Gestelsche liederen

(1949)–Simon Vestdijk– rechtenstatus



[pagina 59]
Berceuseaant. Slaap, mijn omneveld kind, Uw slaap is niet diep genoeg; Gij leeft reeds in 't schrikbewind Dat het bloed steeds door de aderen joeg Met iedere schrik van het oog Dat de wereld ontwaart als zij is: Een vogel die overvloog In de buitenste duisternis. Zoo klein en zoo fijn als gij zijt Vertoeft gij reeds in de tortuur Der bedrieglijke duurzaamheid Van het kwetsbare levensuur. En zoo weigerend mild als uw mond Deze doem op een afstand houdt, Toch is ook waar gíj u bevondt De valse schitt'ring van goud En de klauwen der wedermin, Het omarmen van ver en nabij, Die ik nu maar voor u verzin, Maar die sterker worden dan gij, Zoo sterk, dat uw adeldom Niet bestand zal zijn tegen de list Waarmee 't hunkerend lijf langs een om- Weg de eerloze worst'ling beslist.
[pagina 60]
Slaap, diep omneveld kind, Uw slaap is al haast te diep; Gij zijt als mijn ziel, mijn kind, Waar ik steeds tevergeefs om sliep En die mij nu ook in dit beeld Als een vluchtige adem ontgaat, Want gij zijt in uzelve verdeeld, Iets dat weg is en nochtans bestaat, Iets dat rein is en nochtans schoon Voor het oog dat die streeling begeert, Iets dat diep in het lichaam troont, Onverlost, en van meet af onteerd. En wanneer mij uw lieflijkheid tergt, Is mijn ziel gevonden en ver, Als een man die zijn schatten verbergt In het hol van de avondster.