Prikkel-idyllen. Deel 1

[p. 25]

IV. Lord Bravo, genaamd Jack Raffles, de gentleman-inbreker.

I. Het goud van den woekeraar.

De geheele wereld weet thans, dat mijn vriend, Lord Bravo, alom Jack Raffles genaamd, de raadselachtige amateur-inbreker was, die de politie zoo lang voor een onoplosbaar probleem heeft gesteld.

Minder bekend is het echter, hoe hij er toe kwam, deze origineele loopbaan te kiezen. Zijn eerste avontuur zal het ons vertellen.

Zooals menig ander jong man van adellijken huize werd Jack Raffles op een goeden dag tot zijn ergernis gewaar, dat zijn schulden zijn bezittingen verre overtroffen! Te trotsch, om bij zijn familie of vrienden aan te kloppen, besloot hij, bij den woekeraar Rufus Isaacson een groote som op te nemen, met de erfenis van zijn oom, den schatrijken Lord Bravo, als borg.

Daar het te laat was, om nog dien dag aan dit voor-

[p. 26]

nemen gevolg te geven, stelde Jack Raffles dit uit tot den volgenden.

Toen hij dien nacht te bed lag, werd hij plotseling opgeschrikt door een vreemd geluid in de zitkamer. Hij stond behoedzaam op, nam zijn revolver en sloop naar de plaats, waar de stoornis vandaan kwam. Jawel, hoor, daar stond een inbreker kalm zijn bureau te doorzoeken!!

‘Handen op!’ riep Raffles, zijn revolver op den man richtende.

Eén blik was voor het heerschap voldoende, om te

Altijd tip-top.

zien, dat hij in de macht van Raffles was. Hij deed wat hem gezegd werd.

‘Zoo vriendje,’ sprak Raffles bedaard, ‘kwam je mij eens begunstigen? Er is hier anders niet veel te halen, hoor! Ik ben een gesjochten jongen, als je dat maar weet!’

‘Kom, kom, meneer jokt!’ zei de kerel, die zijn onbeschaamdheid nu weer terug had. ‘Altijd tip-top!’

Een gedachte schoot Raffles door het hoofd. Hij was iemand, die snel een besluit nam.

‘Komaan!’ zei hij, ‘leg dat speelgoed neer. Eén, twee, drie!’

Want de inbreker had zijn mes nog steeds in de hand. Met een vloek legde hij het op tafel. Raffles nam het op en stak het bij zich.

‘Ga nu eens zitten!’ zei Raffles minzaam. ‘En laat ons eens praten. A propos, als je nog eens op karwei gaat, neem dan een revolver!’

‘Eerst hebben,’ bromde de boef.

[p. 27]

‘Wil je de mijne?’

‘Meneer neemt zeker een loopje met me?’

‘Neen, neem de mijne. Om je de waarheid te zeggen, is het ding toch niet geladen!’

‘Wat!’ riep de inbreker uit, terwijl hij opsprong.

‘Neen, het is immers alleen om de bangmakerij te doen! Haha!’

De dief kwam woedend op Raffles af. Deze bewoog zich niet.

‘Hou je gemak toch! Bedenk dat ik je mes heb ook!’

De inbreker koos de wijste partij. Daar hij nu zelf zag, hoe hij er ingeloopen was, lachte hij zelfs mee.

‘Kom, ik meen het goed met je,’ vervolgde Raffles. ‘Neem mijn revolver.’

‘Ik kan er niet mee overweg ook.’

‘Maar als ik je nu toch zeg, dat het alleen om de bangmakerij te doen is! Je hebt het toch zelf ondervonden!’

‘Nu dan, wat wil meneer van me?’

‘Neem mijn revolver en breek morgen in bij Rufus Isaacson, den woekeraar. Daar is meer te halen dan bij mij. Haal alles, ook papieren, schuldbekentenissen, enz. weg.’

‘Hm! dat is geen kwaad idee!’

