Gestelsche liederen

[p. 67]

Grieksche zuilenrijaant.

Uw smetteloos verrijzen
In 't bondige azuur
Laat zich in beeld bewijzen,
In wezen en in duur, -
Maar niet in de verschijning,
Maar niet in uw omlijning:
Uw trots, die de verdwijning
Van zooveel brokken schond.

Uw vormen brengen spleten
Neerbliksemend in 't nauw,
Doorknaagd als een geweten,
Gepleisterd als een vrouw;
Terwijl de wilde schapen
Hun distels in u rapen,
Slaan ze u het laatste wapen
Als tempel uit de hand.

O tanden der titanen,
Gij brokkelt langzaam af;
Gij maalt maar van vergane
Roemruchtheid buiten 't graf;
Gij bijt in alle wolken,
Gij knarst van doode volken, -
Gij glànst, om te vertolken
Dat toch uw zíel nog leeft!

[p. 68]

 

Maar die dan ook zoo zuiver

 

Dat niemand twijf'len mag,

 

Zoo edel diep doorhuiverd

 

Van 't onbegrensd gezag

 

Der goden die u dreigen

 

Nòg toomloozer te stijgen:

 

De blankheid aan u eigen

 

Is nieuw voor hen en ons!

 

 

 

Gij zijt de ware heler

 

Van diefstal door de tijd,

 

De grootst gemeene deeler

 

Der onvergank'lijkheid;

 

De zaden mogen stuiven,

 

De eikenkronen wuiven,

 

Gij zijt nog als de duiven

 

Zoo wit en streng en schoon.

 

 

 

Welaan, ik sluit mijn oogen:

 

Dit geometrisch vuur

 

Wil zelfs geen blik gedoogen

 

Waarmee ik hooger tuur

 

Dan 't helmgras voor mijn voeten,

 

Waarover schimmenstoeten

 

Het heiligdom begroeten,

 

Zoo feest'lijk als voorheen!