Het zwaardjaar

[p. 29]

Eenzelvige liederen

[p. 31]

Van de mensch en zijn dag

Kon ik maar, ja kon ik maar
Me los maken van de dagen.
Zij komen eindloos na elkaar
Elk met zijn lusten en plagen.
En allen ernstig, als ben ik voor hèn
Dit wezen dat ik maar eenmaal ben....
Adjé, ik ga, wat geef ik erom!
Ik schuil weg in mezelf en ben stom.

Dan komen ze weer en zeggen: boedeer,
Maar je kunt ons toch niet laten.
Wat ben je, och arme, zonder het heir
Van onze uren die lachen en haten.

[p. 32]

 

je leeft wel jezelf, maar leeft ook de tijd

 

Die je leeft en die je meteen ook zijt:

 

Komaan, wees niet dwaas, en keer je naar ons,

 

Geef je tijdlooze Zelf de bons.

 

 

 

Dan wend ik me en lach naar de radende dag

 

En fluister: wat zijn wij beiden!

 

Geen een van ons twee die leven mag

 

Als hem de andre niet wil geleiden.

 

Als glas en als foelie zijn wij bij elkaar:

 

Eén spiegel, en alles ligt openbaar

 

In de diepte die ik ben en die gij zijt,

 

In het wonder van onze twee-eenigheid.