Het zichtbaar geheim

[p. 159]

Verschijning

Hunkren doe ik vaak nog naar uw adem,
Naar uw oogen, naar uw donkre haren,
En ik schrei en zucht omdat uw liefde
Nooit mij meer verstaan zal en verwarmen.

Maar dan komt gij met uw rijkste glimlach
Vóór mij staan en zegt: ‘mijn lieve meester,
Was uw leven niet altijd het mijne,
En het mijne 't uwe, zoodat beide

Onafscheidlijk samen zijn gestorven,
Onafscheidlijk samen zijn gebleven
In de erinring die gij nu moet dragen?
Ik die nu hier sta in uw erinring

[p. 160]

 

Blijf met u, al moet gij nog verandren,

 

En wat mijn was blijft met mij hetzelfde,

 

Gij ook, en geen wissling kan u deren,

 

Schoon gij groeit in mij weer vreemde tijden.

 

 

 

Want wel is terugkeer niemand mooglijk,

 

Maar wat was blijft in hem tegenwoordig,

 

En ik ben voortaan die u de vrede

 

Van dat ongerept bestaan verzeker.’

 

 

 

Dan verdwijnt gij als een mensch in nevel,

 

En ik voel uw zoete stem mij streelen,

 

En ik proef de geur nog van uw haren,

 

En uw armen voel ik mij omarmen.