Het zichtbaar geheim

[p. 237]

De getrouwe

Ben ik tot u gekomen,
Hoe zoudt ge 't weten?
Ik heb uw hand genomen,
Was naast u neergezeten,
Mijn mond verloor geen woorden;
En schoon mijn oogen spraken,
Waar niet uw ooren hoorden
Scheen zich geen hart te slaken,
Was 't of zich niet ontpopte
De vlinder van mijn liefde;
Toch was 't of hartbloed dropte,
Geen traan maar hartbloed kliefde
De stilte van mijn wachten.
't Fluistren van mijn gedachten,
Hoe zoudt ge 't weten?

[p. 238]

 

Ik heb niet aan uw deuren

 

Gehunkerd, maar ik beidde,

 

Als een verstooten koning,

 

Of ergens één mijn kleuren

 

Aan nok of gevel spreidde

 

Van zijn ontsloten woning.

 

Maar waar uw groet niet zweemde

 

Naar zulke erkenning mijwaarts,

 

Wijlde ik en hield als vreemde

 

Mij stil en zijwaarts.

 

 

 

Gij hebt de tijd geleden

 

En zijt nu andren.

 

Ik, ik kan niet verandren,

 

Ik draag Nu en Verleden

 

Uurloos in mij gebonden,

 

Dáártoe zijn al mijn wonden

 

Vergroeid in lijf en leden:

 

Gij weet niet hoe hun ronden

 

Wortlen tot in mijn bloed.

 

Ik ben van toen de strijder,

 

De jaren-lange lijder,

 

De duider, week en zoet:

 

Geen trots doet mij meer schijnen

[p. 239]

 

In uiterlijke lijnen

 

Wat ik niet ben en moet.

 

In tranen-klare blijheid

 

Trad mijn doorstreden vrijheid

 

U vriendlijk tegemoet.

 

 

 

Maar hoe, waar harten hopen,

 

Doch monden zwijgen,

 

De wetenschap te krijgen

 

Van ons verhouden?

 

Mijn lippen zijn thans open

 

En wat zij zeggen wouden

 

Golft in de stilte aan 't licht.

 

Ik, meer dan een gemeenzaam,

 

Werd door uw heengaan eenzaam,

 

Dorst langer niet gelooven

 

Aan vrienden en vertrouwden; -

 

Heb toen mij opgericht;

 

Vond in de donkre kloven

 

Van 't Leed dit nieuw gezicht.

 

Zijn voorhoofd hoog, gesloten,

 

Geen been schakeerde erin,

 

Zijn haar steil opgesproten,

 

De breidel van zijn kin

[p. 240]

 

Hield fijn en sterk bedwongen

 

De breede en zachte sprongen

 

Van neus en lippenpaar,

 

Maar onder bosschige bogen

 

Straalden de luchtblauwe oogen

 

Onpeilbaar diep en klaar.

 

Een zachtheid lag gebonden,

 

Een wreedheid lag gesust,

 

Een droomenzwaar doorgronden,

 

Een huivervolle rust.

 

En in zijn oogen zonken

 

De mijne en om zijn hals

 

Sloeg ik mijn armen: dronken

 

Sprak ik: Oog, zoet en valsch,

 

Wie zou aan trouw nog denken

 

Waar Gij zoo vóór mij staat? -

 

Mijn trouw moge ik U schenken,

 

O raadselvol gelaat!