Het zichtbaar geheim

[p. 83]

De uitredding

Zult gij niet altijd komen
Als ik u minst verwacht?
Beminde van mijn droomen,
Zon in mijn nacht!

Ik heb mij neergeworpen
In slijk op 't lichtloos pad,
Bloedge vampyren slorpen
Zich aan mij zat.

Mijn mond vol bittre vruchten,
Mijn hart leeg als een hel,
De lucht zwaar van de zuchten
Die 'k niet meer tel.

[p. 84]

 

Tot, zie, een schijn zich kondigt,

 

Spokig geheester door

 

Dat als een ziel die zondigt

 

Zijn loof verloor.

 

 

 

Een schijn, zie, door die naaktheid

 

Snelt snel nabij me en slaat

 

- O schaam-doende geraaktheid -

 

Mij in 't gelaat.

 

 

 

Waar red, waar berg ik 't aanschijn,

 

Graaf me in den morsgen grond!

 

Droeg ooit een mensch zijn aanzijn

 

In 't licht, zóó wond?

 

 

 

Maar als met handen neemt gij

 

Mijn hand van voor mijn oog,

 

Als met uw adem zeemt gij

 

Mijn wangen droog.

 

 

 

En als een kind geheven

 

Op armen, zie ik nu

 

Alleen uw oogen leven,

 

Uw lippen, u!