Het zwaardjaar

(1916)–Albert Verwey– rechtenstatus



[pagina 69]
Voor de dooden
[pagina 71]
Voor de dooden I De zwaardbloem De roode zwaardbloem, laat in 't groen, De najaarsvlagen In boomen en hagen - Wat nu te doen? De winter wachten. In witte vrachten Ligt sneeuw gezegen Op velden en wegen En in ons plantsoen.
[pagina 72]
Wie zal ontwaken Als zoele winden Het weeke laken Bewegen doen? Als zonnige daken En open blinden Blinken in 't jeugdige groen?

[pagina 73]
II Hun kerkhof O de gestorvenen, de dwazen, - Gelukkiger dan ik en gij Die enkel van hun daden lazen En uitzien naar een nieuw getij, - Wij hebben in ons hart voor eeuwig Het kerkhof waar hun jonkheid slaapt, En smartenbloesem mild en sneeuwig Zijgt scheemrig waar hem niemand raapt. Een geur van ondergang en molmen Hangt in die hoek waar een gordijn
[pagina 74]
Van al te streng geschoren olmen Een schijnbaar scherm is voor ons plein. O weeë geur, de zoetste rozen Straks rankende aan de aeloude boom Houden een reuk van tuberozen In 't levensvol en frisch aroom.

[pagina 75]
III De fluitspeler Schoone levende knaap, aan de helling gezeten, Waar ge fluit of ge nog met uw schapen ter wei De zonsondergang wacht, als het licht door de reten Van de hoeve u weer wenkt in de bochtge vallei - Aan uw knieën geen hond, maar een makker die luistert, Om u heen niet een kudde, maar blond hoofd na hoofd, In de loopgraaf gebukt waar het daglicht al duistert En de glimp op het slot van 't geweer al verdooft - In wat droomen vergeet ge u? Te hoog zijn uw vingren. En te hoog is uw hoofd aan de berm waar het blankt - Zie hoe wild nu die armen naar boven zich slingren! Hoor 't geratel van 't schroot dat die vrede doorklankt!

[pagina 76]
IV Doodendienst Maagdestemmen Wij hebben anjers en rozen Gevlochten in gierlanden En reine maagdehanden Slingren ze voor u - Wij plukten ze vóór 't branden Van 't zonlicht en wij kozen De schoonste als offeranden Van kleur en geur, voor u -
[pagina 77]
De Dooden Wilt gij ons daarmee luren? Wij gaven voor een waan Het licht van zonnige uren, Het licht van zilvren maan, De velden en de steden, De stroomen en het woud, Vervloekingen en gebeden, Hartstocht, en haat die rouwt, De vrouwen en de maagden, Heel 't spel van schoone leden, Stemmen die juichten en klaagden, De volheid van ons heden, De toekomst die pas blauwt, - Wij hebben het alles vertreden, Verlaten en gemeden, Wij zijn nu dood en koud, - En gij denkt ons te troosten Met spel dat ons niet kan baten.... Gaat uw verdoemde straten, Laat de zon uw bloemen roosten, - Wij zijn die de Waan vergaten, Gij zijt die de Waan behoudt.
[pagina 78]
Stemmen van Wijzen Er is geen leven Zonder een waan. Zich daaraan te geven Is te bestaan. Waan van met velen Een wereld te deelen, Waan van alleen Te zijn, in zich Een. Wat de geslachten Deden en dachten Is in u geboren, Gij blijft hen behooren En doet als zij. Hun leven te erven Is voor hen sterven, Waar zij naar trachtten Voleindigt gij. De Levenden Zoo roepen de Machten Door dooden geschapen
[pagina 79]
Onze levende krachten Te wapen? Stem van de Bevrijde Altijd! Tot ge u bevrijdt! Want boven ons allen, De gebondnen, De gezondnen, Die strijden en vallen, Leeft de Bevrijder. Zijn oog ziet wijder Dan wereldenden, Zijn handen reiken Naar ons, of we ons wenden En niet ontwijken. Geen die bij haren Zichzelf kan tillen Boven de baren, - Zóó tòch het willen Van wie wil keeren Tot Hem en Hem grijpen. Door de orde gebroken
[pagina 80]
Die hem wil houden, Voelt hij zich rijpen, Omhoog gedoken In andere sferen, Tot den Vertrouwden Van de God uit zijn sproken. Hij de bevrijde Dwingt te allen tijde Met levende krachten De doode machten. -

Vorige Volgende

Voor de dooden

Voor de dooden

I De zwaardbloem

II Hun kerkhof

III De fluitspeler

IV Doodendienst