Verzamelde romans. Deel 37. De held van Temesa

[p. 54]

7

Met de eerstvolgende volle maan trouwden wij. Ik huurde een klein huis in de bovenstad, vlak achter de binnenmuur gelegen, niet ver van onze wapensmederij, waar van nu af aan de smeden iets als een opzichter in mij mochten begroeten. Voor Orseïs was er een tuin, met Sybaritische geuren; en ik had mij heilig voorgenomen in dit oord alleen nog ambrosia te strooien en nectar te laten vloeien, benevens badwater, door prachtige bronzen buizen dampend aangevoerd naar fraaie lemen badkuipen, twee in getal, zoals dat behoort. Natuurlijk hadden wij het voorgeschreven bruidsbad te zamen genomen. Maar toen wij na een vrij langdurig liefdesspel voor het eerst echt wilden baden, stond zij erop bij mij in de kuip te gaan, en dit leidde tot onze eerste onenigheid. Tevergeefs verwees ik haar naar Hesiodos, die gescheiden baden voor man en vrouw voorschrijft, in verband met de wederkerige onreinheid, waar ik verder niet al te veel van begreep, en waar Orseïs zo onbedaarlijk om moest lachen, dat ik ten slotte haar zin deed, en wij in mijn badkuip ons liefdesspel voortzetten. Het was mijn eerste nederlaag tegen wat ik haar goddeloosheid moet noemen. Goedleers was zij toch alleen maar buiten Temesa; tegenover mij was zij voornamelijk koppig: een vreemde, half speelse halsstarrigheid, die toch niets vernederends voor mij had.

Een tweede verrassing werd mij bereid, toen zij verklaarde geen kinderen te willen hebben. Zij zou er maar dik en lelijk van worden, en in Temesa waren al genoeg kinderen. Dit laatste was waar, en ik wil ook niet beweren, dat ik naar nakroost hunkerde; maar het was mij niet duidelijk hoe zij haar doel bereiken kon zonder aan ons huwelijksleven afbreuk te doen. Hier nu evenwel bleken de lessen van nut te zijn, waarvoor haar tantes zo duur hadden betaald, en de kunstgrepen, die zij toepaste, mochten mij

[p. 55]

gedeeltelijk duister blijven, afdoend waren zij. De meisjes in Sybaris werden hier zo degelijk in onderwezen, dat voor ontvolking de Krotoniërs op den duur niet eens meer nodig waren geweest. Zij sprak volkomen vrijmoedig over deze zaken, en verbaasde zich over de Temesische ingetogenheid. Dit was de eerste maal in haar bijzijn, dat de gedachte aan Polites mij door het hoofd ging, en ik dacht bij mijzelf: ‘Hoe zonderling: dat de meisjes hier streng en kuis zijn, komt misschien door Polites; maar had het niet even goed gekund, dat zij door zijn toedoen Orseïs naar de kroon hadden gestoken?’ Inderdaad had dit gekund. Deze gedachtengang wijst erop, dat ik ouder en rijper was geworden. Ouder, rijper, vermoeider, niet zelden getekend door zichtbare afmatting, zodat ik mij bij mijn wapensmeden maar niet al te veel vertoonde, - en nacht en dag beheerst door wat daar de enige oorzaak van was. Zulk een zengende hartstocht had Orseïs voor mij opgevat, dat zij nog maar scheen te leven wanneer wij samen waren. Zij was zo vurig als een mainade, zo verfijnd als Ionië en de barbaarse landen daarachter, zo volleerd als een Sybaritische. In iedere grote stad had zij haar fortuin kunnen maken. Maar zij was ook goed en vriendelijk voor mij, en nooit putte zij mij willens en wetens uit, altijd werd het liefdesspel verstandig over het etmaal verdeeld, zodat wel mijn lichaam, nooit mijn geest oververzadigd raakte. Van vroeg tot laat verlangde ik naar haar, en zij wist altijd iets nieuws te verzinnen. Wanneer de lichamen verstek lieten gaan, wierp zij zich - tweede geschenk van haar toverstad - op het bereiden van kostelijke gerechten, en wij aten pauwenlevertjes, tongetjes van patrijzen, honig met room en een scheut blonde wijn, viskoeken zo bros als zeeschuim, paling op Sybaritische wijze gekookt (een beroemdheid daar), adellijk wild, door specerijen brandender gemaakt, inktvis sputterend in de olijfolie, - te veel om op te sommen. Wij dronken alle wijnen, en ik zocht merken van de Griekse eilanden bij de kapiteins die ik van de haven kende. Alles deed zij zelf, want onze slavin had om begrijpelijke redenen slechts enkele uren per dag toegang bij ons. Zij verborg zich in de tuin, en ik moest de bloembladeren, waarmee zij haar naaktheid had bedekt, éen voor éen wegkussen. Zij zalfde mijn lichaam, en gleed over mij heen als een jonge dolfijn. Ik moest Odysseus nabootsen bij al zijn avonturen met nimfen, tovenaressen en koningsdochters. In de badkuip

