Prikkel-idyllen. Deel 1

[p. 16]

III. Het jubileum van ‘de zwarte hand’.

Een avontuur van Arsène Lupin, salon-dief.

‘Gij hebt te kiezen tusschen den dood door vergif en dien door den strop!’

De elegante jonge man, die zich aldus hoorde toespreken, leunde in een bevallige houding tegen den muur, en speelde op achtelooze wijze met zijn horlogeketting.

Toch wist hij, dat de verschrikkelijke woorden, waarmee ons verhaal begint, ernst waren!

De spreker was een groot, forsch man, in avond-toilet, doch gemaskerd. Achter hem stonden, in een halven cirkel geschaard, een twaalftal somber uitziende mannen, eveneens in avond-toilet, en evenzeer gemaskerd.

Zonder die maskers en een zonderling embleem op het overhemd van den president, een zwarte hand, had men ze voor een feestvierende club van onschuldigen aard kunnen houden.

[p. 17]

Op de tafel vòòr dit vreemde gezelschap lag, in een lauwerkrans.... een bom!

‘Gij wilt dus niet gelooven,’ sprak Arsène Lupin, ‘dat ik in 't geheel niet tot de geheime politie behoor, maar integendeel een inbreker ben, die meende in dit prachtige

Vóór hen, op de tafel, lag een bom.

en schijnbaar verlaten huis iets van zijn gading te zullen vinden?’

De anarchist lachte schamper.

‘Een inbreker? Gij ziet er nogal naar uit! Maar om 't even! Niemand zal onze bijeenkomsten straffeloos verstoren! Allerminst op een dag als deze! Nogmaals dus: kies!’

[p. 18]

‘Kies!’ herhaalden de twaalf gemaskerden op doffen toon.

Arsène Lupin deed een stap vooruit en zeide met een zwierige buiging:

‘Mijne heeren, gij miskent mij waarlijk. Voor uw beleefd aanbod ben ik u echter dank schuldig. Ik kies dus....’

Allen wachtten nieuwsgierig op zijn verdere woorden.

Maar Arsène Lupin was, vòòr één hunner er op bedacht was, naar voren gesprongen, had de bom van de tafel genomen, en zwaaide die boven zijn hoofd!

‘Als één uwer een vin verroert, gooi ik de bom tusschen u!’ riep hij.

Een diepe stilte volgde. Het was duidelijk, dat de gevangene aller lot in de hand had.

‘Paul Iwanowitch,’ sprak eindelijk de man, die de chef der anarchisten scheen, met een van emotie trillende stem. ‘Gij hebt deze bom gemaakt! Is ze ontplofbaar? Spreek de waarheid! Ik bezweer het u!’

‘Ja, spreek de waarheid, bij uw eed!’ riepen de andere gemaskerden.

‘Michael Federowski’ antwoordde thans een man, die de oogen strak op den amateur-inbreker gericht hield... ‘Ik zweer u dat deze bom een helsch werktuig is, hetwelk, als het slechts even vallen zou, dood en verschrikking om zich heen zou verspreiden. Ik heb er nog meer zorg aan besteed dan anders, zooals ge begrijpen zult, ter gelegenheid van het tienjarig bestaan onzer Vereeniging “De Zwarte Hand”; lang zal ze leven in de gloria!’

‘O, pardon! Wel gefeliciteerd!’ riep Arsène Lupin

[p. 19]

spottend.... ‘Wel foei, wie twijfelt er aan de bekwaamheid van zulk een expert bommenmaker als de heer Paul Iwanowitch?’

‘Dan moet de vreemdeling zweren ons niet te verraden, de bom terug geven, en in vrede gaan,’ sprak Federowski thans.

‘Wacht even!’ antwoordde Arsène Lupin op sarcastischen toon. ‘Kijk eens aan, de vreemdeling vertrouwt u niet recht! Met uw welnemen zal hij deze voortreffelijke bom vasthouden, tot hij een beteren waarborg heeft voor zijn veìligheid!’

Een diepe stilte volgde wederom.

‘Helaas,’ mompelde eindelijk een Italiaan, ‘de vreemde heer kan moe worden en de bom laten vallen.... Gij zult moe worden mijnheer!’

‘Ik dank u, mijnheer,’ antwoordde Lupin, die een buitengemeene spierkracht bezat. ‘Het zal best schikken!’

‘Maar gij kunt het niet volhouden, mijnheer!’ vervolgde een Portugees bezorgd.

‘Nogmaals dank voor uw belangstelling! Ze is niet zoo zwaar!’

‘Wij moeten heengaan!’ riep één der gemaskerden, een Spanjaard.

‘Neen,’ zeide de amateur-inbreker, want een nieuwe gedachte kwam hem in den zin. ‘Er is een deur achter mij. Gij zoudt mij in den rug kunnen aanvallen! Ik dank u.’

‘Maar er moet toch een einde komen aan dezen toestand!’ riep Michael Federowski ongeduldig. ‘Wij talmen hier al veel te lang. Wij hebben van avond meer te doen.’

‘Ja!’ sprak Paul Iwanowitch, die zeer zenuwachtig scheen. ‘Wij kunnen heusch niet langer blijven!’

[p. 20]

Arsène Lupin haalde met den voet een zware stoel naar zich toe en verschanste zich daarachter, met zijn armen op de leuning steunend.

‘Ik heb geen haast!’ sprak hij onverschillig.

Een nieuwe drukkende stilte volgde. Het klamme zweet parelde op het gelaat der samenzweerders. Ademloos

Arsène Lupin hield de bom....

staarden zij naar de bom, die losjes in Arsène Lupin's handen rustte.

Eindelijk sprak de jonge man met tergende bedaardheid:

‘Ik geloof dat ik er iets op gevonden heb!

