Het zwaardjaar

[p. 89]

Vincent van Gogh

Iedre zwier van schijn verzaken,
Worstlen om de lijn te vinden
Die mijn wil voor 't oog be-teekent, -
Dan het honderdvoud bedoelen
In een omtrek vereenvouden,
Vast en zwaar, zoodat de weerstand
Meespreekt uit zijn sterke buiging, -
Deed ik zoo niet, naakt en zeker,
Zoodat niets bleef dan dit Ware?

Kon ik anders? Want mijn wezen
Was de weerstand zelf die haatte
Wat zich licht en leeg wou vlijen
Op de peulen van 't gedane,
Op het bed van de gewente.

[p. 90]

 

Altijd zocht ik naar dit ééne:

 

Kracht die tegen kracht zich kantte.

 

Had het leed lief daar 't zoo zijn moest.

 

Vreugde vond ik door mijn daden.

 

 

 

Toch was ik een mensch, een kind haast,

 

Hunkrend naar wat heusche bijval,

 

Hijgend mijn geslacht te toonen

 

Dat ik niet een waardloos droomer

 

Maar voor iets goed was op aarde.

 

In baloorig onvermogen

 

Deed ik soms wat ik niet wenschte:

 

Heimlijk schreide ik om de liefde

 

Van mijn volk dat mij miskende.

 

 

 

Tot in school van kunst en vriendschap

 

Ik de schoonheid van het zuiden

 

Wou verwinnen voor het noorden.

 

Vriendschap, ach!.... En in mijn aadren

 

Sloop de dood: de driftge pijnen

 

Joegen de arbeidsdrift tot waanzin.

 

Toen trof ik mijzelf ten doode.

 

O, maar mijn verwant zat naast mij

 

En mijn jeugd blonk teer en vredig....