Het zwaardjaar

[p. 121]

Stervende strijder

Omdat ge uw zwaard hebt door mijn lies gestooten
Acht ik mijn leven nog niet overwonnen.
Weer is om 't mijne vast mijn vuist gesloten,
Niet glipt mijn voet in 't bloed dat ligt geronnen.

Ziedaar, uw schedel kloof ik. Meld de Nornen,
Hoofdlooze vijand, dat ik kom: uw handen
Wisten een dappre 't lichaam op te tornen
Die u nog voorzond naar de donkre stranden.

Ai mij, ik sterf. Nog eenmaal de aarde groeten
Met heel mijn lijf. Zij zal mijn mond straks vullen.
Gegroet, o Moeder; laat me aanstonds ontmoeten
De helden die me als hunne erkennen zullen.