Het zichtbaar geheim

[p. 151]

In het winterhuis

[p. 153]

Het eigen rijk

Toen mij de dood geen uitweg scheen te laten
Naar 't blijde rijk van de aarde, sloot ik de oogen,
En naar mijn eigen rijk - uw rijk, Verborgne, -
Wendde ik me en gaf mij over aan uw zorg.

Zoo is van al mijn trots dan niets gebleven,
Zelfs niet de needrigheid die in haar nijgen
Daad van erkenning en dus oordeel voelend,
Zich op het eigen wijs besluit verheft.

Ik gaf mij als een hulploos, onbeholpen,
Niets kunnend wezen - zelfs niet lijden kon ik -
Alleen op hoop van beter, en onmachtig
Het beetre elders te vinden dan in u.

[p. 154]

 

Het Eigen Rijk! - Dat wist ik lang tevoren

 

Dat wie zichzelf vindt u vindt en zijn leven

 

Opgeeft aan u; - maar hoor nog eens, Almachtge!

 

Ik deed het noodgedrongen, als een slaaf.