Het zichtbaar geheim

[p. 74]

Zij beiden

Zij beiden hebben het als vrinden
Moeten vinden,
De proevende droomer, de harde werker.
De Dood, die Berserker,
Die valsche pander,
Had d'een en d'ander,
Zoo hij hem had te leen bekomen,
D'adem benomen.
Maar de twee verbonden
Kon hij wel wonden
Maar niet vernielen.
Zoo van den Dader de leden vielen,
Sterkte die zoete
Zinner zijn voeten,

[p. 75]

 

Opdat zij liepen naar schoone hoogte;

 

Zoo bronnendroogte

 

Vrat in den Peinzer

 

Hief de eeuwige Reizer

 

Den krachtlooze mee totdat zij wonnen

 

Onvermoede horizonnen.

 

Nu liggen ze en rusten

 

Op een berg, als gered aan de kusten

 

Van den reinen oneindigen hemel.

 

Geen laag gewemel;

 

Maar alleen het gesuis in de pijnen

 

Boven hen - loodrecht lijnen

 

De stammen omhoog - is als het druischen

 

Van de etherzee verafstand tot een ruischen.

 

In hun ooren het bloed is niet anders als zulk een zingen.

 

Hun oogen dringen

 

De ruimte door, verloren

 

In vrede en gloren.

 

En geen gedachten

 

Aan de dagen die waren en de dagen die wachten.