Het zichtbaar geheim

[p. 76]

Runen

Hoor hoe ik kom,
Ik de jager, de drijver.
De stem van de bosschen wordt stom,
Maar de wind van mijn ijver
Waait het gestrekte krom.
Ik de storm ben de schilder en schrijver
Van de runen waarin ik mij mom.

Doodstilte. En in nieuwe verwachting
Staan de bergen, zaagtandig getopt
Door de sparren wier donkre verachting
Hun spleten propt.

Hun geloof is het mijne: de wereld

[p. 77]

 

Gaat niet naar deugd noch doel.

 

De menschheid, verwijfd of verkereld,

 

Draait om de norm die de spoel

 

Van de eeuwige Moeders teekent;

 

Maar Macht die beduidt noch rekent

 

Troont in d'onbreekbaren Stoel.

 

 

 

Hoor, mijn adem vaart aan, zijn gedaver

 

Zet zich voort, door de stam tot de steen.

 

Dat 's van ons beiden 't palaver:

 

Ik de Storm, hij de Berg zijn nu één.

 

Schok na schok stuipt, geboomt kraakt, tot gruizel

 

Stort rots en omhoog onze derde gezel,

 

Een wolk als een hand, stijgt snel

 

Als in duizel

 

En ontlaadt - ha, we kennen u wel -

 

't Schot dat zigzagt en te brijzel

 

't Hout slaat dat splintert

 

En sintert, -

 

En neerzinkt in ons, in ons,

 

En wij drieën verbonden

 

Wachten 't gegons

 

Als uit honderden monden:

 

De regen,

[p. 78]

 

Van boven, van onder,

 

Stroomend en borlend,

 

Stralend en morlend,

 

Overal,

 

Langs berg en in dal.

 

 

 

En de menschen beneden reiken

 

En hopen een drop van het vocht

 

Dat geboren uit lucht, vuur en aarde,

 

De elementen die van elkaar wijken

 

Ontsprong toen de geest die hen paarde

 

Hun oneenigheid overmocht.

 

 

 

Ik de zwoele profeet die mijn oordeel

 

Zwijg en weerhoud,

 

Draag uw verkwikkende voordeel,

 

Vuur-vol en koud.