‘Een prachtig idee is het. Hier is de revolver. Maak hem maar flink bang. Ik wil je niet vleien, maar je hebt er een goed gezicht voor!’

De boef scheen een oogenblik geneigd, weer boos te worden, maar bedacht zich.

Een kwartier later verliet hij het huis, met zijn instructies.

[p. 28]

Den volgenden dag begaf Raffles zich tegen den avond naar het huis van Rufus Isaacson.

De oude schurk ontving den neef en erfgenaam van Lord Bravo met kruiperige vriendelijkheid. Weldra was de leening gesloten. Raffles verliet het huis met een groote som gelds, en de woekeraar sloot grijnzend een schuldbekentenis voor het driedubbele bedrag in zijn brandkast.

Een uur of wat later werd de deur plotseling opengebroken en zag de vrek een inbreker met een revolver voor zich. De geldwolf zag zich gedwongen, zijn brandkast te openen. Huilend van angst en woede keek hij toe, terwijl de boef zijn huis leegplunderde.

Raffles was den inbreker gevolgd, en na hem binnengeslopen. Belangstellend keek hij door de halfgeopende deur toe. ‘Het is goed,’ dacht hij bij zichzelf, ‘dat ik zelf een geladen revolver bij mij heb. Ik zie aan zijn gezicht, dat hij de schuldbekentenis houden wil, om mij er last mee te bezorgen. Foei, hij heeft niets van een gentleman in zich!’

Inderdaad stak de professional de schuldbekentenis met een listig knipoogje bij zich.

‘Daar kan ik een aardig zaakje mee doen!’ grinnikte hij.

Juist wilde hij vertrekken.

‘Handen op!’ klonk het plotseling.

De inbreker wilde onwillekeurig den revolver op Raffles richten.

‘Doe geen moeite,’ zei deze bedaard. ‘Dat ding is immers niet geladen. Het mijne wel.’

Boos wierp de vakman de revolver neer.

De oude woekeraar, die meende, dat de kans keerde, kon een zacht gegrinnik niet onderdrukken. Hij moest

[p. 29]

zijn leedvermaak met den dood bekoopen. Want de dief trok woedend zijn mes en stak hem dood. Toen wilde

‘Handen op!’

die zich op Raffles werpen, maar deze schoot hem kalm neer.

[p. 30]

Daarop drukte Raffles zijn eigen revolver in de verstijfde vingers van Isaacson en ledigde vlug de zakken van den dooden beroeps-inbreker.

Natuurlijk droeg hij zorg, eenig geld en bankbilletten te laten zitten.

De bladen meldden den volgenden dag, dat de heer Rufus Isaacson in een gevecht met een inbreker was doorstoken, doch blijkbaar nog den tijd gehad had, dezen neer te schieten.

Spoedig daarop werden de talrijke slachtoffers van den woekeraar verblijd met de ontvangst hunner schuldbekentenis, door een onbekende hand gezonden!

Dit was het eerste optreden van Raffles, dat lateren Lord Bravo, als gentleman-inbreker.

II. Lady Wood's diamanten.

Ik heb nog nooit iemand ontmoet, die beter manieren had dan Jack Raffles, zooals zijn intieme vrienden hem bleven noemen, ook nadat hij door den dood van zijn oom Lord Bravo was geworden. Hij was een cieraad van de voorname kringen, waarin wij beiden verkeerden. Ofschoon men de eigenaardigheid nog niet kende, die hem in zulk een romantisch licht heeft gehuld, genoot hij de reputatie van een buitengewoon man te zijn. Ook zijn conversatie was altijd schitterend. Daarenboven was hij op en d'op een man van eer.

Nog versch ligt mij, die dezen merkwaardigen man beter dan iemand anders heb gekend, de geschiedenis van Lady Wood's diamanten in het geheugen. Ik ben, behalve de dame zelf, de eenige, die de ware toedracht dezer geheimzinnige gebeurtenis kent, nu de held van

[p. 31]

dit en menig ander avontuur den dood heeft gevonden in dienst van het vaderland. Het is bekend, hoe hij steeds den rijkdom, op zoo ongewone wijze verkregen, voor philantropische doeleinden aanwendde, en daarom heeft dan ook de sympathie van velen hem in zijn verre graf gevolgd.

