom: dat waor Jeanke, meh dee höbbe veer neet lang mage hawwe; nao häöm is Fieneke gekoume en toen later - nao 'nen hiele lange tied - Pia. Meh toen Pia kaom waor iech al me broed aon 't verdene op 't kentoer vaan 't febrik.

Dat bezeuk vaan d'n ooievaar gaof netuurlijk edere kier 'n groete consternatie. 't Hoeshawwe en de winkel zónder Ma? Dat ging neet. Gelökkig hadde veer Ama en Ampa um us te hellepe. En daobij hadde veer ouch nog 'n maog en 'ne knech. Caspar waor eigelijk nog mer e lierjungske. De snuiter waor zoe greun wie graas! ‘Anna’, zag heer tege de maog, wie Pol gebore waor: ‘iech vind dat noe allemaol wel hiel sjoen mèt dat kènneke bove, meh wat heet Medam daomèt te make? Wee zörreg tot de kemissies op tied klaor zien, tot iech gein herrie krijg met de klante?’

‘Medam moot bove blieve bij 't keend’, zag Anna.

‘'n Sjoen beweging’, zag Caspar. ‘En tot ze noe oetgerekend op zaoterdag mèt zoe keend koume aonzètte! Daan höbbe veer toch al niks te doen. 't Is godgeklaog!’

Anna leet häöm mer zoe wies. Meh Caspar wou toch gere get mie wete:

‘Zèk Anna! Wat kreig zoe sjäöpke noe te ete?’

De maog stikde haos vaan de lach. ‘'nen Tleur ertesop, is 't noe good?’ sjaterde ze.

‘Dat is toch väöl te zwoer veur zoe klein keend’, meinde Caspar.

[p. 12]

[p. 13]

Ama en Ampa kaome altied wel get hellepe, ouch es d'r gein nuij kinderkes waore gebore. Iers kaome ze allebij vaan 's mörregens vreug tot 's aovends laat. Ama waor 'n hiel good mins, meh ze waor 'ne kaptein en ze kós 't neet naolaote um Ma gooje raod te geve en zelfs te kapittele. ‘José, de mós de greunte mèt väöl mie water opzètte! José, dee luter is te werm veur de wolle was. Keend, zörreg tot Sjèf beter it; heer is neet zoe sterk; kookste wel lekker genóg veur häöm?’ En zoe ging dat door. Op 'ne kier moot Ma ins häör gedöld höbbe verlore en toen zien d'r e paar hel wäörd gevalle. ‘Good José,’ zag Ama, ‘iech veul 't wel: iech bin heij teväöl. De zals miech neet mie zien en Pa blijf daan vaanzelf ouch weg!’

Dat heet ze sjeins drei daog vol gehawwe. Toen zag ze tegen Ampa: ‘Gaank ins kieke of ze diech neet nudig höbbe. En este straks nao hoes kumps, num daan de was mèt tot iech dee heij kin doen. Veer zien christene en veer mote us hellepe!’ En zoe gebäörde 't. Ampa bleef trouw ederen daag koume. Heer knejde 't gehak, heer stökkerde de bieste, heer völde de wurskes en heer leet us bajke reije op ziene knee. Want Ampa waor gek op us, al leet heer us dat eigelijk noets mèrke. Trouwens, heer verweende us ouch neet. De mins waor zelf zoe invoudig opgetrokke, tot 'm dat nog neet in z'ne kop zou zien opgekoume.

En eder week naom heer de was mèt. Iers droog heer de körref allein, meh wie d'r miejer was waor en d'r 'ne groetere körref mós koume, leet heer ziech hellepe door Caspar, door Anna of - wie veer al get groeter waore - door eine vaan us. Ama zeukde de was daan oet en zat 't

[p. 14]

allemaol op in de groete ketel. Es 't good gekook had woord alles euver gesjöp in 't wasmesjien. Dat mesjien had 'nen hiele gooje motor, merk ‘Ampa’. 't Waor nog zoe'n apparaat, dat geslage mós weure mèt 'ne stek. En dao kós deen erme Ampa ziech 'n haaf oor tot drei kerteer mèt ammezere.

Iech geluif tot d'r noets op de wereld zoene twiede gooje söl gewees is wie mienen Ampa. Meh dát waor häöm toch wel e bitsje te mechtig. ‘Foi, wat 'n eintoenig werk,’ zag heer, ‘iech krijg 'ne lame erm devaan.’ Meh Ama had gein compassie mèt häöm. ‘Doeg 't mer ter leefde Gaods,’ zag ze, ‘en bèj diech mer get óndertösse. Dat is e good werk veur sjeetgebedsjes.’

Zoe kin iech miech rappelere, tot iech Ampa dao wel ins aon de slaag höb zien stoon op de steiweeg in zien hummesmouwe. Jao, riechtig aon de slaag. ‘Jezus Maria Jozef’ eine slaag op; ‘Jezus Maria Jozef’ eine slaag neer; ‘Jezus Maria Jozef’ eine slaag op... en zoe door. Soms zag heer ‘Mijn Jezus barmhartigheid’ ‘Mijn Jezus barmhartigheid’. (300 dagen aflaat telkens).

Iech höb wel ins gedach, tot Sint Petrus deen erme mins wel verwins moot höbbe, es heer al die sjeetgebedsjes heet mote aoftörreve veur z'n administratie. 't Is netuurlik ouch hiel good meugelik, tot es eine vaan us later aon d'n hiemel kump, Petrus zal zègge: ‘Wat? Bis tiech eine vaan Leenders vaan Mestreech. Loup mer door, dat is 'n femilie-vrijkaart.’