Het zwaardjaar

[p. 85]

Het landschap

Herfstlijk fijne en stille tinten
Voegen zich gedwee tezamen
En het landschap van voor tijden
Ligt weer wazig en doorschenen
Als in de aanvang van mijn hopen.
Toen begon mijn vreugd van de aarde
En de nieuwe tuin ontsloot zich
Tot om mij de braambosch brandde
En zijn heilge vuur mij puurde.

Wereld werd tot dagen, daden,
En mijn geest werd de kristaltwijg
Waarom alle vormen schoten.
Maar de dood doortoog mijn lage
Landen bij de zee: ik bouwde

[p. 86]

 

'T blank heelal, het breede en hooge,

 

Op hun gronden en ik vierde er

 

De onverganklijke voorbijgang:

 

'T korte en schoone feest van 't leven.

 

 

 

Schoone kortheid! Wreed bevrijde

 

Zocht ik 't eigen rijk van binnen,

 

Droeg dat rijk uit in de wereld,

 

Zag op 't eind mijn nieuwjaarsmorgen.

 

Toen begon om ons de chaos

 

En de weerstand deed ons buigen,

 

Breken niet, maar eindloos reiken

 

Naar de kosmos die zal duren,

 

Naar de ware en goede schoonheid.

 

 

 

Rondom ons van eind tot einden

 

Woelt de chaos, schijnbaar heerschend,

 

Maar in ons de stille koning

 

Bindt de wanden van de ruimte,

 

Dwingt de tijd zijn as te wentlen,

 

En zijn adem schept gestalten:

 

Lente, zomer, herfst en winter,

 

In het landschap dat niet anders

 

Nu ligt dan het lag voor jaren.