Het was in den jachttijd. Wij - eenige heeren uit de upper ten, waaronder Raffles en ik - logeerden bij Sir John Wood. Mijn vriend, die een uitmuntend rijder en schutter, zoowel als een voortreffelijk danser was, en een prachtig tenor-geluid bezat, maakte als altijd onder de gasten van beiderlei kunne veel opgang.

Ik had zelfs meer dan eens reden tot ongerustheid wegens den indruk, dien hij blijkbaar op onze gastvrouw maakte. Ik rekende echter buiten het verfijnde eergevoel van dezen hoogstaanden man.

Een gesprek, waarvan het toeval mij getuige maakte, was intusschen wel geschikt om mijn argwaan voedsel te geven.

Zij bevonden zich in de orangerie. Ik, buiten hun voorkennis, eveneens. Het was donker.

‘Alles is dus voor morgen afgesproken,’ hoorde ik Lady Wood zeggen.

‘Ja,’ fluisterde een mannestem. Het was die van Raffles.

‘Om half twaalf precies bij het hek?’

‘Ja, mijn engel.’

‘Je weet, waar mijn diamanten zich bevinden?’

‘Ja mijn schat, dat staat in je honnig briefje!’

‘O, Jack!’

‘O, Edith!’

Het tweetal verliet de orangerie. Wat moest ik doen?

Mijn vriend en mijn gastvrouw verraden? Ik besloot

[p. 32]

den verderen loop van zaken af te wachten en in alle geval om half twaalf bij het hek te zijn!

Te vergeefs trachtte ik Lord Bravo den volgenden dag te spreken. Ontweek hij

Door de openstaande deur zag ik Lady Wood.

mij? Het scheen wel zoo.

Het was avond en nog had ik geen gelegenheid gevonden. Zoo kwam dan het uur, waarop, naar ik vreesde, Sir John Wood's huwelijksgeluk zou worden verstoord.

Ik was op mijn post, achter eenige heesters verscholen.

Daar verscheen Lady Wood. Geagiteerd keek ze rond. Geen Raffles.

Het werd kwart voor twaalf - twaalf uur - kwart over twaalf. - Geen Raffles!

Eindelijk scheen de dame haar geduld te verliezen.

Zij keerde naar het huis terug. Ik eveneens.

Haar echtgenoot trad haar tegemoet.

‘Waar was je?’ zei hij. ‘We konden je niet vinden. Jack moest onverwacht naar Londen. Hij laat je groeten.’

Lady Wood gaf geen antwoord. Ik zag, hoe bleek ze was. Zij ging de trap op naar haar boudoir. Plotseling hoorde ik een kreet daar vandaan komen. Ik stiet de

[p. 33]

deur open, die op een kier stond. Voor haar bureautje, welks geheime lade zij geopend had, stond mijn gastvrouw, als verdwaasd voor zich uit te staren. Opeens wankelde zij. Ik snelde binnen en ving haar bewustelooze gestalte op.

Op het bureau lag een geopende brief, dien ik onwillekeurig las. Met de flinke duidelijke hand van Raffles stond daarop geschreven:

‘Lord Bravo heeft tot zijn spijt geen afscheid kunnen nemen van zijn lieftallige gastvrouw, de trouwe echtgenoote van zijn vriend Sir John Wood, dien hij voor geen geld ter wereld verdriet zou doen. Hij heeft echter de aanwijzingen, in H. Ed. hooggewaardeerd schrijven dato 4 dezer vervat, opgevolgd, en betwijfelt niet, of zijn armen zullen H. Ed. voor de edelmoedige gift zegenen.’

Lady Wood heeft geen aanleiding gevonden, op de oorzaak van haar schrik terug te komen.