Gestelsche liederen

[p. 95]

Leda en de zwaanaant.

De vijver had hij zelf gekozen, maar
De snit van hals en vleugels liet hij over
Aan 't toeval van de zoete liefdestoover.
Aan de bevreemdheid van een zwanenpaar,

Dat met hem meegleed, aarzelend, tot waar
Hij op de oever klom als vrouwenroover,
Zag hij maar al te goed: zij waren grover,
Veel grover dan de witte wandelaar.

Zoo schoon was hij als zwaan, zoo vreemd vervoerend,
Dat zij, hem op haar legerstee beloerend,
Een zwaan wenschte te zijn die hem ontving.

Als bronstig manslijf lag hij in haar armen,
Ongodd'lijk zweetend, en zonder erbarmen
De droom vermoordend die zij onderging.