Het zichtbaar geheim

[p. 146]

Aan het graf van Napoleon

Voor K... W........

Het bronzen donker van de karyatiden
Glanst dof terwijl ik sta in 't diep portaal
Waar Hij, onder den Dom van de Invaliden,
Trofee-omringd rust in zijn ronde zaal.

Ik stijg omhoog: de palmen en de kronen
Betreed ik - inlegwerk in witte vloer -,
Buig me aan de balustrade en zie Hem tronen:
Daar in die tombe houdt hij open koer.

Gesleep van voeten en gegons van duizend
Gesmoorde stemmen en elks bleek gezicht
Omlaag gewend: als golf op zeestrand bruisend
Zwelt en valt af de volte in 't schemerlicht.

[p. 147]

 

‘Mijn asch ruste eens aan de oevers van de Seine’

 

- Zei hij - ‘temidden van dat fransche volk

 

Dat ik zoo minde’. En 't standbeeld van Turenne,

 

Ginds aan die wand, maakt van elks hart zich tolk.

 

 

 

Een krans daaraan gehangen draagt de woorden

 

Die de oude veldheer sprak: ‘geen fransch soldaat

 

Heeft rust zoolang in landen die ons hoorden,

 

In de Elzas zelf, een vreemde in wapens staat!’

 

 

 

Een siddring vaart bij 't lezen door die menigt:

 

‘Waar is de Held die tot een eedlen strijd

 

Nog eens wie weiflen om zich heen vereenigt

 

En wie nu daadloos zijn tot zege leidt!...

 

 

 

‘Of leeft in elk een held van de legende?

 

Een Jeanne d'Arc of een Napoleon?

 

In hen vond voorge tijd zijn roemrijk ende -

 

O of uit hen roemrijke tijd begon!’ -

 

 

 

En aan hun hand de kindren gaan de vaders

 

Naar buiten, met niet meer moedlóózen stap.

 

Zij voeren, weten ze, aan hun hand de daders,

 

De aanstaande, op roem beluste, jonglingschap.