Het zichtbaar geheim

[p. 157]

Inkeer

In mijn zondagrust opnieuw verbleven,
't Onberoerde midden van mijn rijk,
Voel ik dankbaar aan het goede leven
En aan de altijd eendre vreugde rijk.

Winterboomen rekken als met armen,
Regenvlagen striemen langs mijn ruit,
Maar gedaanten die mijn hart verwarmen
Gaan voor mijn verrukte blikken uit.

Ik het kind was altijd in het zwijgen
Van die wereld die geen ander wist,
Ik de knaap was altijd in het hijgen
Van die aandrift die de wereld mist,

[p. 158]

 

Jongling was ik altijd in die daden

 

Die de dwaasheid van de tijden zijn,

 

Man genoot ik immer de genaden

 

Die verzoenen met onze arme schijn.

 

 

 

En opnieuw in zondagrust alleenig

 

Weet ik dat een omloop is vervuld,

 

En een eindloos leven, een en menig,

 

Mij in zijn onspreekbre zorgen hult.