Het zwaardjaar

[p. 59]

De glimlach

Ziet ge wel, nu ik mij wendde,
Hoe ik glimlach als weleer?
De cirkelgang ten ende
Leg ik mij naast u neer,
O mijn zuster de Dag!
Er waait boven onze hoofden
Die schaduwen laag omloofden
Eénzelfde blanke vlag.

Het zijn deze eigen tuinen
Waar ik u vond en liet,
Nog spelen de vlammen om puinen
In gindsch niet ver verschiet,

[p. 60]

 

Nog zweeft van uur tot uur

 

De zwerm in grauwe gewaden:

 

Zorgen, noodwendige daden,

 

Door de voorjaars-stille natuur.

 

 

 

En ook wijzelf zijn eender.

 

Onze liefde voor elkaar

 

Was luider, maar niet gemeender,

 

Dan nu na dit donkre jaar.

 

Die glimlach - weet ge nog wel?

 

Wij glimlachten alle dagen, -

 

Maar nu heb ik hem gedragen

 

Als laatste licht in mijn cel.

 

 

 

Als een lamp, als een kleed, als een wimpling,

 

Als het teeken van een verbond -

 

Zooals Noachs boog op de rimpling

 

Van 't zinkende water stond -

 

Een verbond tusschen mij en u,

 

Een verbond tusschen Een en ons beiden:

 

De Glimlach boven het Lijden,

 

Onoverwinbaar nu.