Het zichtbaar geheim

[p. 242]

Inwijding

Zooals twijgen spelen,
Schaduw in, schaduw uit,
Openbaren en verhelen
Zich gedachten
In de woorden die ik voor u uit.
Stierven met dat kort geluid
Ook de ontroeringen die zij u brachten?

In de grot van mijn verborgen water
Waar de wortels ranken tusschen steen,
Drijft een beeld en fluistring en geklater
Spoelt om 't wieglen van zijn lijnen heen.
Geen aanschouwt het, maar als vochten rijzen
Door de vezels, stam en kroon,

[p. 243]

 

Lokt de wind hem, ritselende prater,

 

Boom die deelt aan kind en grijzen

 

't Eerst geheim mee: woordenlooze toon.

 

 

 

De eene toon in duizendtongig ruischen

 

Meldt het klateren en suizen

 

Om 't in diepe koelte onzichtbaar beeld.

 

Maar zijt gij de ziel waarin 't zal klaren,

 

Kom dan vaak: het eindlijk openbaren

 

Heeft zijn uur, als 't vlies zich deelt.

 

 

 

Gij die met me 't duinpad kwaamt geloopen,

 

Half maar hoorend, ziende min dan half,

 

Baat het of mijn stem u de ooren open,

 

Of ik u met droomkruid de oogen zalf?

 

 

 

In uw hart zijn wouden, bergen, poelen,

 

Opgehoopt, gegraven, breed geplant,

 

Kloven waar bebeste struiken stoelen,

 

Parken ook, als werk van menschehand:

 

Wildernis en kweek - En uw begeeren?

 

Dat ik overdraag van mij in u

 

De eene blik op die verborgen meren

 

Die uw groei doet grauwen, stervens-schuw?

[p. 244]

 

Weet gij niet dat ik uw tuin zal dooden?

 

En dan niets u laat dan kaalte en zand

 

En 't geklok van droppels die u nooden

 

Naar hun koelte uit de eene egale brand?

 

Volg mij dieper nog: die kleine vijver

 

Schemert in de diepte, en wat ge er vindt,

 

't Eene beeld - belooning van uw ijver -

 

Eén beeld, dat ge mooglijk niet bemint,

 

Dat ge al kent, - zoodat ge 't uit zult krijten:

 

Is dit al? dit niets meer dan Mijzelf.

 

Moest ge, om dit, los van mijn groei mij rijten,

 

Troostloos bannen me in dit bar gewelf?

 

 

 

Niets dan dit. Het Beeld in diepe holen

 

Van uw aard verborgen, maar het vocht

 

Dropt er koel en rein en zoet-verstolen

 

En begint er de eindelooze tocht,

 

Door de lijnen van uw beeld verzadigd,

 

Door de wereld, en zie, aanstonds spruit

 

Boom die 't land met koelte begenadigt

 

Boven 't zand, het zacht zich groenende, uit.

 

 

 

Anders niet. Mijn woorden beven

 

Voor uw ooren

[p. 245]

 

Voor uw oog

 

Lichten de gezichten

 

Die mijn leven

 

U doen 'hooren:

 

Al de wonderen van mijn gedichten,

 

Al de zoetheid van mijn zacht betoog.