Het zichtbaar geheim

[p. 251]

Van volkstrots

Roem op uw volksdom niet tezeer: er waren
Volken aanzienlijker dan 't uwe, en zijn er
Ook thans:
Grootscher en fijner,
Met in hun taal een dieper glans,
En inn'ger adel zelfs in hun gebaren.

Wanneer gij zoo zult zijn dat vreemden loven:
Zie, daar is zulk een! houding en gelaat
Konden vooruit zijn daad,
In kunst en geest gaat hij zijn buur te boven: -
Wees dan - voldaan niet, maar verheugd,
En denk: mijn volk ligt langer niet verschoven,
Doch toont zijn deugd.

‘Hoe lang klonk niet dit woord, lof en verwijt tezamen:
Hun voorgeslacht was groot! -

[p. 252]

 

Maar had de trots op roem die hechtte aan vroegre namen,

 

Schaamte niet voor genoot?

 

 

 

Schaamte van nazaat zijn, en niet ook zelf voorvader!

 

Geen lichtgloed meer in 't oog, geen woeling meer in de ader

 

Die naar een toekomst dringt;

 

Geen vizioenen meer op vèr-lokkende kimmen,

 

Maar de avondglans alleen die de ondergang doet glimmen

 

Op zee waar de afgrond kringt.

 

 

 

Wij hebben laat en traag ons oud geloof hernomen

 

Van sterk te kunnen staan en feilloos als in droomen

 

Te zullen doen waar 't hart toe drijft.

 

Het hoofd dat denkt, de hand die schrijft,

 

IJlen vooruit aan daden die niet dralen.

 

Leer' nu de Wil elk werk zijn perk bepalen

 

Waarin 't, volvoerd, nochtans belofte blijft’.

 

 

 

Mijn hand houdt u terug. Uw daden schijnen

 

Uw eigne en zijn 't ook wel.

 

Maar even vast als vaag ontwikklen zich de lijnen

 

Van 't wereldsch samenspel.

 

Gij hebt, alleen niet, maar in sterk verbinden,

 

En onontschakelbaar verloop,

[p. 253]

 

Uw eigen aandrift door de werkingen te winden

 

- Saamschietende van knoop tot knoop -

 

Van zooveel machten als het wordend leven

 

Dragen door ruimte en tijd,

 

En niet een enkle is hij die 't blijvend sein zal geven:

 

Elke andre is die gij zijt.

 

 

 

De volkstrots joelt en woelt, maar boven zijn krioelen

 

Aanschouwt gezamenlijke doelen

 

Iedere ziener.

 

De Heeren vielen, de machtige Potentaten,

 

Diener aan diener

 

Gaan de geslagen straten

 

Door alle staten.

 

Niemand kan wijken

 

Uit de eeuwige rijken,

 

Eerst nu ontsloten.

 

Ik heb mijn gedachten

 

Immer gezonden

 

Of zij ze ook vonden.

 

Al mijn verwachten

 

Was: wie me er wachtten,

 

Welke genooten.