[p. 56]

was zij de Nereïde, die ik roven moest, en haar donkerbruin haar, dat zij op mijn verzoek niet meer verfde, zwierde als zeewier voor mijn schemerende ogen. In het maanlicht lagen wij naar elkaar te staren, de vingertoppen sierlijk op elkanders tepels. Wij worstelden. Ik moest haar slaan, bijten, openbreken als een vrucht. Zij was er erg trots op mij zo bezig te kunnen houden.

Het enige waarover ik mij zorgen maakte was dat mijn vermoeidheid mijn vrienden op het spoor zou brengen van de bijzondere opvoeding, die Orseïs had genoten. Sedert de omwenteling in Kroton en de verdrijving der Phythagoreërs, van wie er ook enkele in Temesa verschenen, lag de Temesiërs de nagedachtenis van de verwoeste stad nog nader aan het hart dan reeds na de terugkeer van onze dapperen. Een losser worden der zeden was hiervan het onbedrieglijkst kenteken, en onze Pythagoreërs waren vooreerst te ontmoedigd om daartegenop te komen. Men zou Orseïs dan ook zeker niet veroordeeld hebben; maar ik wilde niet, dat de aandacht op haar gevestigd werd; en dit was nog maar een eerste stap, want het duurde niet lang, of ik werd ook jaloers. Sybaritische verhalen waren hier de voornaamste oorzaak van. Dat in die rampzalige stad het oude gebruik uit Naxos voortleefde een bruid eerst met een ander te laten slapen, had ik vroeger al eens gehoord; en uit Orseïs' eigen mond vernam ik, dat het in sommige kringen ongewoon en zelfs ongepast werd gevonden, wanneer een man zijn vrouw niet met vrienden deelde, of zelfs met halve bekenden. Bij feestgelagen werden groepen gevormd, onder het voorwendsel van mythische voorstellingen, zoals de strijd der Giganten. Een vrouw moest twee mannen tegelijk tevreden kunnen stellen, zonodig drie of vier. Had Orseïs ook dit van haar dure lerares geleerd? Het liet mij niet met rust. Overtuigd, dat zij mij niet zou bedriegen, duchtte ik een al te geringe weerstand, wanneer ik haar een voorstel zou doen. Wat zou zij zeggen? Het zou een spel kunnen worden, een raadsel: wat was sterker bij haar, de wens om mij ter wille te zijn of het verlangen naar de monsterlijkheden op zichzelf? Het bedierf nog niets, dit tasten en dringen naar het ongehoorde, maar soms kon ik mij, moe en neerslachtig, wel eens op de gedachte betrappen, dat 's avonds op onze legerstede zich maar het best een derde bevinden kon, een naakte, sombere man, die zijn plicht deed en weer vertrok, onbeloond, onbevredigd. Dan was het gebeurd, en dan hadden we weer rust, de rusteloze rust van onze liefde.