Het zwaardjaar

[p. 39]

Stijging

I Wijze en vogel

Toen brak het zwijgen
Die nooit verraste
Wijze en doorgronder:
Bemin het vaste,
Zijn vorm is 't Wonder,
Wat vloeit kan niet stijgen.

Daar lachte in 't dichte
Loof de Geveerde.
Zijn lied het lichte
Dat hij nooit leerde,
O hoe het boeide! -
Het steeg èn vloeide.

[p. 40]

II Verlangen

Klaag niet omdat ik vreemd en ver
Als woonde ik op een andre ster
Toezie bij 't schoon gebeuren.
Ik had onze aard wel innig lief,
Maar hoe ik 't hart er hooger hief,
Hoe minder kon ik 't beuren.

Ik heb gewerkt, gezocht, gevreesd,
Geen wereld is zoo rijk geweest,
Geen zang zoo stout als mijne:

[p. 41]

 

Nu zit ik vol van vreugden stil

 

En wacht, wat glans ook sterven wil,

 

Dat andre glans verschijne.

 

 

 

Ik zong geluk en vreugde en kracht,

 

Mij heeft de dag zijn lied gebracht,

 

De nacht haar lage tonen:

 

Maar altijd bleef er achter 't woord

 

Een klank, door niemand ooit gehoord,

 

Van 't land waar ik wou wonen.

 

 

 

De matheid van een hoogre vlucht

 

Doorzonk de strafgespannen tucht

 

Van mijn geheven leden:

 

De vleugelslag van een verlangst

 

Die ze uit de doornen van mijn angst

 

In rozen zag vergleden.

 

 

 

Ik wist dat ik als kind al zocht

 

Naar toover die mij heffen mocht

 

Hoog uit geslaakte boeien,

 

Opdat ik onbezwaard en vrij,

 

Wolken en werelden voorbij,

 

Naar 't midpunt op mocht roeien.

 

 

[p. 42]

 

Gij hieldt mij hier. o Schoon heelal!

 

Wat was van Ikarus de val

 

Geleken bij het stijgen.

 

Nog altijd wensch ik als de zon

 

Te wentlen om een grooter Zon,

 

Om dan dáárnaar te hijgen.

[p. 43]

III Ganymedes

Waar is de vogel die mij zal kieren,
Die mij zal dragen naar de eeuwige Troon.
Weiden doe ik zachtvachtige dieren,
Wachten doe ik mijn zalige loon.

Wee, hoe flikkren de hemelsche vieren!
Klauwen omvatten me.... o 't Bliksemt zoo schoon!
Ach, hoe glanzen mijn aardsche revieren!
Ach, hoe zink ik voor de eeuwige Troon.