Het zwaardjaar

[p. 109]

Bekeerling

Ik heb u met mijn zang omgeven:
Een donkre koolkern met mijn gloed.
Geboren tot een ander leven
En opgenomen in de vloed
Die al uw aadren zacht doet beven,
Die al uw vezels trillen doet.

Dit is geen vuur van de een tot de ander
Maar door ons heen eenzelfde vlam
Die uit oerwereldlijke brander,
Kratergelijk, zijn aanvang nam,
Die als oerhemelsche meander,
Een bliksem, tot de menschen kwam.

[p. 110]

 

Ik heb u aan uzelf ontnomen,

 

Ik reet u niet aan 't eigen hart.

 

Ik redde u naar dat rijk van droomen,

 

Waar niets zich scheidt, waar niets verstart.

 

Ik wijdde u tot dat maatloos stroomen

 

Waar nooit meer vloed tot vorm versmart.

 

 

 

Ga nu waar menschlijke gestalten

 

Zich slingren in één rondedans.

 

Sopranen menglen zich met alten,

 

Door donkre diepten wemelt glans.

 

En saam bewegingen en halten

 

Zijn maten in één windekrans.

 

 

 

Stilstand is nu tot schijn geworden,

 

Werklijkheid is de vaart in 't licht

 

Waar de tot heilge dienst gegorden

 

In gaan met blinkend aangezicht.

 

Gij ook traadt meê in de eeuwige orden

 

En gaat verheerlijkt opgericht.