‘Spreek!’ riepen allen.

‘Ziehier mijn plan,’ vervolgde de inbreker thans. ‘Ten eerste werpt gij mij den sleutel toe van de deur achter

[p. 21]

mij.... Zoo, dank u. Dan moet elk van u zijn revolvers ontladen en op de tafel leggen. Maar gij kunt nog meer wapenen bij u hebben, ja ik ben er zelfs zeker van, dat gij dit doet.’

‘Gij trekt dus allen uw bovenkleeren uit, zoodat ik het zien kan, en werpt ze ginds, in den linkschen hoek van de kamer. Natuurlijk keert gij eerst uw zakken om en legt het geld dat daarin is op tafel. Eventueele wapens werpt gij in den hoek rechts. Zijt gij allen daarmee gereed, dan zal ik de bom voorzichtig neerleggen en gaan.’

Een gemompel toonde, hoe weinig lust de samenzweerders hierin hadden.

‘Maar ons geld, waarom ons geld ook?’ riep Michael Federowski.

‘Omdat ik een inbreker ben. Gelooft gij mij nu eindelijk?’

Ze moesten wel toestemmen. Het plan werd uitgevoerd. Voor den amateur-inbreker, die al zijn vijanden tegelijk in het oog moest houden, een zenuwachtige inspannende taak! Aldoor moest hij de bom vasthouden, terwijl zijn ééne arm begon te slapen en in zijn duim de kramp was gekomen. Maar zijn lijden zou nog vermeerderen. Toen de vijfde der samenzweerders gereed was, begon Arsène's rug te jeuken. In het eerst weinig. Toen meer en meer, eindelijk in ondragelijke mate. Een der anarchisten zag, dat er iets gaande was, en vroeg wat hem scheelde.

Toen hij het gezegd had, maakte een onbeschrijfelijke angst zich van de samenzweerders meester. Een paniek scheen te zullen ontstaan. De amateur-inbreker moest dreigen met de bom te zullen werpen, voor er orde kwam.

[p. 22]

‘Om 's hemelswil, mijnheer!’ riepen verscheidenen, ‘laat de bom niet vallen!’

‘Dat is bepaald de schuld van Peter, die onreine hond van een Servier! Schande over hem! Ik meende daar straks ook al iets gewaar te worden!’ riep er één.

Maar Peter, de Servier, verdedigde zich verontwaardigd.

‘Verlies geen tijd met twisten!’ riep Michael Federowski. ‘Laat één der ontwapenden den vreemdeling krabben!’

Arsène Lupin stemde hierin toe. Het krabben gaf verlichting.

Het werk werd voortgezet.

‘Foei, foei, heeren!’ zei Arsène Lupin, ‘wat hebt gij bedroefd weinig geld bij u! Het is onverantwoordelijk, met zoo geringe fondsen zulke ondernemingen op touw te zetten! Ik schaam we werkelijk over u!’

Toen de achtste anarchist gereed was, begon voor Arsène Lupin een nieuwe kwelling. Een niesbui kwam op, langzaam maar zeker.

Voor één der anderen wist wat er gaande was, had Arsène Lupin driemaal geniesd, maar met bewonderenswaardige zelfbeheersching bleef hij de bom vasthouden, hoewel bij den derden schok zijn monocle op zijn hand was gevallen.

Dit manmoedig gedrag lokte een goedkeurend gemompel, zelfs eenig applaus, bij zijn vijanden uit!

Intusschen was het hem niet ontgaan, dat Paul Iwanowitch, de bommenmaker, voortdurend angstige blikken op de klok wierp.

‘Gaat de klok soms niet goed mijnheer?’ vroeg hij dezen.

‘Dat weet ik niet,’ zei Paul Iwanowitch bevend.

[p. 23]

‘Ik wel,’ riep een Poolsche Jood uit, ‘de klok gaat tien minuten achter.’

‘Goede hemel!’ schreeuwde de chemicus, al zijn kalmte verliezend. ‘Wij zijn al veel te lang hier in huis. Er is een uurwerk in de bom! Over vijf minuten gaat het af! O, wat een misère!... En dat op ons jubileum!’

Een nieuwe paniek, heviger dan dan de vorige, ontstond. Arsène Lupin wist ook deze te bezweren.

‘Niemand gaat heen, voor allen klaar zijn!’ riep hij.

Alle samenzweerders wierpen zich op den laatsten, nog gekleeden man, wien de kleederen nu letterlijk van het lijf werden gescheurd.

Arsène Lupin nam de bom onder een arm, streek het geld, dat op tafel lag, op. Toen vertrok hij, na de bom op den drempel te hebben gelegd.

De samenzweerders grepen links en rechts, in het wilde, naar kleeren, en trokken aan, wat ze konden machtig worden. Toen stormden ze de trappen af. Arsène Lupin was nergens meer te bespeuren. In een portiek verborgen, wachtte hij op de dingen die komen zouden, en telde intusschen het verkregen geld. Het totaal viel toch nog mee.

Ze zochten hem niet eens. Op het huis was al hun aandacht gevestigd.

De vijf minuten moesten nu welhaast om zijn; maar niets geschiedde!

Nog meer minuten verstreken. Een kwartier, twintig minuten. Onder de anarchisten, die in hun haastig aangeschoten, niet passende kleeren, op eerbiedigen afstand van het huis toekeken, kwam beweging.

[p. 24]

Met een glimlach verwijderde zich eindelijk de salon-inbreker. Het laatste wat hij hoorde waren de kreten: ‘Kwakzalver! Beunhaas!’ gericht tegen den ongelukkigen

‘Kwakzalver, beunhaas!’ klonk het.

Paul Iwanowitch.... en de stem van dezen zelf, die klagend herhaalde:

‘O, wat een misère, en dat op ons jubileum!’